Tymczasem Jadwiga Emilewicz (PiS) winą za problemy z testowaniem obarczyła rządy PO-PSL, bo wtedy, jak przypominała, zamykano laboratoria w wojewódzkich stacjach epidemiologiczno-sanitarnych. Wskazywała, że na początku pandemii rząd musiał inwestować w laboratoria publiczne, ale też nawiązywać kosztowną współpracę z prywatnymi placówkami. Problem polega na tym, że mała liczba testów – poza pierwszym okresem pandemii – nie wynika wcale z niedostępności laboratoriów, a z przyjętej przez resort zdrowia polityki (którą nawet trudno nazwać strategią) testowania wyłącznie osób objawowych. Tę strategię osobiście ogłosił minister Adam Niedzielski – i wziął za nią pełną odpowiedzialność (a w każdym razie powinien wziąć). Tłumaczeniom posłanki PiS przeczy choćby deklarowana wydolność laboratoriów. Nie jest kłopotem infrastruktura, a wadliwy system, lub jego brak, kierowania na testy.
Nie zastąpią go „programy pilotażowe masowych testów” o których mówił z kolei Czesław Hoc. – Co do masowych testów to ich pilotaż jest prowadzony na Śląsku, Podkarpaciu i Małopolsce. Zobaczymy, jakie przyniesie rezultaty – stwierdził. Problem – znów – polega na tym, że masowe testowanie nie jest żadnym rozwiązaniem problemu z niewielką liczbą systematycznie przeprowadzanych testów. Rezultaty masowego testowania (poza ogniskami zakażeń, na przykład w zakładach pracy) dają mierne rezultaty (przekonała się o tym choćby Słowacja).
Elżbieta Gelert dopytywała z kolei o przygotowanie szpitali do kolejnej fali pacjentów covidowych. O to, również, w jaki sposób Ministerstwo Zdrowia zamierza motywować pracowników do kolejnego wzmożonego wysiłku. – Wiele osób dopytuje o dodatki covidowe. Chcą wiedzieć, czy będą wypłacane, komu i na jakich zasadach, za co? – wyliczała. Posłanka, która sama ma doświadczenie menadżerskie w ochronie zdrowia, przestrzegała, że brak choćby informacji, ale i oferty dla pracowników medycznych może spowodować, że kolejne ich grupy będą rezygnować z pracy.
