… autorytet musi być niczym żona Cezara – poza wszelkim podejrzeniem. Raczej – nie powinien dorabiać na boku, i z pewnością – nie tylko wbrew kodeksowi etycznemu swojej grupy zawodowej, ale nawet próbując go tylko lekko nagiąć (a taka próba też została, w wyjaśnieniach, podjęta, gdy profesor tłumaczył, że maseczki nie są lekami czy wyrobami medycznymi, tylko … higienicznymi). Autorytet nie może też dostarczać swoim przeciwnikom (o których wie, że traktują go ja wroga, a nie jak przeciwnika) amunicji przeciw sobie. W tym przypadku amunicji uzbrojonej, o dużej sile rażenia. Konflikt interesów jest widoczny gołym okiem. Gdyby profesor wziął udział w kampanii Ministerstwa Zdrowia lub kampanii społecznej na rzecz noszenia maseczek, nie byłoby tematu (nawet, gdyby otrzymał za to honorarium związane z poświęconym na kręcenie materiału czasem). Natomiast reklama konkretnego produktu komercyjnego ma, jeśli w ogóle, bardzo nikły wymiar edukacyjny.
Osoba, która przez wiele miesięcy cyklicznie tłumaczy Polakom, dlaczego powinni nosić maseczki, nie powinna – a nawet nie może! – w pewnym momencie zacząć doradzać, jakiego konkretnie producenta maseczki należy zakładać. Tym bardziej, jeśli zasiada w gronie doradczym premiera, więc przynajmniej teoretycznie ma wpływ na to, jak długo – i w jakich okolicznościach – Polacy będą mieli obowiązek zasłaniania nosa i ust. Jeśli tak robi, otwiera drogę – i to jest chyba najważniejsze – wszelkiego rodzaju oskarżeniom, że pandemia jest – dla producentów, lekarzy, ekspertów – tylko pretekstem do zwiększania zysków. Oskarżeniom absurdalnym, ale przecież doskonale się niosącym w społeczeństwie. Rykoszetem więc dostają wszyscy inni, zaangażowani w walkę z COVID-19. Rykoszetem dostaje zresztą całe społeczeństwo, bo autorytet ekspertów to jedna z ostatnich linii obrony przeciw COVID-19.
