Skoro na pierwszej linii walki z COVID-19 mają działać szpitale tymczasowe, dlaczego zamrażać i ograniczać dostęp do świadczeń pacjentom niecovidowym w szpitalach stacjonarnych? Po pierwsze, problemem jest brak kadr. W szpitalach tymczasowych muszą pracować lekarze, pielęgniarki, ratownicy, sanitariusze – co jest równoznaczne ze zmniejszeniem ich obecności i dostępności w szpitalach stacjonarnych.
Po drugie, nie wszystkie szpitale tymczasowe są równoważne. Są takie, które będą mogły lub już mogą przyjmować pacjentów również w ciężkim stanie, ale – przynajmniej na razie – to wyjątki. Szpitale stacjonarne muszą więc uwolnić przede wszystkim miejsca na oddziałach intensywnej opieki medycznej, stąd zalecenie ograniczenia lub wstrzymania niekoniecznych operacji. W zakresie intensywnej terapii – newralgicznej w czasie leczenia pacjentów z COVID-19 – problem się kumuluje: chodzi bowiem zarówno o stanowiska respiratorowe, jak i – przede wszystkim – o kadrę. Anestezjologów i pielęgniarek anestezjologicznych brakowało nawet przed pandemią. Eksperci już podczas drugiej fali zwracali uwagę, że zmarnowaliśmy kilka miesięcy 2020 roku, od wiosny do wczesnej jesieni, które powinny zostać intensywnie wykorzystane na szkolenie zespołów lekarsko-pielęgniarskich, które mogłyby wesprzeć specjalistów. W tej sprawie niewiele się zmieniło.
Dodatkową komplikacją, która może (ale nie musi) się rozwinąć, są opóźnienia w szczepieniu personelu medycznego. W tym tygodniu odmrożono szczepienia grupy zero, a wbrew wcześniejszym enuncjacjom rządu, ciągle wielu lekarzy i pielęgniarek czeka na swoją pierwszą dawkę. Tu warto zaznaczyć, że szczepienie preparatem AstraZeneca zakończy się po trzech miesiącach, a więc praktycznie dopiero latem osoby zaszczepione w tym tygodniu osiągną podręcznikową, pełną odporność (choć dużą ochronę zyskają już po 3-4 tygodniach od zaszczepienia pierwszą dawką).
