Gdyby było więcej personelu, do takich sytuacji dochodziłoby rzadziej. To prawda, ale po pierwsze nie mamy armat. Nie mamy pielęgniarek, pomocników, salowych też jest jak na lekarstwo. Nie mamy wolontariuszy. – Na co my płacimy składki, żeby wolontariusze byli potrzebni w szpitalach? – oburzy się zapewne pół Polski, a może nawet cała. Polska wydaje na ochronę zdrowia niemal najmniej w Unii Europejskiej, cała odpowiedź. Te osławione „składki” to ułamek tego, co powinniśmy wydawać na zdrowie, żeby system funkcjonował normalnie.
Rozpętywanie publicznej burzy wokół zdjęcia pozbawionego kontekstu i ustalenia faktów, jest wyrazem nie tylko braku empatii – wobec sfotografowanej pacjentki, wobec jej rodziny, wobec personelu tego oddziału – ale przede wszystkim braku odpowiedzialności. Jeśli politycy, osoby publiczne, media, przykładają rękę do hejtu, jaki wylewa się na pracowników medycznych, winni są po stokroć bardziej niż szeregowy Kowalski (co nie umniejsza winy tego ostatniego).
Czy to znaczy, że wszystko jest w porządku, albo – co gorsza – należy sprawy zamiatać pod dywan? Oczywiście, że nie. Są inne sposoby naprawiania rzeczywistości. Wymagają one więcej wysiłku i zaangażowania niż naciśnięcie przycisku „udostępnij” albo „opublikuj”. Ale pomagają, a nie szkodzą. Naprawiają, a nie demolują.
