Dlatego w wielu krajach (nie we wszystkich, Szwecja i Holandia zadeklarowały, że obowiązku zakładania maseczek nie wprowadzą) uczniowie i nauczyciele mają obowiązek zasłaniania nosa i ust w przestrzeni publicznej. Jeśli są kontrowersje, to wokół tego, czy noszenie maseczek powinno być obowiązkowe (lub zalecane) również w czasie lekcji (tu przeważa pogląd, że uczeń pozostający w ławce może mieć odkrytą twarz). Nie ma wątpliwości, że maseczki są niewskazane podczas lekcji WF.
W Polsce dywagacje wokół maseczek w szkołach wpisują się, niestety, w wielomiesięczny ciąg niejednoznacznych wypowiedzi i postaw najwyższych urzędników państwowych. Od nieszczęsnego „maseczki w niczym nie pomagają” ministra zdrowia Łukasza Szumowskiego (wywiad z końca lutego w RMF FM) po „nie każdy może, nie każdy lubi” prezydenta Andrzeja Dudy z sierpnia. Zwłaszcza że głowa państwa przyznała wprost, że maskę w miejscach publicznych zakłada tylko na prośbę ministra zdrowia. Swoje zrobiły obrazki polityków w maskach na czole i pod brodą i tych, którzy w pierwszych tygodniach pandemii masek w ogóle nie nosili. Przykład idzie z góry, ryba psuje się od głowy i tak samo kwitną postawy „maskosceptyczne”.
Brak zdecydowania instytucji, odpowiedzialnych za zdrowie publiczne (minister edukacji potwierdził w czwartek, że decyzję o fakultatywności zakrywania nosa i ust konsultował z Głównym Inspektorem Sanitarnym), nie przesądza, że w konkretnych szkołach nie będzie obowiązku noszenia masek (lub przyłbic). Już są szkoły, które taki obowiązek wprowadziły – na przykład na Podkarpaciu czy w województwie łódzkim. Dyrektorzy mogą wpisać taki obowiązek do statutu szkoły. Zakrywanie ust i nosa może dotyczyć całego budynku albo tylko określonych stref. Obowiązkowe maseczki można wprowadzić zarówno dla uczniów, jak i pracowników szkoły. Obowiązek masek lub przyłbic może dotyczyć również czasu lekcji. Decyduje możliwość (lub raczej jej brak) zachowania dystansu społecznego.
