W marcu 2012 roku w Szwecji rozpoznano błonicę krtani u 68-letniej kobiety, która 6 dni przed wystąpieniem objawów choroby wróciła z 2-tygodniowej podróży do Afryki Zachodniej. Przy przyjęciu do szpitala u pacjentki stwierdzono gorączkę, obrzęk podniebienia miękkiego i krtani oraz szarawe naloty na fałdach głosowych, a także w ich okolicy oraz na nasadzie języka. W 7. dniu hospitalizacji potwierdzono rozpoznanie błonicy, uzyskując w posiewie wymazu z gardła wzrost Corynebacterium diphtheriae. U chorej zastosowano skuteczne leczenie penicyliną benzylową, podanie antytoksyny nie było konieczne.
W trakcie dochodzenia epidemiologicznego błonicę skóry rozpoznano u 76-letniego męża chorej, który towarzyszył jej w wycieczce. Maczugowca błonicy wyhodowano z wydzieliny skażonych ran po ukąszeniach owadów oraz z wymazu z gardła. U drugiego towarzysza podróży wszystkie posiewy były ujemne. Żaden z uczestników wycieczki nie był kompletnie zaszczepiony przeciwko błonicy. Wśród innych osób mających kontakt z chorą (rodzina, personel szpitala) podania dawki przypominającej wymagała 1 osoba, nie odnotowano żadnego wtórnego zachorowania.
Opisane przypadki błonicy zawleczonej z krajów endemicznych przez turystów z krajów rozwiniętych są dobitnym przypomnieniem, że u osób planujących podróż zagraniczną w rejony występowania chorób zakaźnych konieczna jest dokładna ocena stanu uodpornienia przeciwko chorobom, którym można zapobiegać poprzez szczepienia oraz uzupełnienie brakujących szczepień. Błonica występuje endemicznie w krajach Afryki, Azji, Ameryki Środkowej i Południowej, Albanii i krajach byłego Związku Radzieckiego. Lekarze muszą mieć świadomość możliwości zawleczenia błonicy oraz innych rzadkich w Europie chorób z krajów ich endemicznego występowania. W krajach Unii Europejskiej błonicę rzadko uwzględnia się w diagnostyce różnicowej, co opóźnia wdrożenie skutecznego leczenia i postępowania profilaktycznego u osób mających bliski kontakt z chorym.
