W 1996 roku w Stanach Zjednoczonych wprowadzono program szczepień przeciwko ospie wietrznej obejmujący podanie 1 dawki szczepionki. W efekcie odnotowano istotne zmniejszenie zapadalności na ospę wietrzną, zgonów z powodu tej choroby oraz częstości wizyt lekarskich i hospitalizacji. Nadal jednak dochodziło do wybuchu ognisk epidemicznych ospy, dlatego w 2006 roku zadecydowano o zmianie schematu szczepień na 2-dawkowy.
W sierpniowym numerze czasopisma „Journal of the Pediatric Infectious Diseases Society” opublikowano wyniki amerykańskiego badania kohortowego z retrospektywnym zbieraniem danych, w którym oceniono długoletni wpływ programu szczepień przeciwko ospie wietrznej na wartości wskaźników wizyt lekarskich i hospitalizacji z powodu tej choroby. Porównano okres przed (1994–1995) i po wprowadzeniu programu (schemat 1-dawkowy [1996–2005] oraz schemat 2-dawkowy [2006–2012]). Dane do badania uzyskano z oficjalnej dużej bazy danych medycznych – Truven Health MarketScan Commercial and Medicare Databases.
Wskaźnik wizyt lekarskich z powodu ospy wietrznej w 2012 roku w porównaniu z latami 1994–1995 zmniejszył się o 84% (z 215 do 33/100 000 mieszkańców), z czego 78% przypadło na okres stosowania schematu 1-dawkowego, a pozostałe 22% nastąpiło w okresie stosowania 2 dawek szczepionki. Na przestrzeni tych 16 lat zmniejszenie wskaźnika wizyt lekarskich z powodu ospy wietrznej stwierdzono w różnych grupach wiekowych, zarówno u niemowląt, jak i u osób w wieku 1–49 lat (odpowiednio o 95% i 75–89%). W końcowym okresie stosowania programu 1-dawkowego (2002–2006) wskaźnik wizyt lekarskich z powodu ospy wietrznej utrzymywała się na stałym poziomie – od 73 do 89/100 000 mieszkańców. W porównaniu z 1-dawkowym schematem, w okresie stosowania 2 dawek szczepionki wskaźnik wizyt lekarskich z powodu ospy wietrznej zmniejszył się o 60%, a w poszczególnych grupach wiekowych: 1. rok życia, 1–9 lat, 10–19 lat oraz 20–49 lat odpowiednio o 35%, 66%, 65% i 37%.
W 2012 roku w porównaniu z latami 1994–1995 stwierdzono również zmniejszenie wskaźnika hospitalizacji z powodu ospy wietrznej – o 93% (z 2,35 do 0,16/100 000 mieszkańców), z czego 89% przypadło na okres stosowania schematu 1-dawkowego, a pozostałe 11% nastąpiło w okresie stosowania 2 dawek. Redukcję wskaźnika hospitalizacji odnotowano zarówno w populacji dzieci do 1. roku życia, jak i osób w wieku 1–49 lat, odpowiednio o 99% i 86–96%. W okresie stosowania 2-dawkowego schematu szczepienia odsetek hospitalizacji z powodu ospy wietrznej zmniejszył się o 38%, a w poszczególnych grupach wiekowych: 1. rok życia, 1–9 lat, 10–19 lat oraz 20–49 lat odpowiednio o 46%, 47%, 56% oraz 10%. Nie odnotowano natomiast zmniejszenia wskaźnika hospitalizacji z powodu udaru mózgu związanego z przechorowaniem ospy wietrznej u dzieci w wieku 0–17 lat.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że w ciągu kilkunastu lat realizacji programu szczepień przeciwko ospie wietrznej wskaźniki wizyt lekarskich i hospitalizacji z powodu tej choroby istotnie się zmniejszyły, na co miało również wpływ zastąpienie 1-dawkowego schematu szczepienia schematem 2-dawkowych. Korzystne zmiany w epidemiologii ospy wietrznej odnotowano we wszystkich grupach wiekowych, co sugeruje wpływ odporności zbiorowiskowej. Autorzy zwracają również uwagę na konieczność dalszego monitorowania efektywności programu szczepień oraz odpowiedzi na pytanie, czy osoby już zaszczepione narażone są na ryzyko zanikania odporności poszczepiennej.
