medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Ból jest najczęstszym objawem somatycznym (w 2/3 przypadków jest to ból mięśniowo-szkieletowy) zgłaszanym przez pacjentów w opiece pozaszpitalnej i często współistnieje z depresją.
U chorych ze świeżo rozpoznanym układowym zapaleniem naczyń z ANCA i zajęciem nerek, bez bezpośredniego zagrożenia życia, stosowanie cyklofosfamidu w "pulsach" i.v. co 2–3 tygodnie wiązało się z podobnym czasem do osiągnięcia remisji choroby jak codzienne stosowanie cyklofosfamidu p.o., przy mniejszej łącznej dawce leku i mniejszym ryzyku leukopenii.
U dorosłych chorych na reumatoidalne zapalenie stawów trwające >2 lata kontynuowanie leczenia lekami modyfikującymi przebieg choroby (LMPCh) w stałych dawkach, w porównaniu z placebo lub LMPCh w zmniejszanej dawce, wiąże się z mniejszym ryzykiem nawrotu/zaostrzenia choroby. U części chorych uzyskano zmniejszenie dawki lub odstawiono lek. Autorzy sugerują raczej utrzymywanie stałych dawek kontrolujących, a w przypadku decyzji o zmniejszaniu dawki lub odstawianiu leku zalecają, by czynić to stopniowo i powiązać z ciągłym monitorowaniem aktywności choroby oraz gotowością do ponownej intensyfikacji leczenia w przypadku nawrotu/zaostrzenia choroby.
U kobiet ciężarnych w wieku śr. 34 lat z nawykowymi utratami ciąży w wywiadach, z udokumentowaną trombofilią, zespołem antyfosfolipidowym lub przeciwciałami przeciwjądrowymi, leczenie skojarzone dalteparyną i kwasem acetylosalicylowym (ASA), w porównaniu ze stosowaniem samego ASA, wiązało się z podobnym prawdopodobieństwem urodzenia żywego dziecka. Nie obserwowano incydentów zakrzepowo-zatorowych. Utrata gęstości mineralnej kości była podobna w obu grupach.
U osób chorych na chorobę zwyrodnieniową stawów stosowanie glukozaminy jest bezpieczne w porównaniu z placebo i wiąże się z mniejszą częstością zdarzeń niepożądanych w porównaniu z NSLPZ.
U zdrowych starszych mężczyzn bez osteoporozy suplementacja wapnia w dawce 1200 mg/d (ale nie 600 mg/d) przez 2 lata zwiększyła BMD.
U chorych z pierwotną lub wtórną chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego o stopniu zaawansowania zmian radiologicznych 2–4 w skali Kellgrena i Lawrence'a wykonanie artroskopowego oczyszczenia stawu, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zmniejszało natężenia bólu i sztywności stawu kolanowego oraz niesprawności po 2 latach obserwacji.
U chorych na chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego regularnie wykonywane i nadzorowane przez fachowy personel ćwiczenia fizyczne zmniejszają przynajmniej czasowo natężenie bólu i ograniczenie czynności stawu kolanowego. Długoterminowe efekty takiego postępowania nie były przedmiotem tej analizy.
U chorych na chorobę zwyrodnieniową stawu biodrowego ćwiczenia fizyczne, zwłaszcza wzmacniające siłę mięśniową, zmniejszają natężenie bólu.
U kobiet w wieku 60–85 lat tibolon, w porównaniu z placebo, zmniejszył częstość złamań kości oraz ryzyko wystąpienia inwazyjnego raka piersi i raka okrężnicy, ale zwiększył ryzyko udaru mózgu i ginekologicznych objawów niepożądanych.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.
