O tym, czy pacjent jest odwodniony i w jakim stopniu, decyduje lekarz po zebraniu celowanego wywiadu i przeprowadzeniu badania przedmiotowego. W praktyce, w tej ocenie uwzględnia się wiele parametrów (m.in. pragnienie), ale żaden z nich w postaci izolowanej nie jest wystarczająco wiarygodny, aby na jego podstawie ustalić rozpoznanie. W wykrywaniu odwodnienia co najmniej średniego stopnia najbardziej przydatne są trzy objawy kliniczne: przedłużony czas powrotu włośniczkowego, nieprawidłowa elastyczność skóry i nieprawidłowy tor oddychania. Pomocna jest również kliniczna skala odwodnienia (clinical dehydration scale – CDS). Generalnie im więcej objawów się stwierdza, tym większa jest szansa na trafne oszacowanie stopnia odwodnienia.
Podstawową metodą leczenia i profilaktyki odwodnienia w przebiegu ostrej biegunki infekcyjnej jest nawadnianie doustnymi płynami glukozo-elektrolitowymi (doustnymi płynami nawadniającymi – DPN). Służą one do uzupełnienia oszacowanego niedoboru wody i elektrolitów oraz uzupełniania bieżących strat (stolce biegunkowe, wymioty), aby nie dopuścić do rozwoju odwodnienia lub jego pogłębiania się.
Oprócz DPN można stosować także inne powszechnie dostępne płyny (np. wodę, herbatę, zupy) w celu zaspoko-jenia podstawowego zapotrzebowania na wodę. Powinno się je podawać od chwili wystąpienia biegunki, tak aby nie dopuścić do odwodnienia. (styczeń 2015 nowe)
Piśmiennictwo
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.
Szukasz poradni, oddziału lub SOR w swoim województwie? Chętnie pomożemy. Skorzystaj z naszej wyszukiwarki placówek.
Twój pacjent ma wątpliwości, kiedy powinien zgłosić się do lekarza? Potrzebuje adresu przychodni, szpitala, apteki? Poinformuj go o Doradcy Medycznym Medycyny Praktycznej