Kiedy bruksizm wymaga leczenia?

Diagnostykę i leczenie należy rozpocząć w przypadku nasilonego i przedłużonego utrzymywania się bruksizmu, aby nie dopuścić do zniszczenia tkanek zębów, przerostu mięśni żwaczy, zmian w stawach skroniowo-żuchwowych oraz przetrwania tej parafunkcji do wieku dojrzałego.

U dzieci ogólnie zdrowych o konieczności i sposobie leczenia decyduje wiek pacjenta, przyczyna i stopień nasilenia parafunkcji, rodzaj uzębienia oraz stopień uszkodzenia tkanek zębów i błony śluzowej jamy ustnej. W okresie uzębienia mlecznego i mieszanego (niedojrzałość nerwowo-mięśniowa lub niestabilność okludalna) leczenie stomatologiczne konieczne jest przy znacznym starciu tkanek zębów mlecznych i powtarzających się uszkodzeniach mechanicznych błony śluzowej jamy ustnej. Widoczne starcia guzków pierwszych zębów trzonowych stałych („szóstek”) i brzegów stałych zębów siecznych świadczą o „czynnym”, utrzymującym się zgrzytaniu, ryzyku utrwalenia się tej parafunkcji i konieczności leczenia (p. też pyt. w rozdz. „Parasomnie i dyssomnie”). (2013, 2014)

Piśmiennictwo

1. Respero C., Gomes S., Manrique R.: Treatment of bruxism in children: a systematic review. Quint. Int., 2009; 40 (10), 849–855
2. Sari S., Sonmez H.: The relationship between occlusal factors and bruxism in permanent andmixed dentition in Turkish children. J. Clin. Pediatr. Dent., 2001, 25 (3): 191–194
3. Shang C., Gau S., Soong W.: Association between childhood sleep problems and perinatal factors, parental mental distress and behavioral problems. J. Sleep Res., 2006; 15 (1): 63–73
4. Simoes-Zenari M., Bitar M.: Factors associated to bruxism in children from 4–6 years. Pro Fono, 2010; 22 (4): 465–472