Psychiatria jako dziedzina medycyny od stuleci pośrednio podlegała kodeksom etycznym, ale dopiero w 1970 r. uznano, że nadszedł czas, by opracować zbiór zasad postępowania odnoszących się do szczególnych aspektów pracy psychiatrów.
Zadanie powiązania najczęstszej choroby ginekologiczno-endokrynologicznej - PCOS - z psychiatrią stanowi wyzwanie. Łączność diagnostyczno-terapeutyczna tak odległych narządów organizmu i jednostek chorobowych z nimi związanych wydaje się co najmniej trudna.
Zaburzenia te zwykle mają charakter przewlekły, choć ich obraz kliniczny i stopień uciążliwości objawów może się zmieniać wraz z „rytmem życia”. Czy stanowią czynnika ryzyka przedwczesnego zgonu?
Negatywny wpływ ekstremalnych upałów na stan zdrowia somatycznego jest dobrze udokumentowany. Czy w okresach roku, w których temperatura otoczenia jest wyższa, zwiększa się liczba konsultacji psychiatrycznych u osób dorosłych zgłaszających się na SOR?
Autorzy pojedynczych publikacji wskazują, że u chorych na COVID-19 obserwuje się zwiększone nasilenie objawów lękowych i depresyjnych oraz bezsenność. Wciąż jednak brakuje wyczerpujących danych pozwalających na określenie skali tego zjawiska.
W niniejszym artykule omówiono pokrótce czynniki, które przyczyniły się do opracowania pierwszej formalnej definicji zaburzenia psychicznego i które stanowiły podstawę wszystkich późniejszych wersji tej koncepcji.
Edukujemy profesjonalistów – zwracamy uwagę na konieczność przenoszenia (na ile są takie możliwości) realizacji pomocy w formie on-line lub teleporad (konsultacje lekarskie, poradnictwo, psychoedukacja, psychoterapia, socjoterapia itp.).
Opisane stanowisko ma na celu podkreślenie konieczności integracji różnych grup specjalistów pracujących w kontakcie z dziećmi, młodzieżą i ich rodzinami oraz tworzenia jasnych procedur świadczonej pomocy.
Uchodźcy i osoby ubiegające się o nadanie takiego statusu, docierając do państw „docelowych”, mają za sobą doświadczenie głębokiej traumy, związanej z konfliktem zbrojnym, utratą bliskich osób, torturami, bezprawnym uwięzieniem, wykorzystaniem seksualnym lub inną formą przemocy.
Pobudzenie psychoruchowe jest częstym problemem klinicznym, będącym niebagatelnym wyzwaniem dla lekarzy różnych specjalności. Nie stanowi odrębnej jednostki nozologicznej, a rozpowszechniona praktyka traktowania tego nieswoistego zespołu zaburzeń behawioralnych jako „problemu psychiatrycznego” może się przyczyniać do istotnego opóźnienia procesu diagnostycznego i terapeutycznego – ze szkodą dla pacjentów.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.