Kryteria kwalifikujące do przewlekłego leczenia tlenem w domu są u chorych na POChP precyzyjnie określone. Jest to przede wszystkim niewydolność oddechowa w spoczynku, oceniana na podstawie zmniejszonego ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi tętniczej (oznaczanego za pomocą gazometrii krwi tętniczej).
Autorzy omawianego badania postanowili sprawdzić, czy chorzy bez niewydolności oddechowej w spoczynku, ale odczuwający znaczną duszność przy wysiłku, odniosą korzyść ze stosowania tlenoterapii w domu.
143 chorych zostało losowo przydzielonych do dwóch grup - w pierwszej stosowano tlenoterapię, a w drugiej (kontrolnej) za pomocą takiej samej aparatury podawano powietrze. Tlen lub powietrze chorzy mogli stosować za pomocą wąsów donosowych, podczas wysiłku powodującego duszność.
W grupie leczonej tlenem nie stwierdzono poprawy w zakresie duszności, jakości życia ani nastroju chorych. Wyniki były takie same w podgrupie chorych, u których podczas wysiłku dochodziło do istotnych spadków saturacji (SaO2 ≤88%).
Wnioski: nie ma istotnych korzyści dla pacjentów ze stosowania tlenoterapii w domu, w przypadku chorych bez spoczynkowej niewydolności oddechowej.
Opracowano na podstawie: Rosemary P. Moore, David J. Berlowitz, Linda Denehy, Jeffrey J. Pretto, Danny J. Brazzale, Ken Sharpe, Bruce Jackson, Christine F. McDonald, A randomised trial of domiciliary, ambulatory oxygen in patients with COPD and dyspnoea but without resting hypoxaemia