Pytanie nadesłane do redakcji
Moja córeczka 3 lutego skończyła 9 miesięcy, waży jakieś 8,5 kg i mierzy około 72 cm. Martwi mnie to, że nie próbuje sama siadać i wstawać. Oczywiście, jeśli ją sama posadzę, to potrafi siedzieć bez podtrzymywania i to całkiem długo, podobnie jest ze staniem, jeśli ją postawię, to pięknie stoi, a ostatnio nawet chodzi bokiem przy meblach i trzymana za rączki. Jeśli leży i chce usiąść, to zaczyna jęczeć i czeka kiedy albo ja albo mąż damy jej dwa palce, żeby mogła się złapać i usiąść, a właściwie to od razu wstać na nogi. Leżąc na brzuchu, pełza do tyłu, a jak ją postawię w pozycji do raczkowania, to jej nogi rozjeżdżają się i wygląda jak „żabka”. Dziadkowie mówią, że nie potrafi ani usiąść, ani wstać dlatego, że większość czasu spędza na macie na podłodze, gdzie razem się bawimy, a nie w łóżeczku. Tylko, że ona od urodzenia w swoim łóżeczku zazwyczaj śpi, jeśli tylko ją tam położę lub posadzę jest straszny płacz, a wręcz histeria. Nie wiem, co z tym zrobić, czy ją jakoś tego uczyć. Jeśli tak, to jak, czy może warto iść do neurologa, żeby zbadał czy wszystko jest w porządku. Mam jeszcze jedno zmartwienie: otóż córka odkąd zaczęła sama siedzieć (stało się to w 7. mies.) non stop się buja w przód i tył (wygląda to tak, jakby miała chorobę sierocą, a miłości, przytulania i innych pieszczot jej nie brakuje). Jak to powstrzymać? Z góry dziękuję za udzielone mi porady. Pozdrawiam, Anna - mama 9-miesięcznej Nadii.
Odpowiedziała
lek. med. Katarzyna Jamruszkiewicz
specjalista medycyny rodzinnej
Poradnia Lekarza POZ
Szpital Specjalistyczny im. Rydygiera w Krakowie
Pani córeczka ma jeszcze czas zarówno na samodzielne siadanie, jak i tym bardziej na raczkowanie i wstawanie. Zwykle niemowlęta potrafią samodzielnie siadać do końca 10. miesiąca, a wstawać i raczkować do końca 11.-12. miesiąca. Niewielkie odstępstwa od tych ram czasowych nie muszą być od razu powodem do niepokoju, gdyż każde dziecko rozwija się w indywidualnym tempie.
Opisywane przez Panią pełzanie do tyłu jest zupełnie prawidłowe w tym wieku. Bujanie się czy chwianie obserwowane często u niemowląt w drugim półroczu jest raczej formą zabawy i „ćwiczenia” utrzymywania pozycji niż powodem do zmartwienia. Mata na podłodze jest doskonałym miejscem do zabaw i rozwijania nowych umiejętności, więc nie widzę potrzeby wkładania dziecka na siłę do łóżeczka, szczególnie jeśli miejsce to kojarzy się dziecku tylko ze spaniem, a nie z zabawą. Córeczka może „wspinać się”, chwytając się np. krzesła czy innego mebla lub osoby z otoczenia.
Wydaje się, że córeczka jest małym leniuszkiem i skoro pomagacie jej w siadaniu i stawaniu, po prostu nie musi tego robić. Proponuję przestać ją w tym wyręczać, nie sadzać i nie stawiać, a raczej zachęcać, by sama spróbowała opanować te czynności.
Jeśli problem będzie się utrzymywał, w pierwszej kolejności radziłabym udać się do lekarza pierwszego kontaktu, który oceni rozwój psychofizyczny córeczki. Możliwe, że konieczna będzie konsultacja w Poradni Rehabilitacji, gdzie dowiecie się czy niezbędne są ćwiczenia wspomagające rozwój dziecka. Jeśli podczas badania zostaną stwierdzone jakieś nieprawidłowości rozwojowe, wtedy zapewne zostaniecie skierowani do neurologa.
