medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Farycymab jest humanizowanym bispecyficznym przeciwciałem z klasy immunoglobulin G1 (IgG1), które działa przez zahamowanie dwóch odrębnych szlaków, neutralizując zarówno angiopoetynę-2 (Ang-2), jak i czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego A (VEGF-A). Ang-2 i VEGF-A synergicznie zwiększają przepuszczalność naczyń i stymulują neowaskularyzację; Ang-2 stymuluje destabilizację śródbłonka, utratę perycytów i patologiczną angiogenezę, nasilając w ten sposób wyciek przez nieszczelne naczynia i stan zapalny, a także uwrażliwia naczynia krwionośne na działanie VEGF-A, co powoduje dalszą destabilizację naczyń. Dzięki podwójnemu zahamowaniu Ang-2 i VEGF-A farycymab zmniejsza przepuszczalność naczyń i stan zapalny, hamuje patologiczną angiogenezę i przywraca stabilność naczyń. W badaniach klinicznych obserwowano zmniejszenie mediany stężeń wolnej Ang-2 i wolnego VEGF-A w oku względem wartości początkowych ≥7. dnia od rozpoczęcia leczenia. Badania kliniczne wykazały skuteczność w odniesieniu do pierwszorzędowego punktu końcowego, definiowanego jako średnia zmiana w najlepszej skorygowanej ostrości wzroku (BCVA) po 1. roku względem wartości początkowej, mierzonej literami na tablicach ETDRS. U pacjentów leczonych farycymabem obserwowano co najmniej równoważną średnią zmianę w BCVA względem stanu wyjściowego w porównaniu do pacjentów leczonych afliberceptem w 1. roku leczenia, a wspomniane korzyści dotyczące widzenia utrzymywały się do końca 2. roku terapii.
Farmakokinetyka
Na podstawie analizy farmakokinetyki populacyjnej szacuje się, że cmax farycymabu w osoczu występuje po ok. 2 dniach od podania dawki. Farycymab wykazuje farmakokinetykę proporcjonalną do dawki w zakresie dawek 0,5–6 mg. Nie obserwowano jego widocznej akumulacji w ciele szklistym lub w osoczu po podawaniu leku 1 ×/mies. Przewiduje się, że cmax wolnego farycymabu w osoczu będzie ok. 600- i 6000-krotnie mniejsze w stosunku do odpowiednio cieczy wodnistej i ciała szklistego oka. Dlatego wystąpienie układowych skutków farmakodynamicznych jest mało prawdopodobne, co dodatkowo potwierdza brak istotnych zmian w badaniach klinicznych w stężeniu wolnego VEGF i Ang-2 w osoczu po leczeniu farycymabem. Należy spodziewać się, że farycymab będzie katabolizowany w lizosomach do małych peptydów i aminokwasów, które mogą być wydalane przez nerki, w podobny sposób jak eliminacja endogennej IgG. Szacowany średni t1/2 w oku i pozorny t1/2 farycymabu po narażeniu ogólnoustrojowym wynosi 7,5 dnia.
Analiza farmakokinetyki populacyjnej wykazała wpływ wieku i masy ciała odpowiednio na farmakokinetykę farycymabu w oku i na farmakokinetykę ogólnoustrojową. Oba te działania uznano jednak za nieistotne klinicznie; nie ma konieczności dostosowania dawki. Analiza farmakokinetyki u pacjentów, wśród których występowały także łagodne, umiarkowane i nasilone zaburzenia czynności nerek, wykazała brak różnic w odniesieniu do ogólnoustrojowej farmakokinetyki farycymabu po podaniu farycymabu do ciała szklistego w zależności od jakości funkcjonowania tych narządów, nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.
Leczenie neowaskularnej (wysiękowej) postaci zwyrodnienia plamki związanego z wiekiem (nAMD) u dorosłych.
Leczenie zaburzeń widzenia spowodowanych cukrzycowym obrzękiem plamki (DME) u dorosłych.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, czynne zakażenia oka lub okolicy oka albo podejrzenie takiego zakażenia, czynne zapalenie wnętrza gałki ocznej.
Identyfikowalność
W celu poprawienia identyfikowalności leków biologicznych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu farycymabu.
Reakcje związane z wstrzyknięciem do ciała szklistego
Wstrzyknięcia do ciała szklistego, w tym wstrzyknięcia farycymabu, wiążą się z możliwością wystąpienia zapalenia wnętrza gałki ocznej, odczynu zapalnego wewnątrz oka, przedarciowego odwarstwienia siatkówki, przerwania siatkówki i jatrogennej zaćmy urazowej. Podczas podawania farycymabu należy zawsze stosować odpowiednie, jałowe techniki wstrzyknięcia. Należy poinformować pacjentów, aby niezwłocznie zgłaszali wszelkie objawy, takie jak ból, utrata widzenia, światłowstręt, niewyraźne widzenie, męty ciała szklistego lub zaczerwienienie, które mogłyby sugerować zapalenie wnętrza gałki ocznej bądź inne działania niepożądane dotyczące oka. Zwiększona częstotliwość wstrzyknięć, może być związana ze zwiększonym ryzykiem powikłań po podaniach leku.
Zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego
Obserwowano przejściowe zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego, które występowało w ciągu 60 min od wstrzyknięcia leku do ciała szklistego, w tym także po wstrzyknięciu farycymabu. Należy zachować szczególne środki ostrożności u pacjentów z niedostatecznie kontrolowaną jaskrą (nie należy wstrzykiwać farycymabu, jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe ≥30 mmHg). Należy monitorować wartości ciśnienia wewnątrzgałkowego, jak i ukrwienie tarczy nerwu wzrokowego, a w razie konieczności zastosować odpowiednie leczenie.
Objawy ogólnoustrojowe
Po wstrzyknięciu do ciała szklistego inhibitorów VEGF obserwowano występowanie ogólnoustrojowych działań niepożądanych, w tym tętniczych zdarzeń zakrzepowo-zatorowych; mogą mieć one związek z zahamowaniem aktywności VEGF. W badaniach klinicznych farycymabu, u pacjentów z nAMD i DME częstość występowania zdarzeń zakrzepowo-zatorowych w obrębie tętnic była mała. Istnieją ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa leczenia farycymabem u pacjentów z DME z wysokim ciśnieniem tętniczym (≥140/90 mmHg) i chorobą naczyń oraz u pacjentów z nAMD w wieku ≥85 lat.
Immunogenność
Ponieważ farycymab ma strukturę białka, po jego zastosowaniu może wystąpić odpowiedź immunologiczna. Należy poinformować pacjentów, by zgłaszali wszelkie objawy stanu zapalnego wewnątrz oka, takie jak utrata widzenia, ból oka, zwiększona wrażliwość na światło, męty ciała szklistego lub nasilenie zaczerwienienia oka, gdyż mogą to być objawy kliniczne przypisywane nadwrażliwości na farycymab.
Równoczesne leczenie obojga oczu
Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności farycymabu podawanego jednocześnie do obojga oczu. Należy mieć na uwadze, że obustronne leczenie mogłoby powodować wystąpienie działań niepożądanych dotyczących obojga oczu i/lub potencjalnie doprowadzić do wzrostu ekspozycji ogólnoustrojowej, co mogłoby zwiększyć ryzyko wystąpienia ogólnoustrojowych działań niepożądanych.
Równoległe stosowanie innych leków o działaniu hamującym VEGF
Brak danych dotyczących równoległego stosowania do tego samego oka farycymabu z innymi lekami o działaniu hamującym VEGF. Nie należy podawać farycymabu jednocześnie z takimi lekami (o działaniu ogólnoustrojowym lub miejscowym po podaniu do oka).
Objawy oczne wymagające przerwania leczenia
W przypadkach przedarciowego odwarstwienia siatkówki, otworów w plamce 3. lub 4. stopnia lub przerwania ciągłości siatkówki leczenie farycymabem należy wstrzymać do czasu wykonania odpowiedniej korekty tych zmian.
W przypadku pogorszenia najlepszej skorygowanej ostrości wzroku (BCVA), związanego z leczeniem, o ≥30 liter w porównaniu z ostatnią oceną ostrości wzroku, leczenie farycymabem należy wstrzymać przynajmniej do czasu następnej zaplanowanej wizyty.
W przypadku zabiegów chirurgicznych wewnątrz gałki ocznej wykonanych w ciągu minionych 28 dni lub zaplanowanych w ciągu następnych 28 dni, leczenie farycymabem należy wstrzymać przynajmniej do czasu następnej zaplanowanej wizyty.
Leczenie farycymabem należy wstrzymać także w przypadkach ciśnienia wewnątrzgałkowego ≥30 mmHg albo krwotoku podsiatkówkowego obejmującego centrum dołka środkowego siatkówki lub jeżeli wielkość krwotoku obejmuje ≥50% całkowitej powierzchni zmiany.
Przerwanie ciągłości nabłonka barwnikowego siatkówki
Przerwanie nabłonka barwnikowego siatkówki jest powikłaniem odwarstwienia nabłonka barwnikowego u pacjentów z nAMD. Do czynników ryzyka mogących prowadzić do przerwania nabłonka barwnikowego po leczeniu lekami anty-VEGF należy rozległe i/lub zaawansowane odwarstwienie nabłonka barwnikowego siatkówki. Przypadki przerwania nabłonka barwnikowego siatkówki są częste u pacjentów z nAMD i PED leczonych lekami anty-VEGF podawanymi do ciała szklistego, w tym farycymabem. W badaniach klinicznych obserwowano większy odsetek przypadków w grupie leczonej farycymabem niż w grupie leczonej afliberceptem. Większość zdarzeń wystąpiła w fazie nasycenia, miała nasilenie łagodne do umiarkowanego i nie wpływała na widzenie. Rozpoczynając leczenie farycymabem należy zachować ostrożność u pacjentów, u których występują czynniki ryzyka przerwania nabłonka barwnikowego.
Ograniczone dane kliniczne
Doświadczenie kliniczne dotyczące leczenia pacjentów z nAMD w wieku ≥85 lat, pacjentów z DME i cukrzycą typu I, pacjentów z HbA1c >10%, pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia proliferacyjnej retinopatii cukrzycowej, z wysokim ciśnieniem tętniczym (≥140/90 mmHg) i chorobą naczyniową, otrzymujących dawki farycymabu w odstępach <8 tyg. lub u pacjentów chorych na nAMD i DME z czynnymi zakażeniami ogólnoustrojowymi jest ograniczone. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania farycymabu u pacjentów z cukrzycą i niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym. W przypadku utrzymywania odstępów pomiędzy dawkami ≤8 tyg., może być to związane z większym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych dotyczących oka i ogólnoustrojowych, w tym o ciężkim nasileniu.
Dzieci i młodzież
Stosowanie farycymabu u dzieci i młodzieży nie jest właściwe we wskazaniach nAMD i DME.
Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji, jednak w oparciu o strukturę białkową farycymabu i wynikające z niej mechanizmy metabolizmu i eliminacji, nie należy spodziewać się wystąpienia interakcji.
Farycymabu nie należy podawać jednocześnie z innymi lekami anty-VEGF o działaniu ogólnoustrojowym lub miejscowym po podaniu do oka.
Niezgodności farmaceutyczne
Preparatu farycymabu nie należy mieszać z innymi lekami, ponieważ nie wykonywano badań dotyczących zgodności.
Bardzo często: zaćma.
Często: krwotok spojówkowy, odłączenie ciała szklistego, męty w ciele szklistym, przerwanie nabłonka barwnikowego siatkówki, zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego, ból oka, nasilone łzawienie, erozja rogówki, podrażnienie oka.
Niezbyt często: krwotok do ciała szklistego, dyskomfort w obrębie gałki ocznej, świąd oka, przekrwienie oka, niewyraźne widzenie, zapalenie tęczówki, zapalenie błony naczyniowej, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego, zapalenie ciała szklistego, uczucie obecności ciała obcego w oku, zapalenie wnętrza gałki ocznej, przerwanie siatkówki, przekrwienie spojówki, ból związany z podaniem leku, zmniejszenie ostrości wzroku, odwarstwienie siatkówki przedarciowe.
Rzadko: przejściowe zmniejszenie ostrości wzroku, zaćma urazowa.
Z nieznaną częstością: zapalenie naczyń siatkówki, w tym z niedrożnością.
Przedawkowanie
W przypadku podania większej niż zalecana objętości wstrzykiwanego preparatu może zwiększyć się ciśnienie wewnątrzgałkowe. W przypadku przedawkowania należy monitorować jego wielkość i jeśli to konieczne należy rozpocząć odpowiednie leczenie.
Ciąża
Brak danych klinicznych, lub są one ograniczone, dotyczących stosowania farycymabu u kobiet w ciąży. Ekspozycja ogólnoustrojowa na farycymab po podaniu do oka jest mała, ale z uwagi na swój mechanizm działania (zahamowanie aktywności VEGF) farycymab musi być uważany za potencjalnie teratogenny i toksyczny dla zarodka i płodu. Leku nie należy stosować w ciąży, chyba że potencjalne korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Pacjentki w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas leczenia i przez co najmniej 3 mies. po otrzymaniu ostatniej dawki farycymabu.
Karmienie piersią
Nie wiadomo czy farycymab przenika do pokarmu kobiecego, nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Farycymab nie powinien być stosowany w okresie karmienia piersią; należy podjąć decyzję, czy zakończyć karmienie piersią lub zakończyć bądź nie rozpoczynać leczenia farycymabem, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla kobiety.
Lek musi być podawany przez wyspecjalizowanego lekarza posiadającego doświadczenie w wykonywaniu wstrzyknięć do ciała szklistego.
Każda fiolka leku powinna być stosowana wyłącznie do leczenia jednego oka.
nAMD. Dorośli. Początkowo, pierwsze 4 dawki: 6 mg (0,05 ml roztworu) co 4 tyg. (1 ×/mies.). Następnie po 20 i/lub 24 tyg. od rozpoczęcia leczenia, należy dokonać oceny aktywności choroby, w oparciu o parametry anatomiczne i/lub odpowiedź kliniczną na leczenie, w celu indywidualnego dostosowania dalszego leczenia. U pacjentów bez aktywności choroby należy rozważyć podawanie leku co 16 tyg. (co 4 mies.), a u pacjentów z aktywnością choroby należy rozważyć podawanie co 8 tyg. (co 2 mies.) lub co 12 tyg. (co 3 mies.). Jeżeli parametry anatomiczne i/lub odpowiedź kliniczna na leczenie ulegną zmianie, należy odpowiednio dostosować odstępy pomiędzy dawkami; w przypadku ich pogorszenia należy odstępy te skrócić, jednak dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania w przypadku odstępów między dawkami ≤8 tyg. są ograniczone.
DME. Dorośli. Początkowo, pierwsze 4 dawki: 6 mg (0,05 ml roztworu) co 4 tyg. (1 ×/mies.). Następnie, w zależności od oceny parametrów anatomicznych i/lub odpowiedzi klinicznej na leczenie, odstęp pomiędzy dawkami można wydłużać do 16 tyg. (4 mies.), zwiększając go jednorazowo o maks. 4 tyg. Jeżeli parametry anatomiczne i/lub odpowiedź kliniczna na leczenie ulegną zmianie, należy odpowiednio dostosować odstępy pomiędzy dawkami; w przypadku ich pogorszenia należy odstępy te skrócić, jednak dawkowanie o odstępach pomiędzy wstrzyknięciami <4 tyg. nie było badane.
Podawać wyłącznie we wstrzyknięciach do ciała szklistego oka, kolejne wstrzyknięcia należy podawać w inne miejsca twardówki. Przed podaniem leku należy zastosować odpowiednie znieczulenie i miejscowy środek bakteriobójczy o szerokim spektrum działania do dezynfekcji skóry wokół oka, powieki i powierzchni gałki ocznej. Bezpośrednio po wykonaniu wstrzyknięcia do ciała szklistego należy monitorować stan pacjenta pod kątem zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Jeśli dojdzie do opóźnienia podania lub pominięcia dawki, należy ocenić stan kliniczny pacjenta na kolejnej zaplanowanej wizycie kontrolnej i na tej podstawie określić czas podania kolejnej dawki, a następnie kontynuować leczenie według ustalonego schematu dawkowania. Lek jest przeznaczony do długotrwałego stosowania, jednak jeśli wyniki leczenia dotyczące wzroku i/lub parametrów anatomicznych będą wskazywały na brak korzyści klinicznych, należy je zakończyć.
Wizyty w celu monitorowania stanu pacjenta pomiędzy podaniem dawek leku należy wyznaczać w zależności od stanu klinicznego pacjenta, nie ma konieczności wizyt comiesięcznych.
Nie ma konieczności dostosowania dawki u chorych z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby oraz u osób w wieku ≥65 lat, dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania u pacjentów z nAMD w wieku ≥85 lat są ograniczone.
Po wstrzyknięciu leku do ciała szklistego i związanym z nim badaniu oka mogą wystąpić przejściowe zaburzenia widzenia. Pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn do czasu odzyskania wystarczającej zdolności widzenia.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
