medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Niwolumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym z klasy immunoglobulin G4 (IgG4), które wiąże się z receptorem zaprogramowanej śmierci-1 (PD-1) i blokuje jego oddziaływanie z ligandami PD-L1 i PD-L2. Receptor PD-1 jest ujemnym regulatorem aktywności limfocytów T uczestniczy w kontroli odpowiedzi immunologicznej ze strony limfocytów T. Przyłączenie się do receptora PD-1 ligandów PD-L1 i PD-L2, które są obecne na komórkach prezentujących przeciwciała i mogą ulegać ekspresji w komórkach nowotworów lub w innych komórkach występujących w mikrośrodowisku guza, powoduje zahamowanie proliferacji limfocytów T oraz wydzielania cytokin. Niwolumab nasila odpowiedź limfocytów T, w tym odpowiedzi przeciwnowotworowe, poprzez zablokowanie przyłączania się ligandów PD-L1 i PD-L2 do receptora PD-1.
W modelach myszy syngenicznych zablokowanie aktywności receptora PD-1 powodowało zmniejszenie wzrostu guza. W takich samych modelach podwójna blokada PD-1 i cytotoksycznego antygenu-4 limfocytów T (CTLA-4) skutkowała synergistycznym działaniem przeciwnowotworowym. Skojarzone działanie hamujące niwolumabu (anty-PD-1) i ipilimumabu (anty-CTLA-4) powoduje lepszą odpowiedź przeciwnowotworową w czerniaku z przerzutami.
Farmakokinetyka
W zakresie dawek 0,1–10 mg/kg mc. farmakokinetyka niwolumabu jest liniowa. Nie opisano szlaków metabolicznych niwolumabu; oczekuje się, że będzie rozkładany na niewielkie peptydy i aminokwasy w szlakach katabolicznych w taki sam sposób jak endogenne IgG. Analiza populacyjna farmakokinetyki nie wykazała różnic w klirensie niwolumabu w zależności od wieku, płci, rasy, rodzaju guza litego ani wielkości guza. W przypadku monoterapii niwolumabem oczekuje się, że ekspozycja na niwolumab u młodzieży w wieku ≥12 lat i ≥50 kg mc., będzie porównywalna z ekspozycją u dorosłych pacjentów w zalecanej dawce. Również w przypadku podawania niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem oczekuje się, że ekspozycja na niwolumab i ipilimumab u młodzieży w wieku ≥12 lat będzie porównywalna z ekspozycją u dorosłych pacjentów w zalecanej dawce. Nie stwierdzono klinicznie istotnych różnic w klirensie niwolumabu między pacjentami z zaburzeniami czynności nerek i pacjentami z prawidłową czynnością nerek, dane uzyskane od pacjentów z ciężką niewydolnością tych narządów są ograniczone. Nie stwierdzono klinicznie istotnych różnic w klirensie niwolumabu pomiędzy pacjentami z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby i prawidłową czynnością wątroby. Nie badano niwolumabu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.
Czerniak
Monoterapia lub leczenie skojarzone z ipilimumabem dorosłych i młodzieży w wieku ≥12 lat z zaawansowanym czerniakiem nieoperacyjnym lub przerzutowym (dłuższy czas przeżycia bez progresji choroby i przeżycia całkowitego dla niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem w porównaniu z monoterapią niwolumabem stwierdzono tylko u pacjentów z małą ekspresją PD-L1 na komórkach guza).
Leczenie uzupełniające (w monoterapii) u dorosłych i młodzieży w wieku ≥12 lat z czerniakiem w stopniu zaawansowania IIB lub IIC albo z czerniakiem z zajęciem węzłów chłonnych lub z przerzutami, po całkowitej resekcji.
Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP)
Leczenie pierwszej linii, w skojarzeniu z ipilimumabem i 2 cyklami chemioterapii opartej na pochodnych platyny u dorosłych pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca z przerzutami, u których w tkance nowotworowej nie występują mutacje aktywujące w genie EGFR lub translokacje w genie ALK.
Monoterapia u dorosłych pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami po wcześniejszej chemioterapii.
Leczenie neoadiuwantowe, w skojarzeniu z chemioterapią opartą na pochodnych platyny u dorosłych pacjentów z operacyjnym, niedrobnokomórkowym rakiem płuca z dużym ryzykiem nawrotu, u których ekspresja PD–L1 w tkance nowotworowej wynosi ≥1%.
Złośliwy międzybłoniak opłucnej
Leczenie pierwszej linii w skojarzeniu z ipilimumabem u dorosłych pacjentów z nieoperacyjnym złośliwym międzybłoniakiem opłucnej.
Rak nerkowokomórkowy
Monoterapia u dorosłych pacjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym po wcześniejszym leczeniu.
Leczenie pierwszej linii w skojarzeniu z ipilimumabem u dorosłych pacjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym o pośrednim lub niekorzystnym rokowaniu.
Leczenie pierwszej linii w skojarzeniu z kabozantynibem u dorosłych pacjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym.
Chłoniak Hodgkina
Monoterapia u dorosłych pacjentów z nawrotowym lub opornym na leczenie klasycznym chłoniakiem Hodgkina po autologicznym przeszczepieniu komórek macierzystych szpiku i leczeniu brentuksymabem wedotin.
Płaskonabłonkowy rak głowy i szyi
Monoterapia u dorosłych pacjentów z nawrotowym lub z przerzutami płaskonabłonkowym rakiem głowy i szyi, który uległ progresji podczas terapii opartej na pochodnych platyny lub po jej zakończeniu.
Rak urotelialny
Monoterapia u dorosłych pacjentów z nieoperacyjnym rakiem urotelialnym miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, po niepowodzeniu wcześniejszej terapii opartej na pochodnych platyny.
Leczenie uzupełniające (w monoterapii) u dorosłych pacjentów z rakiem urotelialnym naciekającym błonę mięśniową z ekspresją PD-L1 na komórkach guza ≥1%, z dużym ryzykiem nawrotu po radykalnej resekcji.
Rak jelita grubego
Leczenie skojarzone z ipilimumabem dorosłych pacjentów z rakiem jelita grubego i odbytnicy, z zaburzeniami mechanizmów naprawy nieprawidłowo sparowanych nukleotydów DNA lub z dużą niestabilnością mikrosatelitarną, po wcześniejszej chemioterapii skojarzonej opartej na fluoropirymidynie.
Płaskonabłonkowy rak przełyku
Leczenie pierwszej linii w skojarzeniu z ipilimumabem u dorosłych pacjentów z zaawansowanym, nieoperacyjnym, nawrotowym lub z przerzutami płaskonabłonkowym rakiem przełyku, z ekspresją PD-L1 na komórkach guza ≥1%.
Leczenie pierwszej linii w skojarzeniu z chemioterapią opartą na fluoropirymidynie i pochodnych platyny u dorosłych pacjentów z zaawansowanym, nieoperacyjnym, nawrotowym lub z przerzutami płaskonabłonkowym raka przełyku, z ekspresją PD-L1 na komórkach guza ≥ 1%.
Monoterapia u dorosłych pacjentów z zaawansowanym, nieoperacyjnym, nawrotowym lub z przerzutami płaskonabłonkowym rakiem przełyku, po wcześniejszej chemioterapii skojarzonej obejmującej fluoropirymidynę i pochodne platyny.
Rak przełyku lub połączenia żołądkowo-przełykowego
Leczenie uzupełniające (w monoterapii) u dorosłych pacjentów z rakiem przełyku lub połączenia żołądkowo-przełykowego, z chorobą resztkową, po wcześniejszej chemioradioterapii neoadiuwantowej.
Gruczolakorak żołądka, połączenia żołądkowo-przełykowego lub przełyku
Leczenie pierwszej linii w skojarzeniu z chemioterapią skojarzoną opartą na fluoropirymidynie i pochodnych platyny u dorosłych pacjentów z HER-2 ujemnym, zaawansowanym lub z przerzutami gruczolakorakiem żołądka, połączenia żołądkowo-przełykowego lub przełyku, gdy łączny wynik pozytywny (CPS) z ekspresją PD-L1 w tkance nowotworowej wynosi ≥5.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.
Identyfikowalność
W celu poprawienia identyfikowalności leków biologicznych, należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu.
Ocena ekspresji PD-L1
W przypadku oceny ekspresji PD-L1 w tkance nowotworowej ważne jest zastosowanie dobrze zwalidowanej i wiarygodnej metody.
Reakcje na wlew
W badaniach klinicznych niwolumabu podawanego w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem zgłaszano ciężkie reakcje na wlew. W przypadku ciężkiej lub zagrażającej życiu takiej reakcji należy przerwać wlew niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem oraz zastosować odpowiednie leczenie. Pacjenci z łagodną lub umiarkowaną reakcją na wlew mogą otrzymywać niwolumab w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem pod ścisłą kontrolą z zastosowaniem premedykacji, zgodnie z wytycznymi.
Działania niepożądane o podłożu immunologicznym
Działania niepożądane o podłożu immunologicznym występowały częściej w przypadku podawania niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem niż w monoterapii, natomiast w skojarzeniu z kabozantynibem występowały z podobną częstością jak po podaniu w monoterapii. Obserwowano wystąpienie takich działań niepożądanych o podłożu immunologicznym jak: zapalenie płuc, zapalenie jelita grubego, zapalenie wątroby, zapalenie nerek lub inne zaburzenia czynności tych narządów, endokrynopatie, działania niepożądane dotyczące skóry. U <1% pacjentów leczonych niwolumabem w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem w badaniach klinicznych, w różnych dawkach i z powodu różnych rodzajów nowotworów, zaobserwowano takie działania niepożądane o podłożu immunologicznym jak: zapalenie trzustki, zapalenie błony naczyniowej oka, demielinizację, neuropatię autoimmunologiczną (w tym niedowład nerwu twarzowego i odwodzącego), zespół Guillaina i Barrégo, myasthenia gravis, zespół miasteniczny, aseptyczne zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, zapalenie żołądka, sarkoidoza, zapalenie dwunastnicy, zapalenie mięśni, zapalenie mięśnia sercowego i rabdomioliza. Po wprowadzeniu preparatu niwolumabu do obrotu zgłaszano również przypadki zespołu Vogta-Koyanagi-Harady, niedoczynności przytarczyc i niezakaźnego zapalenia pęcherza moczowego. Działania niepożądane pochodzenia immunologicznego dotyczące >1 układu organizmu mogą wystąpić jednocześnie. Większość działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego ulegała poprawie lub ustępowała po rozpoczęciu odpowiedniego leczenia doraźnego, w tym po podaniu kortykosteroidów lub po modyfikacji leczenia.
W przypadku działań niepożądanych o prawdopodobnym podłożu immunologicznym, należy przeprowadzić badania celem potwierdzenia takiej diagnozy. Biorąc pod uwagę stopień nasilenia działania niepożądanego należy wstrzymać podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem oraz zastosować kortykosteroidy; jeśli zastosowano leczenie kortykosteroidami, po wystąpieniu poprawy, należy rozpocząć stopniowe, trwające co najmniej 1 mies., zmniejszanie dawek tych leków, ponieważ szybkie zmniejszenie dawek może doprowadzić do nasilenia lub nawrotu działania niepożądanego. W przypadku pogorszenia lub braku poprawy pomimo stosowania kortykosteroidów, należy dołączyć inne leczenie immunosupresyjne. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia niwolumabem w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem, jeśli pacjent otrzymuje immunosupresyjne dawki kortykosteroidów lub inne leczenie immunosupresyjne. U pacjentów otrzymujących leczenie immunosupresyjne należy stosować profilaktykę antybiotykową w celu zapobiegania zakażeniom oportunistycznym. Należy trwale przerwać stosowanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem, w przypadku nawracania poważnego działania niepożądanego związanego z układem immunologicznym lub w przypadku wystąpienia zagrażającego życiu działania niepożądanego związanego w tym układem. Pacjentów należy stale monitorować (≥5 mies. od podania ostatniej dawki niwolumabu), ponieważ działania niepożądane związane ze stosowaniem niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem mogą wystąpić w dowolnym czasie podczas leczenia lub po jego zakończeniu.
Działania niepożądane dotyczące serca i płuc
W przypadku leczenia skojarzonego zgłaszano działania niepożądane o podłożu immunologicznym dotyczące serca i płuc, w tym zatorowość płucną. Należy stale monitorować pacjentów w celu wykrycia takich działań niepożądanych oraz w celu wykrycia objawów (np. zmiany radiologiczne, duszność, niedotlenienie) i nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych wskazujących na zaburzenia równowagi elektrolitowej i odwodnienie przed leczeniem oraz okresowo w czasie leczenia. Należy przerwać podawanie niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem w przypadku zagrażających życiu lub nawracających ciężkich działań niepożądanych dotyczących serca i płuc.
Podczas monoterapii niwolumabem lub leczenia niwolumabem w skojarzeniu z ipilimumabem obserwowano ciężkie zapalenie płuc lub chorobę śródmiąższową płuc o podłożu immunologicznym, w tym także przypadki prowadzące do zgonu. Należy wykluczyć etiologię zakaźną i zaburzenia wynikające z choroby podstawowej. W przypadku wystąpienia zapalenia płuc 3. lub 4. stopnia, niwolumab w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem musi zostać trwale odstawiony i należy rozpocząć podawanie kortykosteroidów w dawce równoważnej 2–4 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. W przypadku zapalenia płuc 2. stopnia (objawowego) należy wstrzymać stosowanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem i rozpocząć podawanie kortykosteroidów w dawce równoważnej 1 mg/kg mc./d metyloprednizolonu, po uzyskaniu poprawy można ponownie rozpocząć leczenie po stopniowym zmniejszeniu dawek kortykosteroidów. W przypadku pogorszenia lub braku poprawy pomimo rozpoczęcia stosowania kortykosteroidów, dawkę kortykosteroidów należy zwiększyć do dawki równoważnej 2–4 mg/kg mc./d metyloprednizolonu, a niwolumab w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem musi być trwale odstawiony.
Zapalenie jelita grubego pochodzenia immunologicznego
Podczas monoterapii niwolumabem lub leczenia skojarzonego z ipilimumabem obserwowano ciężką biegunkę lub zapalenie jelita grubego o podłożu immunologicznym. Należy monitorować pacjentów w pod kątem biegunki lub objawów zapalenia jelita grubego, takich jak: ból brzucha i obecność śluzu lub krwi w stolcu. Odnotowano przypadki zakażenia wirusem cytomegalii lub reaktywacji tego wirusa u pacjentów z opornym na kortykosteroidy zapaleniem jelita grubego. Należy wykluczyć etiologię zakaźną oraz inne przyczyny biegunki. W przypadku potwierdzenia rozpoznania opornego na leczenie kortykosteroidami zapalenia jelita grubego pochodzenia immunologicznego należy rozważyć dodanie innego leku immunosupresyjnego do leczenia kortykosteroidami lub zastąpienie leczenia kortykosteroidami inną terapią. W przypadku wystąpienia biegunki lub zapalenia jelita grubego 4. stopnia, niwolumab podawany w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem musi być trwale odstawiony i należy rozpocząć stosowanie kortykosteroidów w dawce równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. W przypadku tych objawów w 3. stopniu nasilenia, należy wstrzymać stosowanie niwolumabu w monoterapii i rozpocząć stosowanie kortykosteroidów w dawce równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu, po wystąpieniu poprawy można wznowić leczenie, po stopniowym zmniejszeniu dawek kortykosteroidów, a w przypadku pogorszenia lub braku poprawy pomimo kortykosteroidów, niwolumab w monoterapii musi być trwale odstawiony. Biegunka lub zapalenie jelita grubego 3. stopnia po podaniu niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem wymagają trwałego odstawienia leczenia i rozpoczęcia stosowania kortykosteroidów w dawce równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. W przypadku biegunki lub zapalenia jelita grubego 2. stopnia należy wstrzymać stosowanie niwolumabu podawanego w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem. Jeżeli zaburzenia te utrzymują się, należy zastosować kortykosteroidy w dawce równoważnej 0,5–1 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. Po wystąpieniu poprawy można wznowić leczenie, po stopniowym zmniejszeniu dawek kortykosteroidów, jeśli jest to wskazane, w przypadku pogorszenia lub braku poprawy pomimo rozpoczęcia stosowania kortykosteroidów, ich dawkę należy zwiększyć do dawki równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu a niwolumab lub niwolumab w skojarzeniu z ipilimumabem musi być trwale odstawiony.
Zapalenie wątroby
Podczas monoterapii niwolumabem lub leczenia niwolumabem w skojarzeniu z ipilimumabem obserwowano ciężkie zapalenie wątroby, pochodzenia immunologicznego. Należy monitorować pacjentów w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych zapalenia wątroby, takich jak: zwiększenie aktywności aminotransferaz i stężenia bilirubiny całkowitej. Należy wykluczyć etiologię zakaźną i zaburzenia wynikające z choroby podstawowej. W przypadku wystąpienia zwiększenia aktywności aminotransferaz lub stężenia bilirubiny całkowitej stopnia 3. lub 4. należy trwale odstawić niwolumab podawany w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem i rozpocząć podawanie kortykosteroidów w dawce równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. W przypadku wystąpienia zwiększenia stopnia 2. dla tych parametrów należy wstrzymać stosowanie niwolumabu podawanego w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem. Jeżeli zaburzenia te utrzymują się, należy zastosować kortykosteroidy w dawce równoważnej 0,5–1 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. Po wystąpieniu poprawy można ponownie rozpocząć podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem po stopniowym zmniejszeniu dawek kortykosteroidów, jeśli jest to wskazane. W przypadku pogorszenia lub braku poprawy pomimo rozpoczęcia stosowania kortykosteroidów ich dawkę należy zwiększyć do dawki równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu, a niwolumab w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem musi być trwale odstawiony.
Zaburzenia czynności nerek
Podczas monoterapii niwolumabem lub leczenia w skojarzeniu z ipilimumabem obserwowano ciężkie zapalenie nerek oraz inne zaburzenia czynności nerek, o podłożu immunologicznym. Należy monitorować pacjentów w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych zaburzeń czynności tych narządów. U większości pacjentów występuje bezobjawowe zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. W takim przypadku należy wykluczyć etiologię związaną z chorobą podstawową. Jeśli wystąpi zwiększenie stężenia kreatyniny 4. stopnia, niwolumab w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem musi być trwale odstawiony i należy rozpocząć podawanie kortykosteroidów w dawce równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. W przypadku zwiększenia stężenia kreatyniny stopnia 2. lub 3. należy przerwać stosowanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem i rozpocząć podawanie kortykosteroidów w dawce równoważnej 0,5–1 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. Po uzyskaniu poprawy można wznowić leczenie, po stopniowym zmniejszeniu dawek kortykosteroidów. W przypadku pogorszenia lub braku poprawy, pomimo rozpoczęcia stosowania kortykosteroidów, ich dawkę należy zwiększyć do dawki równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu, a niwolumab w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem musi być trwale odstawiony.
Endokrynopatie pochodzenia immunologicznego
Podczas leczenia niwolumabem w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem obserwowano wystąpienie ciężkich endokrynopatii, w tym niedoczynność tarczycy, nadczynności tarczycy, niewydolności nadnerczy (w tym wtórnej niewydolności kory nadnerczy), zapalenia przysadki (w tym niedoczynności przysadki), cukrzycy i cukrzycowej kwasicy ketonowej. U pacjentów mogą występować: zmęczenie, bóle głowy, zmiany stanu psychicznego, ból brzucha, zaburzenie pracy jelit, zmniejszenie ciśnienia tętniczego lub niespecyficzne objawy, na przykład przerzuty do mózgu lub objawy choroby podstawowej. Pacjentów należy monitorować w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych endokrynopatii i hiperglikemii, a także zmian czynności tarczycy (na początku leczenia, okresowo w trakcie leczenia oraz kiedy jest to wskazane na podstawie oceny klinicznej). Objawy endokrynopatii należy uznać za związane z układem immunologicznym, chyba że określona zostanie inna przyczyna.
W przypadku objawowej niedoczynności tarczycy lub objawowej nadczynności tarczycy należy wstrzymać podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem i w razie potrzeby rozpocząć odpowiednio terapię zastępczą hormonami tarczycy lub podawanie leków hamujących czynność tarczycy. W przypadku podejrzenia ostrego stanu zapalnego tarczycy należy również rozważyć zastosowanie kortykosteroidów w dawce równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu, po uzyskaniu poprawy można ponownie rozpocząć stosowanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem, po stopniowym zmniejszeniu dawek kortykosteroidów, jeżeli jest to wskazane. W przypadku zagrażającej życiu nadczynności lub niedoczynności tarczycy należy trwale odstawić niwolumab w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem. Należy nadal monitorować czynność tarczycy w celu zapewnienia odpowiedniego stosowania hormonalnej terapii zastępczej.
W przypadku objawowego zapalenia przysadki 2. lub 3. stopnia należy wstrzymać podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem i w razie potrzeby rozpocząć hormonalną terapię zastępczą. Podejrzewając ostry stan zapalny przysadki należy również rozważyć zastosowanie kortykosteroidów w dawce równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. Po uzyskaniu poprawy można ponownie rozpocząć stosowanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem po stopniowym zmniejszeniu dawek kortykosteroidów, jeżeli jest to wskazane. Należy trwale odstawić niwolumab w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem w przypadku zagrażającemu życiu zapaleniu przysadki (stopnia 4.). Należy nadal monitorować czynność przysadki i stężenie hormonów w celu zapewnienia odpowiedniego stosowania hormonalnej terapii zastępczej.
W przypadku objawowej niewydolności nadnerczy 2. stopnia należy wstrzymać podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem i w razie potrzeby rozpocząć fizjologiczną kortykosteroidową terapię zastępczą. Należy nadal monitorować czynność nadnerczy i stężenie hormonów w celu zapewnienia odpowiedniego stosowania kortykosteroidów. Leczenie niwolumabem w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem należy trwale odstawić w przypadku ciężkiej lub zagrażającej życiu niewydolności nadnerczy (stopnia 3. lub 4.).
W przypadku objawowej cukrzycy należy wstrzymać podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem i w razie potrzeby rozpocząć insulinoterapię. Należy nadal monitorować stężenie glukozy we krwi w celu zapewnienia odpowiedniego podawania insuliny. W przypadku zagrażającej życiu cukrzycy należy trwale odstawić niwolumab w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem.
Działania niepożądane pochodzenia immunologicznego dotyczące skóry
Podczas leczenia niwolumabem w skojarzeniu z ipilimumabem, a rzadziej w przypadku stosowania niwolumabu w monoterapii, obserwowano wystąpienie ciężkiej wysypki. W przypadku wysypki 3. stopnia należy wstrzymać podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem, a w przypadku wysypki 4. stopnia trwale przerwać leczenie. Ciężką wysypkę należy leczyć dużymi dawkami kortykosteroidów w dawce równoważnej 1–2 mg/kg mc./d metyloprednizolonu. Obserwowano rzadkie przypadki zespołu Stevensa i Johnsona (SJS) oraz toksycznej nekrolizy naskórka (TEN), niektóre z nich prowadziły do zgonu. Jeśli wystąpią objawy podmiotowe i przedmiotowe SJS lub TEN, należy przerwać podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem, a pacjenta skierować do specjalistycznego ośrodka w celu zbadania i leczenia. W przypadku rozpoznania SJS lub TEN, zaleca się trwałe przerwanie leczenia niwolumabem w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem. U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie lub zagrażające życiu skórne działania niepożądane w czasie wcześniejszego leczenia innymi środkami przeciwnowotworowymi stymulującymi układ immunologiczny należy zachować ostrożność w przypadku rozważania stosowania niwolumabu.
Toksyczny wpływ na tkankę mięśniową
Obserwowano przypadki toksyczności mięśniowej (zapalenie mięśni, zapalenie mięśnia sercowego, rabdomioliza), w tym również prowadzące do zgonu, po podaniu niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem. Jeśli u pacjenta wystąpią objawy podmiotowe i przedmiotowe toksyczności mięśniowej, należy zastosować ścisłe monitorowanie oraz natychmiast do podjąć diagnostykę i leczenie. Biorąc pod uwagę stopień nasilenia, należy wstrzymać lub odstawić podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem oraz zastosować odpowiednie leczenie.
Rozpoznanie zapalenia mięśnia sercowego wymaga bardzo dokładnego wywiadu. Pacjentów z objawami sercowymi lub sercowo-płucnymi należy zbadać w kierunku możliwego zapalenia mięśnia sercowego. Jeśli podejrzewa się takie rozpoznanie, zaleca się natychmiastowe rozpoczęcie podawania dużych dawek kortykosteroidów (prednizon lub metyloprednizolon w dawce 1–2 mg/kg mc./d) i niezwłoczne skonsultowanie się z kardiologiem w celu przeprowadzenia diagnostyki zgodnie z aktualnymi wytycznymi. Jeśli zapalenie mięśnia sercowego zostanie potwierdzone, należy wstrzymać podawanie niwolumabu w monoterapii lub w skojarzeniu z ipilimumabem lub trwale odstawić ten lek.
Pacjenci po przeszczepieniu narządów
U pacjentów leczonych inhibitorami PD-1 notowano przypadki odrzucenia przeszczepionego narządu litego. Leczenie niwolumabem może zwiększać ryzyko odrzucenia przeszczepionego narządu litego u biorców. U tych pacjentów należy rozważyć korzyści z leczenia niwolumabem i ryzyko odrzucenia przeszczepionego narządu.
Limfohistiocytoza hemofagocytarna
Podczas stosowania niwolumabu w monoterapii oraz w skojarzeniu z ipilimumabem obserwowano występowanie limfohistiocytozy hemofagocytarnej (HLH). Należy zachować ostrożność podczas podawania niwolumabu w monoterapii albo w skojarzeniu z ipilimumabem. W razie potwierdzenia HLH, należy przerwać podawanie niwolumabu w monoterapii albo w skojarzeniu z ipilimumabem i rozpocząć leczenie HLH.
Nie badano interakcji farmakokinetycznych niwolumabu.
Ponieważ jest to przeciwciało monoklonalne, nie przewiduje się, aby ulegał metabolizmowi przy udziale enzymów metabolizujących leki, a hamowanie lub indukowanie ich aktywności wpływało na jego farmakokinetykę.
Leki o działaniu immunosupresyjnym
Należy unikać stosowania kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym i innych leków immunosupresyjnych przed rozpoczęciem stosowania niwolumabu ze względu na możliwy wpływ tych leków na jego aktywność farmakodynamiczną. Po rozpoczęciu podawania niwolumabu można stosować takie leki w celu leczenia działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego, ponieważ dostępne wyniki badań wskazują, że ogólnoustrojowa immunosupresja po rozpoczęciu leczenia niwolumabem nie wydaje się hamować odpowiedzi klinicznej na niego.
Niezgodności farmaceutyczne
Ponieważ nie przeprowadzono badań zgodności farmaceutycznej, preparatu niwolumabu nie wolno mieszać z preparatami innych leków. Niwolumabu nie należy podawać jednocześnie z innymi lekami przy użyciu tej samej linii dożylnej.
Należy stale monitorować pacjentów (≥5 mies. od podania ostatniej dawki), ponieważ działania niepożądane związane ze stosowaniem niwolumabu lub niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem mogą wystąpić w dowolnym czasie podczas leczenia lub po jego zakończeniu.
Działania niepożądane niwolumabu podawanego w monoterapii
Bardzo często: zakażenia górnych dróg oddechowych, limfocytopenia, niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, zmniejszenie łaknienia, hiperglikemia, bóle głowy, duszność , kaszel, biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha, zaparcia, wysypka (w tym wysypka grudkowo-plamista, wysypka rumieniowata, wysypka świądowa, wysypka okołomieszkowa, wysypka plamista, wysypka odropodobna, wysypka grudkowa, wysypka krostkowa, wysypka pęcherzykowa, wysypka złuszczająca, zapalenie skóry, trądzikopodobne zapalenie skóry, alergiczne zapalenie skóry, atopowe zapalenie skóry, pęcherzowe zapalenie skóry, złuszczające zapalenie skóry, łuszczycopodobne zapalenie skóry, wysypka polekowa i pemfigoid), świąd, bóle mięśniowo-szkieletowe (w tym bóle pleców, kości, mięśni, mięśni międzyżebrowych, szyi, kończyn , kręgosłupa, stawów, bóle mięśniowo-szkieletowe w klatce piersiowej, dyskomfort mięśniowo-szkieletowy), uczucie zmęczenia, gorączka, zwiększenie aktywności AST, hiponatremia, hipoalbuminemia, zwiększenie aktywności ALP, zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie aktywności ALT, zwiększenie aktywności lipazy, hiperkaliemia, zwiększenie aktywności amylazy, hipokalcemia, hipomagnezemia, hipokaliemia, hiperkalcemia).
Często: zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, reakcja związana z wlewem i.v. (w tym zespół uwalniania cytokin), nadwrażliwość (w tym reakcja anafilaktyczna), niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, zapalenie tarczycy, odwodnienie, zmniejszenie masy ciała, hipoglikemia, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, niewyraźne widzenie, zespół suchego oka, częstoskurcz, migotanie przedsionków, nadciśnienie tętnicze, zapalenie płuc, wysięk opłucnowy, zapalenie jelita grubego, zapalenie jamy ustnej, suchość w ustach, bielactwo, sucha skóra, rumień, łysienie, zapalenie stawów, niewydolność nerek (w tym ostre uszkodzenie nerek), ból, ból w klatce piersiowej, obrzęk, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, hipernatremia, hipermagnezemia.
Niezbyt często: eozynofilia, sarkoidoza, niewydolność nadnerczy (w tym ostra niewydolność kory nadnerczy i wtórna niewydolność kory nadnerczy), niedoczynność przysadki, zapalenie przysadki, cukrzyca, kwasica metaboliczna, zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie mięśnia sercowego, zaburzenia osierdzia (zapalenie osierdzia, wysięk osierdziowy, tamponada serca, zespół Dresslera), arytmia (w tym arytmia komorowa), nacieki w płucach, zapalenie trzustki, zapalenie żołądka, zapalenie wątroby, zastój żółci, łuszczyca, trądzik różowaty, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, polimialgia reumatyczna.
Rzadko: aseptyczne zapalenie opon mózgowych, histiocytarne martwicze zapalenie węzłów chłonnych (choroba Kikuchi i Fujimoto), kwasica ketonowa, niedoczynność przytarczyc, zespół Guillaina i Barrégo, demielinizacja, zespół osłabienia mięśniowego, zapalenie mózgu (w tym limbiczne zapalenie mózgu), zapalenie naczyń, choroba wrzodowa dwunastnicy, toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevensa i Johnsona, zespół Sjogrena, miopatia, zapalenie mięśni (w tym zapalenie wielomięśniowe), rabdomioliza, kanalikowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, niezakaźne zapalenie pęcherza moczowego.
Z nieznaną częstością: limfohistiocytoza hemofagocytarna, odrzucenie przeszczepionego narządu litego, zespół rozpadu guza, liszaj twardzinowy, inne zaburzenia liszajopodobne.
Działania niepożądane niwolumabu podawanego w skojarzeniu z ipilimumabem (z chemioterapią lub bez chemioterapii)
Bardzo często: zakażenie górnych dróg oddechowych, niedokrwistość (w tym niedokrwistość hemolityczna, autoimmunologiczna, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, niedokrwistość z niedoboru żelaza, zmniejszenie liczby czerwonych krwinek, małopłytkowość, leukopenia, limfocytopenia, neutropenia), niedoczynność tarczycy, zmniejszenie łaknienia, hiperglikemia, hipoglikemia, ból głowy, zawroty głowy, kaszel, duszność, biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha, zaparcia, wysypka (w tym wysypka grudkowo-plamista, wysypka rumieniowata, wysypka świądowa, wysypka okołomieszkowa, wysypka plamista, wysypka odropodobna, wysypka grudkowa, wysypka krostkowa, wysypka pęcherzykowa, wysypka złuszczająca, zapalenie skóry, trądzikopodobne zapalenie skóry, alergiczne zapalenie skóry, atopowe zapalenie skóry, pęcherzowe zapalenie skóry, złuszczające zapalenie skóry, łuszczycopodobne zapalenie skóry, wysypka polekowa i pemfigoid), świąd, bóle mięśniowo-szkieletowe (w tym bóle pleców, kości, mięśni, mięśni międzyżebrowych, szyi, kończyn , kręgosłupa, stawów, bóle mięśniowo-szkieletowe w klatce piersiowej, dyskomfort mięśniowo-szkieletowy), uczucie zmęczenia, gorączka, obrzęk (w tym obrzęk obwodowy), zwiększenie aktywności ALP, AST lub ALT, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie aktywności amylazy, zwiększenie aktywności lipazy, hiponatremia, hiperkaliemia, hipokaliemia, hiperkalcemia, hipokalcemia.
Często: zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zapalenie spojówek, eozynofilia, reakcja związana z wlewem dożylnym (w tym zespół uwalniania cytokin), nadwrażliwość, nadczynności tarczycy, zapalenie tarczycy, niewydolność nadnerczy, zapalenie przysadki, niedoczynność przysadki, cukrzyca, odwodnienie, hipoalbuminemia, hipofosfatemia, zmniejszenie masy ciała, polineuropatia obwodowa, niewyraźne widzenie, zespół suchego oka, częstoskurcz, migotanie przedsionków, nadciśnienie, zapalenie płuca, zatorowość płucna, wysięk opłucnowy, zapalenie jelita grubego, zapalenie trzustki, zapalenie jamy ustnej, zapalenie żołądka, suchość w ustach, zapalenie wątroby, łysienie, bielactwo, pokrzywka, sucha skóra, rumień, skurcz mięśni, osłabienie mięśni, zapalenie stawów, niewydolność nerek (w tym ostre uszkodzenie nerek), ból w klatce piersiowej, ból, dreszcze, hipernatremia, hipermagnezemia, zwiększenie stężenia TSH, zwiększenie stężenia GGTP.
Niezbyt często: gorączka neutropeniczna, cukrzycowa kwasica ketonowa, kwasica metaboliczna, polineuropatia, porażenie nerwu strzałkowego, neuropatia pochodzenia autoimmunologicznego (w tym niedowład nerwu twarzowego i odwodzącego), zapalenie mózgu, myasthenia gravis, zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie nadtwardówki, zapalenie mięśnia sercowego, arytmia (w tym arytmia komorowa), bradykardia, zapalenie dwunastnicy, zespół Stevensa i Johnsona, rumień wielopostaciowy, łuszczyca, reumatyczny ból wielomięśniowy, miopatia, zapalenie mięśni (w tym zapalenie wielomięśniowe), kanalikowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, zapalenie nerek.
Rzadko: aseptyczne zapalenie opon mózgowych, sarkoidoza, niedoczynność przytarczyc, zespół Guillaina i Barrégo, zapalenie nerwu, zespół Vogta, Koyanagi i Harady, perforacja jelita cienkiego, toksyczna nekroliza naskórka, liszaj twardzinowy, inne zaburzenia liszajopodobne, spondyloartropatia, zespół Sjogrena, rabdomioliza, niezakaźne zapalenie pęcherza moczowego.
Z nieznaną częstością: limfohistiocytoza hemofagocytarna, odrzucenie przeszczepionego narządu litego, zaburzenia osierdzia (zapalenie osierdzia, wysięk osierdziowy, tamponadę serca i zespół Dresslera), zespół rozpadu guza.
Działania niepożądane niwolumabu podawanego w skojarzeniu z chemioterapią
Bardzo często: neutropenia, niedokrwistość (w tym niedokrwistość hemolityczna, autoimmunologiczna, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, niedokrwistość z niedoboru żelaza, zmniejszenie liczby czerwonych krwinek), leukopenia, limfocytopenia, małopłytkowość, zmniejszenie łaknienia, hipoalbuminemia, hiperglikemia, hipoglikemia, neuropatia obwodowa, kaszel, biegunka, zapalenie jamy ustnej, wymioty, nudności, ból brzucha, zaparcia, wysypka (w tym wysypka grudkowo-plamista, wysypka rumieniowata, wysypka świądowa, wysypka okołomieszkowa, wysypka plamista, wysypka odropodobna, wysypka grudkowa, wysypka krostkowa, wysypka pęcherzykowa, wysypka złuszczająca, zapalenie skóry, trądzikopodobne zapalenie skóry, alergiczne zapalenie skóry, atopowe zapalenie skóry, pęcherzowe zapalenie skóry, złuszczające zapalenie skóry, łuszczycopodobne zapalenie skóry, wysypka polekowa i pemfigoid), bóle mięśniowo-szkieletowe (w tym bóle pleców, kości, mięśni, mięśni międzyżebrowych, szyi, kończyn , kręgosłupa, stawów, bóle mięśniowo-szkieletowe w klatce piersiowej, dyskomfort mięśniowo-szkieletowy), uczucie zmęczenia, gorączka, obrzęk (w tym obrzęk obwodowy), hipokalcemia, zwiększenie aktywności aminotransferaz, hiponatremia, zwiększenie aktywności amylazy, hipomagnezemia, zwiększenie aktywności ALP, hipokaliemia, zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie aktywności lipazy, hiperkaliemia, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej.
Często: zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie płuc, gorączka neutropeniczna, nadwrażliwość, reakcja związana z wlewem dożylnym (w tym zespół uwalniania cytokin), niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, hipofosfatemia, parestezja, zawroty głowy, ból głowy, suche oko, niewyraźne widzenie, tachykardia, migotanie przedsionków, zakrzepica (w tym zakrzepica żyły wrotnej, żył płucnych, płuc, aorty, tętnicza, żył głębokich, żył miednicy, żyły głównej, żył, żył kończyn), nadciśnienie, zapalenie naczyń, zapalenie płuc, duszność, zapalenie jelita grubego, suchość w ustach, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, świąd, hiperpigmentacja skóry, łysienie, sucha skóra, rumień, ból stawów, osłabienie mięśni, niewydolność nerek, złe samopoczucie, hipernatremia, hiperkalcemia, hipermagnezemia.
Niezbyt często: eozynofilia, niewydolność nadnerczy, zapalenie tarczycy, niedoczynność przysadki, cukrzyca, zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, niezakaźne zapalenie pęcherza moczowego.
Rzadko: zapalenie przysadki, zespół rozpadu guza, zespół Guillaina i Barrégo, zapalenie mózgu, zapalenie nerek.
Działania niepożądane niwolumabu podawanego w skojarzeniu z kabozantynibem
Bardzo często: zakażenie górnych dróg oddechowych, niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenia, limfocytopenia, neutropenia, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, zmniejszenie łaknienia, hipoglikemia, hiperglikemia, zmniejszenie masy ciała, zaburzenia smaku, zawroty głowy, ból głowy, nadciśnienie, dysfonia, duszność, kaszel, biegunka, wymioty, nudności, zaparcie, zapalenie jamy ustnej, ból brzucha, niestrawność, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, wysypka (w tym wysypka grudkowo-plamista, wysypka rumieniowata, wysypka świądowa, wysypka okołomieszkowa, wysypka plamista, wysypka odropodobna, wysypka grudkowa, wysypka krostkowa, wysypka pęcherzykowa, wysypka złuszczająca, zapalenie skóry, trądzikopodobne zapalenie skóry, alergiczne zapalenie skóry, atopowe zapalenie skóry, pęcherzowe zapalenie skóry, złuszczające zapalenie skóry, łuszczycopodobne zapalenie skóry, wysypka polekowa i pemfigoid), świąd, bóle mięśniowo-szkieletowe (w tym bóle pleców, kości, mięśni, mięśni międzyżebrowych, szyi, kończyn , kręgosłupa, stawów, bóle mięśniowo-szkieletowe w klatce piersiowej, dyskomfort mięśniowo-szkieletowy), ból stawów, skurcz mięśni, białkomocz, uczucie zmęczenia, gorączka, obrzęk, zwiększenie aktywności ALP, zwiększenie aktywności ALT, zwiększenie aktywności AST, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie aktywności amylazy, zwiększenie aktywności lipazy, hipokaliemia, hipomagnezemia, hiponatremia, hipokalcemia, hiperkalcemia, hipofosfatemia, hiperkaliemia, hipermagnezemia, hipernatremia.
Często: zapalenie płuc, eozynofilia, nadwrażliwość (w tym reakcja anafilaktyczna), niewydolność nadnerczy, odwodnienie, polineuropatia obwodowa, szumy uszne, suche oko, niewyraźne widzenie, migotanie przedsionków, częstoskurcz, zakrzepica (w tym zakrzepica żyły wrotnej, żył płucnych, płuc, aorty, tętnicza, żył głębokich, żył miednicy, żyły głównej, żył, żył kończyn), zapalenie płuc, zatorowość płucna, wysięk opłucnowy, krwawienie z nosa, zapalenie jelita grubego, zapalenie żołądka, ból jamy ustnej, suchość w ustach, hemoroidy, zapalenie wątroby, łysienie, sucha skóra, rumień, zmiana zabarwienia włosów, zapalenie stawów, niewydolność nerek, ostre uszkodzenie nerek, ból, ból w klatce piersiowej, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi, hipertriglicerydemia.
Niezbyt często: reakcje nadwrażliwości związana z wlewem dożylnym, zapalenie przysadki, zapalenie tarczycy, autoimmunologiczne zapalenie mózgu, zespół Guillaina i Barrégo, zespół osłabienia mięśniowego, zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie trzustki, perforacja jelita cienkiego, glossodynia, łuszczyca, pokrzywka, miopatia, martwica kości szczęki, przetoka, zapalenie nerek.
Rzadko: niezakaźne zapalenie pęcherza moczowego.
Z nieznaną częstością: liszaj twardzinowy, inne zaburzenia liszajopodobne.
Przedawkowanie
W przypadku przedawkowania, należy uważnie monitorować pacjentów w celu wykrycia objawów przedmiotowych lub podmiotowych działań niepożądanych, a w razie potrzeby należy natychmiast zastosować odpowiednie leczenie objawowe.
Ciąża
Brak danych dotyczących stosowania niwolumabu u kobiet w ciąży, badania na zwierzętach wykazały toksyczność wobec zarodka i płodu. Niwolumab, jako przeciwciało monoklonalne klasy IgG4, może przenikać z organizmu matki do rozwijającego się płodu. Nie zaleca się stosowania niwolumabu w okresie ciąży, a także u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej antykoncepcji, chyba że korzyść kliniczna przeważa nad ryzykiem. Należy stosować skuteczną antykoncepcję przez co najmniej 5 mies. po przyjęciu ostatniej dawki leku.
Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy niwolumab lub jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego, nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków i niemowląt. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy też stosowanie niwolumabu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety.
I.v. we wlewie trwającym 30 lub 60 min, w zależności od dawki. W przypadku stosowania w skojarzeniu z innymi lekami, niwolumab należy podawać jako pierwszy, następnie ipilimumab, a dalej tego samego dnia chemioterapię; do każdego wlewu należy stosować osobne worki infuzyjne i filtry.
Czerniak (zaawansowany czerniak lub leczenie uzupełniające)
Dorośli i młodzież w wieku ≥12 lat i ≥50 kg mc.
Monoterapia. 240 mg co 2 tyg. we wlewie trwającym 30 min lub 480 mg co 4 tyg. we wlewie trwającym 60 lub 30 min.
Leczenie skojarzone. 1 mg/kg mc. w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 3 mg/kg mc. we wlewie trwającym 30 min, co 3 tyg. Po 4 cyklach lek stosować w monoterapii, przy czym 1. dawkę niwolumabu należy podać 3 tyg. po ostatniej dawce w leczeniu skojarzonym przy dawkowaniu 240 mg co 2 tyg., natomiast w przypadku stosowania schematu 480 mg co 4 tyg. – po 6 tyg. od podania ostatniej dawki w leczeniu skojarzonym.
Dorośli i młodzież w wieku ≥12 lat i <50 kg mc.
Monoterapia. 3 mg/kg mc. co 2 tyg. we wlewie trwającym 30 min lub 6 mg/kg mc. co 4 tyg. we wlewie trwającym 60 min.
Leczenie skojarzone. 1 mg/kg mc. w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 3 mg/kg mc. we wlewie trwającym 30 min, co 3 tyg. Po 4 cyklach lek stosować w monoterapii, przy czym 1. dawkę niwolumabu należy podać 3 tyg. po ostatniej dawce w leczeniu skojarzonym przy dawkowaniu 3 mg/kg mc. co 2 tyg., natomiast w przypadku stosowania schematu 6 mg/kg mc. co 4 tyg. – po 6 tyg. od podania ostatniej dawki w leczeniu skojarzonym.
Niedrobnokomórkowy rak płuca
Dorośli.
Monoterapia. 240 mg co 2 tyg. we wlewie trwającym 30 min.
Leczenie skojarzone. 360 mg co 3 tyg. we wlewie trwającym 30 min w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg mc. co 6 tyg. oraz chemioterapią opartą na pochodnych platyny podawaną co 3 tyg. Po zakończeniu 2 cykli chemioterapii leczenie kontynuować bez pochodnych platyny.
Leczenie kontynuować do czasu progresji choroby, wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności lub do 24 mies. u pacjentów, u których nie stwierdzono progresji choroby.
Leczenie neoadiuwantowe. 360 mg we wlewie trwającym 30 min w skojarzeniu z chemioterapią opartą na pochodnych platyny co 3 tyg. przez 3 cykle.
Złośliwy międzybłoniak opłucnej
Dorośli. 360 mg co 3 tyg. we wlewie trwającym 30 min, w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg mc. co 6 tyg.
Leczenie należy kontynuować do 24 mies. u pacjentów, u których nie stwierdzono progresji choroby.
Rak nerkowokomórkowy (monoterapia lub leczenie skojarzone z ipilimumabem lub kabozantynibem), rak jelita grubego i odbytnicy (leczenie skojarzone z ipilimumabem), rak urotelialny naciekający błonę mięśniową (monoterapia w leczeniu uzupełniającym)
Dorośli.
Monoterapia. 240 mg co 2 tyg. we wlewie trwającym 30 min lub 480 mg co 4 tyg. we wlewie trwającym 60 min.
Leczenie skojarzone z ipilimumabem. 3 mg/kg mc. w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg mc. we wlewie trwającym 30 min, co 3 tyg. Po 4 cyklach lek stosować w monoterapii, przy czym 1. dawkę niwolumabu należy podać 3 tyg. po ostatniej dawce w leczeniu skojarzonym przy dawkowaniu 240 mg co 2 tyg., natomiast w przypadku stosowania schematu 480 mg co 4 tyg. (tylko w przypadku raka nerkowokomórkowego) – po 6 tyg. od podania ostatniej dawki w leczeniu skojarzonym.
Leczenie skojarzone z kabozantynibem. 240 mg co 2 tyg. we wlewie trwającym 30 min lub 480 mg co 4 tyg. we wlewie trwającym 60 min, w skojarzeniu z kabozantynibem p.o. w dawce 40 mg 1 ×/d.
Chłoniak Hodgkina, płaskonabłonkowy rak głowy i szyi, rak urotelialny, płaskonabłonkowy rak przełyku
Dorośli.
Monoterapia. 240 mg co 2 tyg. we wlewie trwającym 30 min.
Płaskonabłonkowy rak przełyku (leczenie skojarzone z ipilimumabem)
Dorośli. 3 mg/kg mc. co 2 tyg. lub 360 mg co 3 tyg. we wlewie trwającym 30 min w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg mc. co 6 tyg.
Leczenie kontynuować do czasu progresji choroby, wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności lub do 24 mies. u pacjentów, u których nie stwierdzono progresji choroby.
Płaskonabłonkowy rak przełyku (leczenie I linii w skojarzeniu z chemioterapią opartą na fluoropirymidynie i pochodnych platyny)
Dorośli. 240 mg co 2 tyg. lub 480 mg co 4 tyg. we wlewie trwającym 30 min w skojarzeniu z chemioterapią opartą na fluoropirymidynie i pochodnych platyny.
Leczenie kontynuować do czasu progresji choroby, wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności lub do 24 mies. u pacjentów, u których nie stwierdzono progresji choroby.
Leczenie uzupełniające raka przełyku lub połączenia żołądkowo-przełykowego
Dorośli. 240 mg co 2 tyg. lub 480 mg co 4 tyg. we wlewie trwającym 30 min przez pierwsze 16 tyg., następnie 480 mg co 4 tyg. we wlewie trwającym 30 min.
Gruczolakorak żołądka, połączenia żołądkowo-przełykowego lub przełyku
Dorośli. Stosować w skojarzeniu z chemioterapią opartą na fluoropirymidynie i pochodnych platyny: 360 mg we wlewie trwającym 30 min co 3 tyg. lub 240 mg we wlewie trwającym 30 min co 2 tyg.
Leczenie kontynuować do czasu progresji choroby, wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności lub do 24 mies. u pacjentów, u których nie stwierdzono progresji choroby.
Zmiana schematu dawkowania
Jeśli u pacjenta z czerniakiem, rakiem nerkowokomórkowym, rakiem przełyku, rakiem połączenia żołądkowo-przełykowego albo rakiem urotelialnym naciekającym błonę mięśniową (leczenie uzupełniające) jest konieczna zmiana schematu dawkowania z 240 mg co 2 tyg. na 480 mg co 4 tyg., pierwszą dawkę 480 mg należy podać 2 tyg. po podaniu ostatniej dawki 240 mg, natomiast w przypadku zmiany schematu dawkowania z 480 mg co 4 tyg. na 240 mg co 2 tyg., pierwszą dawkę 240 mg należy podać 4 tyg. po podaniu ostatniej dawki 480 mg.
Czas trwania leczenia
Podawanie leku w monoterapii lub leczeniu skojarzonym kontynuować dopóki obserwuje się korzyści kliniczne i dopóki leczenie jest tolerowane, nie przekraczając maks. czasu leczenia, jeśli jest on określony dla wskazania. W leczeniu uzupełniającym maks. czas leczenia wynosi 12 mies.
Modyfikacja dawkowania w razie wystąpienia działań niepożądanych
Nie zaleca się zwiększania lub zmniejszania dawki; w razie wystąpienia objawów toksyczności należy opóźnić podanie kolejnej dawki lub przerwać leczenie. Leczenie należy trwale zakończyć w przypadku wystąpienia działań niepożądanych 4. stopnia lub nawracających 3. stopnia, utrzymujących się działań niepożądanych 2. lub 3. stopnia pomimo modyfikacji leczenia; szczegółowe informacje – patrz: zarejestrowane materiały producenta.
Zaburzenia czynności nerek lub wątroby
Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u chorych z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek lub łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek są ograniczone i nie pozwalają na wyciągniecie wniosków dotyczących modyfikacji dawkowania. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u osób z umiarkowanymi (bilirubina całkowita >1,5–3-krotności górnej granicy normy i dowolna aktywność AST) lub ciężkimi (bilirubina całkowita >3-krotności górnej granicy normy i dowolna aktywność AST) zaburzeniami czynności wątroby.
Osoby w podeszłym wieku
Nie jest konieczne dostosowanie dawki u osób w wieku ≥65 lat.
Z powodu potencjalnych działań niepożądanych, takich jak zmęczenie należy zalecić pacjentom, aby zachowali ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, dopóki nie upewnią się, że niwolumab nie wpływa negatywnie na ich organizm.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
