medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Preparat otrzymywany z osocza ludzkiego, zawiera czynniki krzepnięcia z grupy protrombiny: II, VII, IX, Xa oraz zespół czynników o aktywności omijającej inhibitor czynnika VIII. Bierze udział w zapoczątkowaniu wspólnego toru krzepnięcia przez aktywację czynników zespołu protrombiny, wewnątrzpochodnego toru krzepnięcia (trombinozależna aktywacja sprzężenia zwrotnego) i zewnątrzpochodnego toru krzepnięcia (działanie czynników VII i X). Chociaż lek ten powstał na początku lat 70., a aktywność omijająca inhibitor czynnika VIII została wykazana zarówno w badaniach in vitro jak i in vivo, to mechanizm działania nadal nie jest do końca wyjaśniony. Ostatnie dane naukowe wskazują, że farmakodynamiczne właściwości i sposób działania leku związane są z czynnikami zespołu protrombiny, protrombiną-zymogenem (czynnik II-FII) i aktywowanym czynnikiem X (FXa).
FarmakokinetykaPonieważ lek składa się z różnych czynników krzepnięcia, przy czym każdy z indywidualnych składników ma inny okres półtrwania, niemożliwe jest jednoznaczne określenie właściwości farmakokinetycznych preparatu złożonego.
Leczenie i profilaktyka krwawień
Leczenie krwawień i zapobieganie krwawieniom u chorych na hemofilię A powikłaną obecnością inhibitora czynnika VIII i chorych na hemofilię B powikłaną obecnością inhibitora czynnika IX.
Leczenie krwawień i zapobieganie krwawieniom u osób niechorujących na hemofilię, lecz mających nabyte inhibitory czynników VIII, IX i XI.
Długotrwałe leczenie skojarzone z koncentratem czynnika VIII, mające na celu całkowite i trwałe wyeliminowanie inhibitora czynnika VIII.
Preparat stosowano również u pojedynczych pacjentów z inhibitorem czynnika von Willebranda.
Jeśli istnieje możliwość zastosowania innego sposobu leczenia, leku nie należy stosować w następujących przypadkach: nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, rozsiane wykrzepianie śródnaczyniowe (DIC), ostra zakrzepica lub zator, w tym zawał serca.
Badania diagnostyczne
W przypadku niedostatecznej odpowiedzi na leczenie zaleca się oznaczenie liczby płytek krwi, ponieważ wystarczająca ilość czynnościowo sprawnych płytek jest niezbędna do skutecznego działania leku.
Z uwagi na złożony mechanizm działania, brak jest dostępnego sposobu bezpośredniego monitorowania substancji czynnych.
Wyniki badań laboratoryjnych in vitro do oceny skuteczności leczenia, takie jak aPTT, czas krzepnięcia krwi i tromboelastogram (TEG) mogą nie odzwierciedlać poprawy klinicznej, a próby przywrócenia prawidłowych wartości tych parametrów poprzez zwiększanie dawki leku mogą być zawodne i należy ich unikać ze względu na możliwość wystąpienia DIC spowodowanego przedawkowaniem.
Identyfikowalność
W celu poprawienia identyfikowalności leków biologicznych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu.
Zaburzenia zakrzepowo-zatorowe
W trakcie leczenia zespołem czynników przeciw inhibitorowi czynnika VIII występowały zaburzenia zakrzepowo-zatorowe, w tym DIC, zakrzepica żylna, zatorowość płucna, zawał serca oraz udar. Część z tych zaburzeń wystąpiła u osób przyjmujących dawki >200 j./kg mc/d lub z innymi czynnikami ryzyka (w tym DIC, zaawansowana choroba miażdżycowa, uraz zmiażdżeniowy, posocznica) predysponującymi do zaburzeń zakrzepowo-zatorowych. Jednoczesne stosowanie rekombinowanego czynnika VIIa może zwiększać ryzyko wystąpienia zaburzeń zakrzepowo-zatorowych. U pacjentów z wrodzoną lub nabytą hemofilią należy zawsze brać pod uwagę możliwość występowania takich czynników ryzyka.
U osób z grupy zwiększonego ryzyka lek należy stosować ze szczególną ostrożnością.
W badaniach klinicznych nie zgłaszano przypadków występowania mikroangiopatii zakrzepowej (TMA).
W badaniu klinicznym emicizumabu, w którym pacjenci otrzymywali zespół czynników krzepnięcia przeciw inhibitorowi czynnika VIII jako część schematu leczenia krwawienia przełomowego, zgłaszano przypadki mikroangiopatii zakrzepowej. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności zespołu czynników krzepnięcia przeciw inhibitorowi czynnika VIII w krwawieniach przełomowych u pacjentów otrzymujących emicizumab; należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka takiego leczenia; jeśli takie leczenie jest konieczne, pacjenta należy ściśle monitorować.
W przypadku pojawienia się pierwszych oznak lub objawów zaburzeń zakrzepowo-zatorowych należy natychmiast przerwać infuzję i rozpocząć odpowiednie postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne. Nie należy przekraczać zalecanych maksymalnych dawek jednorazowych wynoszących 100 j./kg mc. oraz dobowych 200 j./kg mc./d, chyba że nasilenie krwawienia uzasadnia zastosowanie większej dawki.
W przypadku stosowania w celu zatrzymania krwawienia, lek należy stosować przez najkrótszy czas absolutnie niezbędny do osiągnięcia celu terapeutycznego.
Reakcje nadwrażliwości typu alergicznego
Lek może powodować wystąpienie reakcji nadwrażliwości typu alergicznego (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, objawy ze strony przewodu pokarmowego, skurcze oskrzeli, niedociśnienie). Reakcje te mogą być ciężkie i układowe, np. reakcja anafilaktyczna z pokrzywką i obrzękiem naczynioruchowym, skurcz oskrzeli i wstrząs krążeniowy. Zgłaszano również inne reakcje związane z infuzją, jak dreszcze, gorączkę i nadciśnienie. W przypadku wystąpienia reakcji związanych z infuzją lub reakcji nadwrażliwości należy przerwać podawanie leku i wdrożyć odpowiednie postępowanie, a rozważając ponowne zastosowanie leku należy dokładnie rozważyć spodziewane korzyści i ryzyko ponownej ekspozycji, biorąc pod uwagę informacje lub przypuszczenia odnośnie rodzaju nadwrażliwości u pacjenta (typu alergicznego lub niealergicznego) oraz potencjalne sposoby leczenia tych reakcji i/lub zapobiegania im, czy też alternatywne sposoby leczenia.
Monitorowanie leczenia
Nie należy przekraczać zalecanych dawek jednorazowych (100 j./kg mc.) oraz dawek dobowych (200 j./kg mc./d). Chorych otrzymujących większe dawki jednorazowe należy monitorować pod kątem wystąpienia DIC i/lub ostrej choroby wieńcowej. Duże dawki leku można podawać jedynie przez okres niezbędny do zatrzymania krwawienia. W przypadkach wystąpienia znaczących zmian ciśnienia tętniczego, szybkości tętna, zaburzeń oddychania, bólu w klatce piersiowej i kaszlu należy natychmiast przerwać podawanie leku i zastosować odpowiednie zabiegi diagnostyczne i terapeutyczne. Wynikami laboratoryjnymi wskazującymi na DIC są: zmniejszenie zawartości fibrynogenu, zmniejszenie liczby płytek krwi oraz obecność produktów degradacji fibryny/fibrynogenu (FDP).
Hemofilia nabyta
Podczas podawania leku, u osób chorych na hemofilię powikłaną obecnością inhibitora lub u osób z nabytymi inhibitorami czynników krzepnięcia, może wystąpić równocześnie skłonność do krwawień, jak i zwiększone ryzyko zakrzepicy.
Środki zapobiegające przenoszeniu czynników zakaźnych
Standardowe działania w celu zapobiegania zakażeniom w związku ze stosowaniem leków przygotowywanych z ludzkiej krwi lub osocza obejmują selekcję dawców, badania przesiewowe poszczególnych pobranych próbek bądź całych pul osocza w kierunku swoistych markerów zakażenia oraz wprowadzenie skutecznych etapów procesu produkcji w celu unieczynnienia i/lub usunięcia wirusów. Pomimo to, w przypadku podawania leków przygotowywanych z ludzkiej krwi lub osocza nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Odnosi się to również do nieznanych lub niedawno wykrytych wirusów oraz innych patogenów. Podejmowane środki uznawane są za skuteczne wobec wirusów osłonkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, a także wirusów bezosłonkowych, takich jak HAV. Podejmowane środki mogą mieć ograniczoną wartość wobec wirusów bezosłonkowych, takich jak parwowirus B19. Zakażenie parwowirusem B19 może być poważne u kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i dla osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. anemia hemolityczna).
U pacjentów otrzymujących regularnie lub w powtarzających się okresach leki pochodzące z osocza ludzkiego zaleca się zastosowanie odpowiednich szczepień (np. przeciwko WZW typu A i B).
Powikłania zakrzepowo-zatorowe
U osób z DIC, uszkodzeniem wątroby (opóźnione usuwanie aktywnych czynników krzepnięcia u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby powoduje zwiększone ryzyko DIC) lub z chorobą wieńcową serca, ostrą zakrzepicą i/lub zatorem, zastosowanie zespołu czynników krzepnięcia przeciw inhibitorowi czynnika VIII jest dopuszczalne jedynie, gdy spodziewany jest brak reakcji na leczenie odpowiednim koncentratem czynnika krzepnięcia np.: w sytuacji występowania wysokiego miana inhibitora i zagrażającego życiu krwotoku lub ryzyka krwawienia (np. pourazowego lub pooperacyjnego).
Niedostateczna odpowiedź na czynnik z aktywnością omijającą inhibitor
Z uwagi na czynniki specyficzne dla danego pacjenta, odpowiedź na zespół czynników z aktywnością omijającą inhibitor czynnika VIII może być różna i w zależności od przypadku krwawienia pacjenci, u których odpowiedź na jeden z czynników jest niedostateczna mogą odpowiedzieć na inny czynnik. W przypadku niedostatecznej odpowiedzi na jeden czynnik z aktywnością omijającą inhibitor, należy rozważyć użycie innego czynnika.
Reakcja anamnestyczna
Podawanie leku pacjentom z inhibitorami może skutkować początkowo anamnestycznym zwiększeniem stężenia inhibitora. Pod wpływem dalszego podawania leku, stężenie inhibitora może zmniejszać się z upływem czasu. Dane kliniczne i literaturowe wskazują, że skuteczność leku nie ulega zmniejszeniu.
Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Po podaniu dużych dawek, przejściowy wzrost biernie przenoszonych przeciwciał przeciwko antygenowi powierzchniowemu WZW typu B może skutkować fałszywie dodatnimi wynikami testów serologicznych. Preparat zawiera izohemaglutyniny (anty-A i anty-B). Bierne przeniesienie przeciwciał przeciwko antygenom erytrocytów, np. A, B, D, może wpływać na niektóre testy serologiczne na obecność przeciwciał krwinek czerwonych, takie jak test antyglobulinowy (test Coombsa).
Dzieci i młodzież
Analiza przypadków oraz ograniczone dane z badań klinicznych sugerują, że lek można stosować u dzieci w wieku poniżej 6 lat.
Stosowanie w profilaktyce
Istnieją ograniczone dane kliniczne dotyczące podawania leku w celu profilaktyki krwawień u pacjentów z hemofilią.
Nie przeprowadzono odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań dotyczących leczenia skojarzonego lub sekwencyjnego z zastosowaniem zespołu czynników krzepnięcia przeciw inhibitorowi czynnika VIII i rekombinowanego czynnika VIIa, leków hamujących fibrynolizę lub emicizumabu.
Leki przeciwfibrynolityczne
Ze względu na ryzyko wystąpienia incydentów zakrzepowo-zatorowych, leki przeciwfibrynolityczne (np. kwas traneksamowy, kwas aminokapronowy) należy podawać 6–12 h po podaniu zespołu czynników krzepnięcia przeciw inhibitorowi czynnika VIII.
Rekombinowany czynni VIIa
Dostępne dane z badań in vitro i obserwacji klinicznych sugerują, że w przypadkach jednoczesnego stosowania czynnika rekombinowanego VIIa, może wystąpić potencjalna interakcja lekowa, mogąca powodować działania niepożądane, takie jak incydent zakrzepowo-zatorowy.
Emicizumab
Doświadczenie kliniczne z badania klinicznego emicizumabu sugeruje, że mogą występować potencjalne interakcje z emicizumabem, gdy zespół czynników krzepnięcia przeciw inhibitorowi czynnika VIII był stosowany jako część schematu leczenia krwawienia przełomowego.
Często: nadwrażliwość, ból głowy, zawroty głowy, niedociśnienie, wysypka, dodatni wynik przeciwciał przeciwko antygenowi powierzchniowemu wirusa WZW typu B.
Częstość nieznana: DIC, reakcja anamnestyczna, pokrzywka, reakcja anafilaktyczna, parestezje, niedoczulica, udar zakrzepowy, udar zatorowy, senność, zaburzone odczuwanie bodźców smakowych, zawał serca, częstoskurcz, zakrzepica, zakrzepica tętnicza, zakrzepica żylna, powikłania zakrzepowo-zatorowe, nadciśnienie, nagłe zaczerwienienie, zatorowość płucna, skurcz oskrzeli, świszczący oddech, kaszel, duszność, wymioty, biegunka, dyskomfort w jamie brzusznej, nudności, uczucie drętwienia twarzy, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, świąd, ból w miejscu wstrzyknięcia, złe samopoczucie, uczucie gorąca, dreszcze, gorączka, ból w klatce piersiowej, dyskomfort w klatce piersiowej, spadek ciśnienia krwi.
Inne objawy reakcji nadwrażliwości po podaniu leków pochodzących z osocza ludzkiego obejmują śpiączkę oraz niepokój.
Przedawkowanie
W przypadku przedawkowania zwiększa się ryzyko wystąpienia zaburzeń zakrzepowo-zatorowych, takich jak zakrzepica, DIC lub zawał serca. Niektóre z odnotowanych przypadków zaburzeń zakrzepowo-zatorowych występowały po dawkach powyżej 200 j./kg mc.
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania leku w czasie ciąży i w okresie karmienia piersią; należy dokładnie rozważyć potencjalne ryzyko i korzyści zastosowania leku u konkretnej pacjentki, biorąc pod uwagę, że okres ciąży i połogu charakteryzuje się zwiększonym ryzykiem zakrzepów, a wiele powikłań ciąży związanych jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia DIC.
Dawkowanie oraz czas leczenia zależą od ciężkości zaburzenia, umiejscowienia i nasilenia krwawienia oraz stanu klinicznego pacjenta. Dawkowanie jest niezależne od miana inhibitora. Ogólnie zaleca się 50–100 j. FEIBA/kg mc.; zwykle dawka maks. jednorazowa 100 j./kg mc., dawka maks. dobowa 200 j./kg mc./d, chyba że nasilenie krwawienia wymaga i uzasadnia użycie większych dawek.
I.v., we wstrzyknięciu lub infuzji, z szybkością nie większą niż 2 j. FEIBA/kg mc./min.
Dorośli
Krwotoki samoistne
W wylewach samoistnych do stawów, mięśni i tkanek miękkich: o małym lub umiarkowanym nasileniu 50–75 j./kg mc. co 12 h; w dużych krwawieniach 100 j./kg mc. co 12 h do uzyskania wyraźnych objawów poprawy klinicznej, takich jak ustąpienie bólu, zmniejszenie obrzęku lub uruchomienie stawu.
W krwawieniach z błon śluzowych: 50 j./kg mc. co 6 h z jednoczesną kontrolą (obserwacja powierzchni krwawiącej, powtarzane oznaczenia hematokrytu), w przypadku nieskuteczności można zwiększyć dawkę do 100 j./kg mc.W ciężkich krwawieniach, takich jak krwawienie w obrębie OUN 100 j./kg mc. co 12 h; w indywidualnych przypadkach można podawać lek co 6 h do czasu uzyskania wyraźnej poprawy klinicznej.
Zabiegi chirurgiczne
W zapobieganiu krwawieniom związanym z zabiegami chirurgicznymi 50–100 j./kg mc. co 6 h.
Profilaktyka
Leczenie profilaktyczne krwawień u pacjentów z wysokim mianem inhibitora i częstymi krwawieniami, u których indukcja stanu tolerancji immunologicznej nie powiodła się lub nie jest rozważana: 70–100 j./kg mc. co 2 dni; w razie potrzeby, dawkę można zwiększyć do 100 j./kg mc. podawanych 1 ×/d lub stopniowo zmniejszać.
Leczenie profilaktyczne krwawień u pacjentów z wysokim mianem inhibitorów w trakcie indukcji stanu tolerancji immunologicznej : 50–100 j./kg mc. 2 ×/d, do zmniejszenia miana inhibitora <2 j. Bethesda; lek można podawać jednocześnie z koncentratami czynnika VIII.
Dzieci i młodzież
Doświadczenie ze stosowaniem u dzieci w wieku <6 lat jest ograniczone; schemat dawkowania, taki sam jak dla dorosłych, należy dostosować do stanu klinicznego dziecka.
Nie stwierdzono żadnego wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
