Symquel XR - tabletki o przedłużonym uwalnianiu

Substancją czynną preparatu jest kwetiapina. Mechanizm jej działania przeciwpsychotycznego polega na oddziaływaniu z różnymi układami przekaźnikowymi. Największe powinowactwo wykazuje do receptorów serotoninergicznych w mózgu (5-HT₂) i dopaminergicznych (D₁i D₂). Uważa się, że za przeciwpsychotyczne działanie kliniczne i stosunkowo małą częstość pozapiramidowych działań niepożądanych odpowiada bardziej wybiórcze działanie na receptory 5HT₂ i średnie na receptory D. Kwetiapina wykazuje też powinowactwo do receptorów histaminowych i 1-adrenergicznych oraz mniejsze powinowactwo do receptorów 2-adrenergicznych i serotoninowych 5HT_1A. Powinowactwo kwetiapiny do muskarynowych receptorów cholinergicznych lub receptorów benzodiazepinowych jest nieznaczne. Kwetiapina wykazuje aktywność w testach aktywności przeciwpsychotycznej, takich jak test odruchu unikania. Hamuje także działanie agonistów dopaminy. Zwiększenie stężenia metabolitów dopaminy jest neurochemicznym wskaźnikiem blokady receptorów D₂.

Preparat jest wskazany do leczenia:
• schizofrenii
• choroby dwubiegunowej, w tym:
- leczenia epizodów maniakalnych o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu w przebiegu choroby dwubiegunowej
- leczenia epizodów ciężkiej depresji w przebiegu choroby dwubiegunowej
- zapobiegania nawrotom choroby dwubiegunowej (epizodom mieszanym, manii lub depresji) u pacjentów, którzy reagowali na wcześniejsze leczenie kwetiapiną
• epizodów ciężkiej depresji u chorych z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi, jako leczenie wspomagające, jeśli skuteczność monoterapii przeciwdepresyjnej była mniejsza niż optymalna; przed rozpoczęciem leczenia lekarz oceni profil bezpieczeństwa preparatu.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Przeciwwskazaniem do stosowania preparatu jest również równoległe stosowanie inhibitorów izoenzymu CYP3A4 cytochromu P450, takich jak inhibitory proteazy stosowane w leczeniu HIV, leki przeciwgrzybicze z grupy azoli, erytromycyna, klarytromycyna i nefazodon.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Ze względu na brak danych, preparatu nie należy stosować u osób poniżej 18. roku życia. Podczas badań klinicznych niektóre działania niepożądane u dzieci i młodzieży występowały częściej niż u dorosłych (zwiększenie apetytu, zwiększenie stężenia prolaktyny w surowicy, wymioty, zapalenie błony śluzowej nosa oraz omdlenia) lub mogły mieć inne konsekwencje (objawy pozapiramidowe, drażliwość). Obserwowano również zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi oraz zmiany w wynikach badań czynności tarczycy, które nie występowały podczas leczenia osób dorosłych. Nie badano wpływu preparatu na wzrost i dojrzewanie przez okres dłuższy niż 26 tygodni. Nie wiadomo, jaki wpływ na rozwój poznawczy i behawioralny ma długotrwałe stosowanie preparatu. Dane z kontrolowanych placebo badań klinicznych prowadzonych z udziałem dzieci i młodzieży wskazują częstsze występowanie objawów pozapiramidowych (EPS) podczas stosowania kwetiapny, niż w grupie placebo u osób leczonych z powodu schizofrenii, z powodu zaburzeń maniakalnych oraz depresji w przebiegu choroby dwubiegunowej.

Depresja w przebiegu choroby dwubiegunowej jest związana ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samouszkodzeń i samobójstw (zdarzenia związane z próbami samobójczymi). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania poprawy stanu zdrowia chorego, co może potrwać kilka lub kilkanaście tygodni. Do tego czasu chory powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską, a wszelkie, zauważone przez niego lub osoby z jego otoczenia, zmiany zachowania powinny być niezwłocznie zgłoszone lekarzowi. Grupą szczególnego ryzyka są osoby do 25. roku życia.

U osób stosujących preparat stwierdzano zwiększenie masy ciała, należy ją okresowo monitorować i poinformować lekarza o zauważonych zmianach.

Podczas leczenia rzadko może wystąpić hiperglikemia i/lub rozwój lub nasilenie objawów cukrzycy, czasem z towarzyszącą kwasicą ketonową lub śpiączką (zgłoszono również kilka przypadków zakończonych zgonem). W nielicznych przypadkach zaobserwowano wcześniejsze zwiększenie masy ciała, co mogło być czynnikiem sprzyjającym. W przypadku wystąpienia objawów hiperglikemii (takich jak wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, nasilone poczucie głodu i osłabienie), należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Podczas leczenia należy regularnie kontrolować masę ciała.

Należy zachować ostrożność u osób:
• z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego, chorobą naczyniową mózgu, a także w przypadku innych stanów predysponujących do niskiego ciśnienia tętniczego, gdyż kwetiapina może powodować niedociśnienie ortostatyczne
• z padaczką w wywiadzie
• predysponowanych do wystąpienia zaburzeń metabolicznych w wyniku zmiany masy ciała, stężenia glukozy i lipidów we krwi (w badaniach klinicznych obserwowany zwiększenie stężenia triglicerydów, LDL i cholesterolu oraz zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL)
• z chorobami układu sercowo-naczyniowego lub wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym, równolegle stosujących inne leki wydłużające odstęp QT, w podeszłym wieku, z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT, z zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia sercowego, zmniejszonym stężeniem potasu lub magnezu we krwi
• z czynnikami ryzyka udaru.
Podczas leczenia może wystąpić kardiomiopatia lub zapalenie mięśnia sercowego, w takim przypadku lekarz zaleci przerwanie stosowania preparatu.
Podczas leczenia mogą wystąpić objawy pozapiramidowe (sztywność mięśni, zubożenie mimiki, spowolnienie ruchowe, niepokój ruchowy, mimowolne skurcze mięśni, ruchy mimowolne).

Podczas stosowania tego leku bardzo rzadko zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne, w tym zespół Stevensa i Johnsona, martwicę toksyczną-rozpływną naskórka oraz wysypkę z eozynofilią z objawami układowymi (DRESS), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. Ich objawami mogą być: rozległa wysypka skórna lub złuszczające zapalenie skóry, gorączka, powiększenie węzłów chłonnych i eozynofilia. W przypadku ich wystąpienia należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, który prawdopodobnie zaleci przerwanie stosowania preparatu oraz alternatywną metodę leczenia.

Należy zachować ostrożność w przypadku leczenia chorych w podeszłym wieku z chorobą Parkinsona.

Podczas stosowania preparatu mogą wystąpić zaparcia i niedrożność jelit, w niektórych przypadkach prowadzące do zgonu (osoby z grupy podwyższonego ryzyka niedrożności jelit, włącznie z chorymi stosującymi jednocześnie inne leki, które zmniejszają motorykę jelit i/lub pacjentami nie zgłaszającymi zaparć). W przypadku wystąpienia zaparć lub objawów niedrożności jelit, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.

Podczas leczenia może wystąpić akatyzja - subiektywnie nieprzyjemny lub przykry niepokój i potrzeba ruchu, często związane z niemożliwością siedzenia lub stania w miejscu. Wystąpienie tych objawów jest bardziej prawdopodobne w pierwszych kilku tygodniach leczenia. W przypadku wystąpienia akatyzji, zwiększenie dawki może być szkodliwe.
Na początku stosowania preparatu chory może odczuwać senność i nadmierne uspokojenie. Jeśli objawy te nie mijają lub nasilają się, należy skonsultować się z lekarzem. Osoby z depresją w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, u których występuje senność o ciężkim nasileniu, mogą wymagać częstszych wizyt przez okres minimum 2 tygodni od wystąpienia się senności lub do czasu uzyskania poprawy.

Leczeniu preparatem może towarzyszyć niedociśnienie ortostatyczne i związane z tym zawroty głowy, które podobnie jak senność występują zwykle w początkowej fazie zwiększania dawki. Może to zwiększyć częstość przypadkowych urazów (upadki), szczególnie u osób w podeszłym wieku, należy zachować ostrożność.

Podczas stosowania preparatu może wystąpić zespół bezdechu sennego. Należy zachować ostrożność u chorych przyjmujących jednocześnie środki działające depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy i u których w wywiadzie stwierdzono bezdech senny, lub występuje jego ryzyko (osoby z nadwagą lub otyłością oraz mężczyźni).

Jeżeli wystąpią objawy późnych dyskinez (mimowolne ruchy mięśni żwaczy, języka, kończyn górnych i tułowia), należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Objawy te mogą się pogłębić lub nawet dopiero pojawić się po zakończeniu leczenia.

Jeśli podczas leczenia wystąpi znaczne, niewyjaśnione podwyższenie temperatury ciała bez innych objawów, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem, gdyż może to stanowić objaw groźnego dla zdrowia i życia tak zwanego „złośliwego zespołu neuroleptycznego”. Inne jego objawy to:
• zwiększenie napięcia mięśniowego
• zaburzenia świadomości
• objawy niestabilności autonomicznego układu nerwowego (niemiarowe tętno lub wahania ciśnienia tętniczego krwi, częstoskurcz, obfite pocenie się, zaburzenia rytmu serca)
• dodatkowo mogą wystąpić: wzrost aktywności fosfokinazy kreatyninowej i mioglobinuria spowodowana rozpadem mięśni (rabdomioliza) oraz ostra niewydolność nerek.
Lekarz prawdopodobnie zaleci odstawienie preparatu i poinformuje o dalszym postępowaniu.

W badaniach klinicznych podczas stosowania preparatu występowała ciężka neutropenia (znaczne zmniejszenie liczby neutrofilów we krwi), najczęściej kilka miesięcy od rozpoczęcia leczenia, niezależnie od stosowanej dawki. Zanotowano również przypadki prowadzące do zgonu. Prawdopodobnymi czynnikami ryzyka są mała liczba białych krwinek przed rozpoczęciem leczenia oraz neutropenia wywołana przez leki, która wystąpiła u chorego w przeszłości (znane są jednak przypadki wystąpienia neutropenii u osób bez czynników ryzyka). Jeśli liczba neutrofilów obniży się do wartości <1,0 x 109/l, lekarz zadecyduje o przerwaniu stosowania preparatu. Objawami neutropenii mogą być zakażenie i gorączka, szczególnie przy braku innych przyczyn, które mogłyby je wywołać.

W przypadku wystąpienia objawów agranulocytozy (gorączka, osłabienie, senność, ból gardła), należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Metabolit kwetiapiny wykazuje działanie przeciwcholinergiczne, co może prowadzić do występowania działań niepożądanych, jeśli kwetiapina jest stosowana w zalecanych dawkach, równolegle z innymi lekami o działaniu antycholinergicznym oraz w przypadku przedawkowania. Należy zachować ostrożność u chorych przyjmujących leki o takim działaniu oraz u osób z występującym aktualnie lub w przeszłości zatrzymaniem moczu, z klinicznie istotnym rozrostem gruczołu krokowego, niedrożnością jelit lub podobnymi stanami, ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym lub jaskrą.
Podczas leczenia może nastąpić zwiększenie stężenia triglicerydów i cholesterolu oraz zmniejszenie stężenia frakcji HDL.

Po nagłym zaprzestaniu podawania dużych dawek leków przeciwpsychotycznych opisywano ostre objawy odstawienia, w tym bezsenność, nudności, bóle głowy, biegunkę, wymioty, zawroty głowy i rozdrażnienie. Dlatego zaleca się stopniowe odstawianie preparatu, w porozumieniu z lekarzem, przez okres przynajmniej jednego do dwóch tygodni.

Preparat nie jest zatwierdzony do leczenia pacjentów w podeszłym wieku z objawami psychotycznymi w przebiegu chorób otępiennych.

Po zastosowaniu preparatu zgłaszano przypadki dysfagii (utrudnione przechodzenie pokarmu z jamy ustnej przez przełyk do żołądka); należy zachować ostrożność u osób z ryzykiem wystąpienia zachłystowego zapalenia płuc.

W przypadku wystąpienia żółtaczki, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem, który prawdopodobnie zaleci odstawienie preparatu i poinformuje o dalszym postępowaniu.

Podczas leczenia odnotowano przypadki zapalenia trzustki. Szczególnie narażone są osoby ze zwiększonym stężeniem trójglicerydow, kamieniami żółciowymi i spożywające alkohol.

Przed rozpoczęciem leczenia preparatem oraz podczas jego trwania lekarz zidentyfikuje wszystkie możliwe czynniki ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej i podejmie działania zapobiegawcze.

Zgłaszano przypadki niewłaściwego stosowania i nadużywania preparatu. Należy zachować ostrożność u osób w przeszłości lub obecnie nadużywających alkoholu lub narkotyków.

Informacje o dodatkowych składnikach preparatu:
preparat zawiera laktozę; nie powinien być stosowany u osób z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, pierwotnym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?
Preparat może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Podczas jego stosowania zachowaj ostrożność!

Preparat ma postać tabletek o przedłużonym uwalnianiu. Przeznaczony jest do stosowania doustnego. Stosuj preparat zgodnie z zaleceniami. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie schizofrenii i epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.
Dorośli. Preparat należy podawać przynajmniej godzinę przed posiłkiem. Dawka początkowa to 300 mg 1. dnia i 600 mg 2. dnia. Zalecana dawka to 600 mg/dobę, w uzasadnionych przypadkach lekarz może zadecydować o zwiększeniu jej do 800 mg/dobę. Następnie . lekarz może zalecić zmianę dawki w zakresie 400–800 mg/dobę, zależnie od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia przez pacjenta. Nie ma konieczności zmiany dawkowania podczas terapii podtrzymującej w schizofrenii.

Leczenie epizodów dużej depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym.
Dorośli. Preparat należy stosować przed snem. Początkowo: 50 mg w 1. dniu, 100 mg w 2. dniu, 200 mg w 3. dniu i 300 mg w 4. dniu. Po 4. dniu 300 mg/dobę. W uzasadnionych przypadkach lekarz może zadecydować o zwiększeniu jej do 600 mg/dobę lub o zmniejszeniu do 200 mg/dobę.

Zapobieganie nawrotom w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym.
Dorośli. Chorzy, u których wystąpiła reakcja na stosowanie preparatu w ostrym zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym, powinni kontynuować jego przyjmowanie w tej samej dawce przed snem, aby zapobiegać nawrotom epizodów maniakalnych, maniakalno-depresyjnych i depresyjnych w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Lekarz zadecyduje o dostosowaniu dawki w zakresie 300–800 mg/dobę w zależności od skuteczności klinicznej i tolerancji pacjenta, w zakresie dawek od 300 mg do 800 mg na dobę. W leczeniu podtrzymującym należy stosować najmniejsze skuteczne dawki.

Terapia wspomagająca w leczeniu ciężkiego epizodu depresyjnego w dużej depresji.
Dorośli. Preparat należy stosować przed snem. Początkowo: 50 mg w 1.i 2. dniu, 150 mg w 3. i 4. dniu. Działanie przeciwdepresyjne obserwowano po dawkach 150 i 300 mg/dobę podczas krótkotrwałych badań klinicznych w leczeniu skojarzonym (z amitryptyliną, bupropionem, cytalopramem, duloksetyną, escytalopramem, fluoksetyną, paroksetyną, sertraliną i wenlafaksyną) i po dawce 50 mg/dobę w krótkotrwałych badaniach w monoterapii. Należy stosować najmniejszą możliwą skuteczną dawkę.

Zmiana terapii z kwetiapiny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu:
Dorośli. W celu ułatwienia dawkowania chorym stosującym preparat z kwetiapiną o natychmiastowym uwalnianiu w dawkach podzielonych możliwa jest zmiana leczenia na preparat o przedłużonym uwalnianiu. Należy podawać równoważność całkowitej dawki dobowej 1 raz/dobę. Konieczne może być indywidualne dostosowanie dawki przez lekarza.

Preparat stosuje się doustnie, 1 raz na dobę, bez pokarmu. Tabletki należy połykać w całości, nie należy ich dzielić, żuć ani kruszyć.

U osób w podeszłym wieku dawka początkowa wynosi 50 mg. Następnie lekarz może zadecydować o jej zwiększeniu o 50 mg/dobę do dawki skutecznej, zależnie od indywidualnej skuteczności klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie. U chorych w podeszłym wieku z ciężkimi epizodami depresyjnymi w zaburzeniach depresyjnych dawkowanie należy rozpoczynać od 50 mg/dobę w dniach od 1. –3., zwiększając ją do 100 mg/dobę w dniu 4. i do 150 mg/dobę w dniu 8. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Jeśli w oparciu o indywidualną ocenę stanu pacjenta trzeba zwiększyć dawkę do 300 mg/dobę, nie należy tego robić przed 22. dniem leczenia.
Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u pacjentów po 65. roku życia z epizodami depresji w przebiegu choroby dwubiegunowej.
Nie ma potrzeby modyfikowania dawek u chorych z zaburzeniami czynności nerek.
U osób z zaburzeniami czynności wątroby początkowo 50 mg/dobę, dawkę należy zwiększać (pod kontrolą lekarza) codziennie o 50 mg do osiągnięcia dawki terapeutycznej.
Ze względu na brak badań dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności, nie należy stosować preparatu u osób do 18. roku życia.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku.
W ciąży preparat może być stosowany jedynie wtedy, kiedy w opinii lekarza korzyści dla matki przewyższają zagrożenie dla płodu. Nie należy karmić piersią podczas stosowania preparatu.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.
Przeciwwskazane jest równoległe stosowanie kwetiapiny i inhibitorów izoenzymu CYP3A4 cytochromu P-450.
Nie zaleca się także stosowania kwetiapiny jednocześnie z sokiem grejpfrutowym.
Należy zachować ostrożność stosując preparat równolegle z następującymi lekami:
• inne leki działające na ośrodkowy układ nerwowy oraz alkohol
• inne leki o działaniu przeciwcholinergicznym
• karbamazepina, fentyoina, tiorydazyna (może zaistnieć potrzeba zwiększenia dawki kwetiapiny przez lekarza)
• sole litu (u osób z ciężką manią, wykazano częstsze występowanie objawów pozapiramidowych, szczególnie drżenia, senności, przyrostu masy ciała)
• walproinian sodu (większe prawdopodobieństwo wstąpienia leukopenii niż w przypadku monoterapii)
• które mogą powodować zaburzenia elektrolitowe lub wydłużać odstęp QT.

Równoległe stosowanie imipraminy, fluoksetyny, rysperydonu, haloperydolu, cymetydyny nie wpływa na farmakokinetykę kwetiapiny.

Nie przeprowadzono formalnych badań interakcji z lekami działającymi na układ sercowo-naczyniowy.

Zgłaszano przypadki fałszywie dodatniego wyniku testu immunologicznego na obecność metadonu i trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych u chorych, którzy stosowali kwetiapinę. Należy zachować ostrożność i wykonać badanie ponownie, inną metodą.

Jak każdy lek, również Symquel może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często mogą wystąpić: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie stężenia trójglicerydow w osoczu, zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego (głównie frakcji LDL), zmniejszenie stężenia frakcji HDL cholesterolu, zwiększenie masy ciała, zawroty głowy, senność, bóle głowy, suchość w jamie ustnej, objawy odstawienne.

Często mogą wystąpić: leukopenia, zmniejszona liczba neutrofili, zwiększona liczba eozynofili, hiperprolaktynemia, zmniejszenie stężenia całkowitego T₄, zmniejszenie stężenia wolnego T₄, zmniejszenie stężenia całkowitego T₃, zwiększenie stężenia TSH, zwiększone łaknienie, zwiększone stężenie cukru we krwi do poziomu hiperglikemicznego, dziwne sny i koszmary senne, myśli i zachowania samobójcze, dyzartria, niewyraźne widzenie, tachykardia, kołatanie serca, niedociśnienie ortostatyczne, duszność, zaparcia, niestrawność, wymioty, zwiększone stężenie AlAT, zwiększone stężenie gamma glutamylotransferazy we krwi, łagodne osłabienie, obrzęki obwodowe, rozdrażnienie, gorączka.

Niezbyt często mogą wystąpić: neutropenia, małopłytkowość, anemia, zmniejszona liczba płytek krwi, nadwrażliwość (włącznie z reakcjami nadwrażliwości dotyczącymi skóry), zmniejszenie stężenia wolnego T3, niedoczynność tarczycy, hiponatremia, cukrzyca, zaostrzenie objawów cukrzycy, napady padaczkowe, zespół niespokojnych nóg, późne dyskinezy, omdlenia, wydłużenie odcinka QT, bradykardia, zaburzenia połykania, zwiększone stężenie AspAT, zaburzenia seksualne.

Rzadko mogą wystąpić: agranulocytoza, zespół metaboliczny, żylna choroba zakrzepowo-zatorowa, zapalenie trzustki, niedrożność jelit, żółtaczka, zapalenie wątroby, priapizm (długotrwały, bolesny wzwód bez pobudzenia seksualnego), mlekotok, obrzęk piersi, zaburzenia miesiączkowania, złośliwy zespół neuroleptyczny, hipotermia, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej we krwi.

Bardzo rzadko mogą wystąpić: reakcje anafilaktyczne, nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa i Johnsona, rabdomioliza (rozpad mięśni), zespół odstawienia.

Ponadto, z nieznaną częstością, mogą wystąpić: kardiomiopatia, zapalenie mięśnia sercowego, udar, martwica toksyczna rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy, wysypka z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), zapalenie naczyń krwionośnych skóry, zespół odstawienny u noworodków.