Opdivo - koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

Substancją czynną preparatu jest niwolumab, przeciwciało monoklonalne uzyskane z zastosowaniem technik inżynierii genetycznej (w linii komórkowej jajnika chomika chińskiego - CHO). Niwolumab wiąże się z receptorem programowanej śmierci komórki 1 (PD-1), który jest receptorem białkowym występującym na powierzchni limfocytów T i B oraz monocytów i makrofagów. Przyłączenie ligandów (PD-L1, PD-L2) do tego receptora powoduje zahamowanie odpowiedzi i podziałów komórkowych limfocytów T oraz zahamowanie wydzielania cytokin. Niwolumab wiążąc się z receptorem PD-1 blokuje możliwość jego związania z ligandami i w ten sposób prowadzi do aktywacji limfocytów. Niwolumab działa immunostymulująco, nasila odpowiedź immunologiczną limfocytów T, w tym odpowiedź przeciwnowotworową.

Ligandy (PD-L1, PD-L2) ulegają ekspresji m. in. na powierzchni komórek nowotworowych oraz na innych komórkach w mikrośrodowisku guza. Brak lub mała ekspresja PD-L1 na komórkach guza może być przyczyną nieskuteczności niwolumabu.

Preparat jest wskazany do stosowania:

• w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z ipilimumabem dorosłych i młodzieży w wieku 12 lat i więcej z zaawansowanym czerniakiem nieoperacyjnym lub przerzutowym (dłuższy czas przeżycia bez progresji choroby i przeżycia całkowitego dla niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem w porównaniu z monoterapią niwolumabem stwierdzono tylko u pacjentów z małą ekspresją PD-L1 na komórkach guza)

• w leczeniu uzupełniającym (w monoterapii) u dorosłych i młodzieży w wieku 12 lat i więcej z czerniakiem w stopniu zaawansowania IIB lub IIC albo z czerniakiem z zajęciem węzłów chłonnych lub z przerzutami, po całkowitej resekcji

• w skojarzeniu z ipilimumabem i 2 cyklami chemioterapii opartej na związkach platyny w leczeniu pierwszej linii dorosłych z niedrobnokomórkowym rakiem płuca z przerzutami, bez mutacji aktywujących w genie EGFR lub translokacji w genie ALK

• w monoterapii w leczeniu dorosłych z niedrobnokomórkowym rakiem płuca miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami po wcześniejszej chemioterapii

• w leczeniu neoadiuwantowym w skojarzeniu z chemioterapią opartą na pochodnych platyny u dorosłych z operacyjnym, niedrobnokomórkowym rakiem płuca z dużym ryzykiem nawrotu, u których ekspresja PD-L1 w tkance nowotworowej wynosi ≥1%

• w skojarzeniu z ipilimumabem w leczeniu pierwszej linii dorosłych z nieoperacyjnym, złośliwym międzybłoniakiem opłucnej

• w monoterapii w leczeniu dorosłych z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym po wcześniejszym leczeniu

• w skojarzeniu z ipilimumabem w leczeniu pierwszej linii dorosłych z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym o pośrednim lub niekorzystnym rokowaniu

• w skojarzeniu z kabozantynibem w leczeniu pierwszej linii dorosłych z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym

• w monoterapii w leczeniu dorosłych z nawrotowym lub opornym na leczenie klasycznym chłoniakiem Hodgkina po autologicznym przeszczepieniu komórek macierzystych szpiku i leczeniu brentuksymabem z wedotyną

• w monoterapii w leczeniu dorosłych z nawrotowym lub z przerzutami płaskonabłonkowym rakiem głowy i szyi, który uległ progresji podczas terapii związkami platyny lub po jej zakończeniu

• w monoterapii w leczeniu dorosłych z nieoperacyjnym rakiem urotelialnym miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, po niepowodzeniu wcześniejszego leczenia opartego na pochodnych platyny

• w monoterapii w leczeniu uzupełniającym u dorosłych z rakiem urotelialnym naciekającym błonę mięśniową, z ekspresją PD-L1 na komórkach guza ≥1% , z dużym ryzykiem nawrotu po radykalnej resekcji

• w skojarzeniu z ipilimumabem w leczeniu dorosłych z rakiem jelita grubego i odbytnicy, z zaburzeniami mechanizmów naprawy nieprawidłowo sparowanych nukleotydów DNA lub z dużą niestabilnością mikrosatelitarną, po wcześniejszej chemioterapii skojarzonej opartej na fluoropirymidynie

• w skojarzeniu z ipilimumabem w leczeniu pierwszej linii dorosłych z zaawansowanym, nieoperacyjnym, nawrotowym lub z przerzutami płaskonabłonkowym rakiem przełyku, z ekspresją PD-L1 na komórkach guza ≥1%

• w skojarzeniu z chemioterapią opartą na fluoropirymidynie i pochodnych platyny w leczeniu pierwszej linii dorosłych z zaawansowanym, nieoperacyjnym, nawrotowym lub z przerzutami płaskonabłonkowym rakiem przełyku, z ekspresją PD-L1 na komórkach guza ≥1%

• w monoterapii w leczeniu dorosłych z zaawansowanym, nieoperacyjnym, nawrotowym lub z przerzutami płaskonabłonkowym rakiem przełyku, po wcześniejszej chemioterapii skojarzonej obejmującej fluoropirymidynę i pochodne platyny

• w monoterapii w leczeniu uzupełniającym dorosłych z rakiem przełyku lub połączenia żołądkowo-przełykowego, z chorobą resztkową, po wcześniejszej chemioradioterapii neoadiuwantowej

• w skojarzeniu z chemioterapią opartą na fluoropirymidynie i pochodnych platyny w leczeniu pierwszej linii dorosłych z HER-2 ujemnym, zaawansowanym lub z przerzutami gruczolakorakiem żołądka, połączenia żołądkowo-przełykowego lub przełyku, gdy łączny wynik pozytywny (CPS) z ekspresją PD-L1 w tkance nowotworowej wynosi ≥5.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Nie stosować w ciąży ani w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Przed rozpoczęciem stosowania preparatu konieczna może być ocena ekspresji PD-L1 w tkance nowotworowej z zastosowaniem wiarygodnej metody.

W okresie leczenia i przez co najmniej 5 miesięcy po jego zakończeniu chorzy powinni być monitorowani ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem niwolumabu.

Mogą wystąpić działania niepożądane związane z układem immunologicznym, a stosowanie preparatu w skojarzeniu z ipilimumabem może dodatkowo zwiększać częstość ich występowania. W razie nasilonych działań niepożądanych konieczne może być wstrzymanie podawania preparatu i wdrożenie leczenia immunosupresyjnego z zastosowaniem kortykosteroidów (należy pamiętać, że po uzyskaniu poprawy, zmniejszanie dawek kortykosteroidów musi odbywać się stopniowo, ściśle według zaleceń lekarza). W okresie leczenia immunosupresyjnego, w celu zapobiegania zakażeniom oportunistycznym, stosuje się profilaktycznie antybiotyki.

Podczas leczenia skojarzonego, mogą także wystąpić działania niepożądane ze strony układu sercowo-naczyniowego i płuc, w tym zatorowość płucna. Chorzy powinni być monitorowani w tym kierunku; wskazana jest kontrola równowagi elektrolitowej oraz odpowiedniego nawodnienia. Ciężkie działania niepożądane ze strony serca i płuc wymagają przerwania stosowania niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem.

W okresie stosowania preparatu może wystąpić ciężkie zapalenie płuc pochodzenia immunologicznego lub choroba śródmiąższowa płuc, w tym przypadki prowadzące do zgonu. Chorzy powinni być kontrolowani w kierunku wykrycia możliwych objawów zapalenia płuc (duszność, niedotlenienie, zmiany w obrazie RTG). Wystąpienie zapalenie płuc wymaga wstrzymania stosowania preparatu, a niekiedy trwałego odstawienia niwolumabu i odpowiedniego leczenia z zastosowaniem kortykosteroidów.

Wystąpienie biegunki, bólów brzucha, obecność śluzu lub krwi w stolcu może wskazywać na wystąpienie zapalenia jelita grubego pochodzenia immunologicznego, które może być oporne na kortykosteroidy. Rozpoznanie zostanie potwierdzone w badaniach laboratoryjnych. Konieczne jest wstrzymanie stosowania, a niekiedy trwałe zakończenie stosowania niwolumabu. W tej grupie chorych może wystąpić zakażenie wirusem cytomegalii (CMV) lub jego reaktywacja.

Możliwe jest wystąpienie zapalenie wątroby pochodzenia immunologicznego. Należy monitorować aktywność enzymów wątrobowych oraz stężenie bilirubiny we krwi. W razie wystąpienia ciężkich lub utrzymujących się pomimo zastosowania kortykosteroidów zaburzeń, stosowanie niwolumabu zostanie zakończone.

Możliwe jest wystąpienie ciężkiego zapalenia nerek pochodzenia immunologicznego i zaburzenia czynności nerek. Należy monitorować czynność nerek, w tym stężenie kreatyniny we krwi. W razie wystąpienia ciężkich lub utrzymujących się pomimo zastosowania kortykosteroidów zaburzeń, stosowanie niwolumabu zostanie zakończone.

Ze stosowaniem preparatu może być związane wystąpienie zaburzeń endokrynologicznych pochodzenia immunologicznego, w tym: niedoczynność lub nadczynność tarczycy, niewydolność nadnerczy, zapalenie i niedoczynność przysadki, cukrzyca i związana z cukrzycą kwasica ketonowa. Należy kontrolować odpowiednie parametry (np. stężenia hormonów, stężenie glukozy we krwi), a wystąpienie objawów, takich jak: zmęczenie, bóle głowy, zmiany stanu psychicznego, bóle brzucha, zaburzenia czynności jelit, zmniejszenie ciśnienia tętniczego, może wskazywać na wystąpienie zaburzeń endokrynologicznych. Zaburzenia endokrynologiczne wymagają właściwego leczenia (np. hormonalnej terapii zastępczej). Ciężkie lub zagrażające życiu zaburzenia endokrynologiczne wymagają trwałego odstawienia niwolumabu.

Możliwe jest wystąpienie działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego dotyczących skóry. Może wystąpić ciężka wysypka, zespół Stevensa i Johnsona lub martwica toksyczna rozpływna naskórka, w tym przypadki zakończone zgonem. Ciężkie objawy skórne wymagają specjalistycznego leczenia i trwałego zaprzestania stosowania niwolumabu. U osób, u których w czasie wcześniejszego leczenia wystąpiły skórne działania niepożądane, należy zachować szczególną ostrożność.

Oprócz wymienionych powyżej mogą wystąpić także inne działania niepożądane pochodzenia immunologicznego, w tym zapalenie trzustki, zapalenie błony naczyniowej oka, demielinizacja, neuropatia autoimmunologiczna (w tym niedowład nerwu twarzowego i odwodzącego), zespół Guillaina i Barrégo, miastenia rzekomoporaźna, zespół miasteniczny, aseptyczne zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, zapalenie żołądka, sarkoidoza, zapalenie dwunastnicy, zapalenie mięśni, zapalenie mięśnia sercowego i rabdomioliza (niekiedy zakończona zgonem), zespół Vogta, Koyanagi i Harady, niedoczynność przytarczyc i niezakaźne zapalenie pęcherza moczowego.

Podejrzenie toksycznego działania na mięśnie i/lub zapalenia mięśnia sercowego wymaga konsultacji u specjalisty i pogłębionej diagnostyki oraz wstrzymania, a w niektórych przypadkach trwałego zaprzestania stosowania niwolumabu.

U chorych leczonych niwolumabem ryzyko odrzucenia przeszczepionego narządu litego może być zwiększone.

W okresie leczenia możliwe jest wystąpienie limfohistiocytozy hemofagocytarnej, wymagającej przerwania stosowania niwolumabu i specjalistycznego leczenia.

Podczas podawania leku mogą wystąpić reakcje związane z wlewem, które mogą mieć ciężki przebieg i mogą stanowić zagrożenie życia. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji na wlew, podawanie leku zostanie przerwane i zostanie zastosowane odpowiednie leczenie. Jeżeli reakcja na wlew nie ma ciężkiego przebiegu, zwykle leczenie niwolumabem może być kontynuowane, w razie potrzeby z zastosowaniem odpowiedniego leczenia profilaktycznego.

Ze względu na niewystarczające dane, w grupie chorych z zaawansowanym czerniakiem z aktywnymi przerzutami do mózgu lub opon mózgowo-rdzeniowych oraz chorych z zaawansowanym czerniakiem, którzy wcześniej otrzymywali leki immunosupresyjne podawane ogólnie, stosowanie leku jest możliwe po indywidualnej ocenie korzyści i ryzyka.

Dłuższy czas przeżycia bez progresji choroby i przeżycia całkowitego dla niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem w porównaniu z monoterapią niwolumabem stwierdzono tylko u pacjentów z małą ekspresją PD-L1 na komórkach guza. Dlatego, dokładna ocena charakterystyki guza jest wymagana przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego.

Przed rozpoczęciem stosowania niwolumabu u chorych z szybko postępującym czerniakiem należy wziąć pod uwagę opóźnione rozpoczęcie jego działania.

Nie ma danych dotyczących stosowania niwolumabu w leczeniu uzupełniającym czerniaka u chorych:

• z wcześniejszą chorobą autoimmunologiczną

• przyjmujących wcześniej kortykosteroidy lub inne leki immunosupresyjne podawane ogólnie

• leczonych wcześniej z powodu czerniaka (z wyjątkiem chorych po leczeniu chirurgicznym lub chorych po leczeniu uzupełniającym interferonem)

• leczonych wcześniej przeciwciałami lub innymi lekami nasilającymi odpowiedź limfocytów T

• do ukończenia 18. oku życia.

W wymienionych wyżej grupach stosowanie niwolumabu w leczeniu uzupełniającym czerniaka jest możliwe wyłącznie po indywidualnej ocenie korzyści i ryzyka.

Nie ma danych dotyczących stosowania niwolumabu u chorych z niedrobnokomórkowym rakiem płuc (w leczeniu pierwszej linii, w leczeniu po wcześniejszej chemioterapii):

• z czynną chorobą autoimmunologiczną

• z objawową śródmiąższową chorobą płuc

• przyjmujących wcześniej leki immunosupresyjne podawane ogólnie

• z aktywnymi przerzutami do mózgu

• leczonych wcześniej ogólnie z powodu zaawansowanego stadium choroby (dotyczy leczenia pierwszej linii)

• z mutacją aktywującą w genie EGFR lub translokacją w genie ALK (dotyczy leczenia pierwszej linii)

• po 75. roku życia (dostępne ograniczone dane).

W wymienionych wyżej grupach stosowanie niwolumabu jest możliwe wyłącznie po indywidualnej ocenie korzyści i ryzyka.

Przed rozpoczęciem stosowania niwolumabu u chorych z szybko postępującym, agresywnym niedrobnokomórkowym rakiem płuc należy wziąć pod uwagę opóźnione rozpoczęcie jego działania (zaobserwowano większą liczbę zgonów w ciągu 3 miesięcy w grupie leczonej niwolumabem w porównaniu z docetakselem).

Nie ma danych dotyczących stosowania niwolumabu u chorych z operacyjnym niedrobnokomórkowym rakiem płuc w leczeniu neoadiuwantowym:

• z czynną chorobą autoimmunologiczną

• z objawową śródmiąższową chorobą płuc

• przyjmujących wcześniej leki immunosupresyjne podawane ogólnie

• z nieoperacyjną lub przerzutową chorobą nowotworową, którzy otrzymywali wcześniej leczenie przeciwnowotworowe z powodu operacyjnej choroby nowotworowej

• u których stwierdzono mutacje w genie EGFR lub translokacje w genie ALK.

W wymienionych wyżej grupach stosowanie niwolumabu jest możliwe wyłącznie po indywidualnej ocenie korzyści i ryzyka.

Szczegółowe grupy chorych dla których dane są niewystarczające i wymagają zachowania szczególnej ostrożności i indywidualnej oceny korzyści i ryzyka, w zależności od leczonej choroby – zobacz zarejestrowane materiały producenta.

U chorych z klasycznym chłoniakiem Hodgkina leczenie niwolumabem może zwiększać ryzyko wystąpienia powikłań po allogenicznym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych (choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, w tym reakcje zakończone zgonem).

Przed rozpoczęciem stosowania niwolumabu u chorych z szybko postępującym, agresywnym niedrobnokomórkowym rakiem płuc należy wziąć pod uwagę opóźnione rozpoczęcie jego działania (zaobserwowano większą liczbę zgonów w ciągu 3 miesięcy w grupie leczonej niwolumabem w porównaniu z docetakselem).

Przed rozpoczęciem stosowania niwolumabu u chorych z szybko postępującym, agresywnym rakiem głowy i szyi należy wziąć pod uwagę opóźnione rozpoczęcie jego działania (zaobserwowano większą liczbę zgonów w ciągu 3 miesięcy w grupie leczonej niwolumabem w porównaniu z docetakselem).

Przed rozpoczęciem stosowania niwolumabu w leczenia u chorych z szybko postępującym, agresywnym rakiem przełyku należy wziąć pod uwagę opóźnione rozpoczęcie jego działania (zaobserwowano większą liczbę zgonów w ciągu 4 miesięcy w leczeniu pierwszej linii lub w ciągu 2,5 miesiąca w leczeniu po wcześniejszej chemioterapii w grupie leczonej niwolumabem w porównaniu do chemioterapii).

Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu:

• preparat zawiera sód; zawartość sodu powinni wziąć pod uwagę chorzy stosujący dietę o małej zawartości sodu.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Preparat może mieć niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn/urządzeń. Może jednak powodować zmęczenie, zaburzenia widzenia, zawroty głowy i inne działania niepożądane wpływające na sprawność psychofizyczną. Należy zachować ostrożność i nie prowadzić pojazdów oraz nie obsługiwać urządzeń/maszyn do czasu upewnienia się, że niwolumab nie powoduje ww. działań niepożądanych.

Preparat ma postać koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Po odpowiednim rozcieńczeniu roztwór może być podawany wyłącznie we wlewie dożylnym. Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Przed rozpoczęciem leczenia pacjenci muszą otrzymać „Kartę ostrzeżeń dla pacjenta” oraz „Ulotkę dla pacjenta”.

Monoterapia

Zaawansowany czerniak lub leczenie uzupełniające:

• dorośli i młodzież po ukończeniu 12. roku życia i o masie ciała co najmniej 50 kg: 240 mg co 2 tygodnie we wlewie trwającym 30 minut lub 480 mg co 4 tygodnie we wlewie trwającym 60 lub 30 minut

• młodzież po ukończeniu 12. roku życia i o masie ciała mniejszej niż 50 kg: 3 mg/kg masy ciała co 2 tygodnie we wlewie trwającym 30 min lub 6 mg/kg masy ciała we wlewie trwającym 60 min.

Rak nerkowokomórkowy, rak urotelialny naciekający błonę mięśniową (leczenie uzupełniające): 240 mg co 2 tygodnie we wlewie trwającym 30 minut lub 480 mg co 4 tygodnie we wlewie trwającym 60 minut.

Rak przełyku lub połączenia żołądkowo-przełykowego (leczenie uzupełniające): 240 mg co 2 tygodnie we wlewie trwającym 30 minut lub 480 mg co 4 tygodnie we wlewie trwającym 30 minut przez pierwsze 16 tygodni, a następnie 480 mg co 4 tygodnie we wlewie trwającym 30 minut.

Niedrobnokomórkowy rak płuca, klasyczny chłoniak Hodgkina, płaskonabłonkowy rak głowy i szyi, rak urotelialny, płaskonabłonkowy rak przełyku: 240 mg co 2 tygodnie we wlewie trwającym 30 minut.

Leczenie skojarzone:

Zaawansowany czerniak:

• dorośli i młodzież po ukończeniu 12. roku życia i o masie ciała co najmniej 50 kg: 1 mg/kg masy ciała w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 3 mg/kg masy ciała we wlewie, co 3 tygodnie, przez pierwsze 4 cykle. Po 4 cyklach lek stosowany jest w monoterapii, przy czym 1. dawka niwolumabu podawana jest po 3 tygodniach po ostatniej dawce w leczeniu skojarzonym przy dawkowaniu 240 mg co 2 tygodnie albo po 6 tygodniach po ostatniej dawce w leczeniu skojarzonym przy dawkowaniu 480 mg co 4 tygodnie;

• młodzież po ukończeniu 12. roku życia i o masie ciała mniejszej niż 50 kg: 1 mg/kg masy ciała w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 3 mg/kg masy ciała we wlewie, co 3 tygodnie, przez pierwsze 4 cykle. Po 4 cyklach lek stosowany jest w monoterapii, przy czym 1. dawka niwolumabu podawana jest 3 tygodnie po ostatniej dawce w leczeniu skojarzonym przy dawkowaniu 3 mg/kg masy ciała co 2 tygodnie albo po 6 tygodniach po ostatniej dawce w leczeniu skojarzonym przy dawkowaniu 6 mg/kg masy ciała co 4 tygodnie.

Międzybłoniak opłucnej: 360 mg co 3 tygodnie we wlewie w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg masy ciała co 6 tygodni. Leczenie jest kontynuowane do 24 miesięcy, jeśli nie stwierdzono progresji choroby.

Zaawansowany rak nerkowokomórkowy oraz rak jelita grubego i odbytnicy z zaburzeniami mechanizmów naprawy nieprawidłowo sparowanych nukleotydów DNA lub z dużą niestabilnością mikrosatelitarną: 3 mg/kg masy ciała w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg masy ciała we wlewie, co 3 tygodnie, przez pierwsze 4 cykle. Po 4 cyklach lek stosowany jest w monoterapii, przy czym 1. dawka niwolumabu podawana jest 3 tygodnie po ostatniej dawce w leczeniu skojarzonym przy dawkowaniu 240 mg co 2 tygodnie, albo po 6 tygodniach po ostatniej dawce w leczeniu skojarzonym przy dawkowaniu 480 mg co 4 tygodnie (tylko w przypadku raka nerkowokomórkowego).

Zaawansowany rak nerkowokomórkowy: 240 mg co 2 tygodnie we wlewie lub 480 mg co 4 tygodnie we wlewie, w skojarzeniu z kabozantynibem podawanym doustnie w dawce 40 mg 1 raz na dobę.

Niedrobnokomórkowy rak płuca: 360 mg co 3 tygodnie we wlewie w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg masy ciała co 6 tygodni oraz chemioterapią opartą na pochodnych platyny podawaną co 3 tygodnie. Po zakończeniu 2 cykli chemioterapii leczenie jest kontynuowane bez pochodnych platyny. Leczenie jest kontynuowane do czasu progresji choroby, wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności lub do 24 miesięcy, jeśli nie stwierdzono progresji choroby.

Leczenie neoadiuwantowe niedrobnokomórkowego raka płuca: 360 mg we wlewie w skojarzeniu z chemioterapią opartą na pochodnych platyny co 3 tygodnie przez 3 cykle.

Płaskonabłonkowy rak przełyku:

• 3 mg/kg masy ciała co 2 tygodnie lub 360 mg co 3 tygodnie we wlewie, w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg masy ciała co 6 tygodni;

• 240 mg co 2 tygodnie lub 480 mg co 4 tygodnie we wlewie, w skojarzeniu z chemioterapią opartą na fluoropirymidynie i pochodnych platyny.

Leczenie jest kontynuowane do czasu progresji choroby, wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności lub do 24 miesięcy, jeśli nie stwierdzono progresji choroby.

Gruczolakorak żołądka, połączenia żołądkowo-przełykowego lub przełyku: 360 mg we wlewie co 3 tygodnie lub 240 mg we wlewie co 2 tygodnie, w skojarzeniu z chemioterapią opartą na fluoropirymidynie i pochodnych platyny. Leczenie jest kontynuowane do czasu progresji choroby, wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności lub do 24 miesięcy, jeśli nie stwierdzono progresji choroby.

Szczególne grupy chorych:

Nie ma wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia, z wyjątkiem dzieci i młodzieży po ukończeniu 12. roku życia z czerniakiem.

U chorych w podeszłym wieku (po 65. roku życia) nie ma konieczności dostosowania dawkowania.

Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u chorych z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek.

Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u chorych z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u chorych z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Sposób podawania:

Po odpowiednim przygotowaniu i rozcieńczeniu preparat jest podawany we wlewie dożylnym trwającym 30 lub 60 minut, w zależności od dawki.

Nie stosować w szybkim wstrzyknięciu dożylnym.

Nie zaleca się zwiększania lub zmniejszania dawki. W przypadku nasilenia działań niepożądanych, lekarz opóźni podanie kolejnej dawki lub przerwie leczenie.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest przeciwwskazany w okresie ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę podczas leczenia; należy skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez co najmniej 5 miesięcy po jego zakończeniu.

Preparat jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Niwolumab jest przeciwciałem monoklonalnym i nie jest metabolizowany z udziałem cytochromu P 450. Dlatego leki wpływające na aktywność izoenzymów P450 nie będą miały wpływu na farmakokinetykę niwolumabu.

Przed rozpoczęciem leczenia nie należy stosować kortykosteroidów podawanych ogólnie lub innych leków immunosupresyjnych. Jednakże po rozpoczęciu stosowania niwolumabu, kortykosteroidy podawane ogólnie i inne leki immunosupresyjne mogą być stosowane w celu ograniczenia działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego.

Jak każdy lek, również Opdivo może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Podczas stosowania preparatu w monoterapii

Bardzo często: zakażenia górnych dróg oddechowych, neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów]), małopłytkowość, limfocytopenia, niedokrwistość ( w tym niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość autoimmunologiczna), zaburzenia łaknienia, hiperglikemia, bóle głowy, duszność, kaszel, biegunka, nudności, wymioty, bóle brzucha, zaparcia, wysypka, zapalenie skóry różnego typu, świąd, bóle stawów, bóle mięśniowo-szkieletowe, zmęczenie, gorączka, zaburzenia elektrolitowe (hiponatremia, hipomagnezemia, hipo- lub hiperkaliemia, hipo- lub hiperkalcemia), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie aktywności amylazy i/lub lipazy, zmniejszenie stężenia albumin.

Często: zapalenie płuc, wysięk opłucnowy, zapalenie oskrzeli, reakcje związane z wlewem dożylnym (w tym zespół uwalniania cytokin), reakcje nadwrażliwości i reakcje anafilaktyczne, zapalenie tarczycy, niedoczynność lub nadczynność tarczycy, zmniejszenie masy ciała, odwodnienie, hipoglikemia, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, niewyraźne widzenie, zespół suchego oka, migotanie przedsionków, częstoskurcz, nadciśnienie tętnicze, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, suchość w ustach, zapalenie jelita grubego, sucha skóra, bielactwo, rumień, łysienie, zapalenie stawów, niewydolność nerek (w tym ostre uszkodzenie nerek), ból w klatce piersiowej, obrzęk, zwiększenie stężenia bilirubiny, hipernatremia i hipermagnezemia.

Niezbyt często: eozynofilia, sarkoidoza, niewydolność nadnerczy, niedoczynność przysadki, zapalenie przysadki, cukrzyca, kwasica metaboliczna, polineuropatia, neuropatia pochodzenia immunologicznego (w tym niedowład nerwu twarzowego i nerwu odwodzącego), zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca (w tym komorowe zaburzenia rytmu), zaburzenia osierdzia (w tym zapalenie osierdzia, wysięk osierdziowy, tamponada serca, zespół Dresslera), nacieki w płucach, zapalenie trzustki, zapalenie żołądka, zapalenie wątroby, zastój żółci, łuszczyca, trądzik różowaty, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, polimialgia reumatyczna.

Rzadko: aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, histiocytarne martwicze zapalenie węzłów chłonnych, kwasica ketonowa, niedoczynność przytarczyc, zespół Guillana i Barrego, demielinizacja, zespół osłabienia mięśniowego, zapalenie mózgu, zapalenie naczyń, wrzód dwunastnicy, ciężkie reakcje skórne (zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka), zespół Sjogrena, miopatie, zapalenie mięśni (w tym zapalenie wielomięśniowe), zespół objawów związanych z uszkodzeniem mięśni (rabdomioliza), niezakaźne zapalenie pęcherza moczowego, kanalikowo-śródmiąższowe zapalenie nerek.

Z nieznaną częstością: limfohistiocytoza hemofagocytarna, odrzucenie przeszczepionego narządu litego, zespół rozpadu guza, choroba Vogta, Koyanagiego i Harady, liszaj twardzinowy, zaburzenia podobne do liszaja.

Stosowanie preparatu w skojarzeniu z innymi lekami może spowodować zmianę częstości występowanie określonych działań niepożądanych oraz wystąpienie innych, niż ww. działania niepożądane.