Tysabri - koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

Substancją czynną preparatu jest natalizumab, przeciwciało monoklonalne przeciwko α4-integrynie, wytwarzane w mysich liniach komórkowych z zastosowaniem technik inżynierii genetycznej. Natalizumab wiąże się z integryną, białkiem adhezyjnym występującym na powierzchni wszystkich leukocytów z wyjątkiem neutrofilów (granulocytów obojętnochłonnych). Natalizumab po związaniu z integryną, blokuje jej interakcje z innymi cząsteczkami adhezyjnymi, tj. cząsteczką adhezji komórkowej naczyń 1 (VCAM-1), cząsteczką adhezji komórkowej błon śluzowych (MadCAM-1) oraz z ligandami integryny. Cząsteczki adhezyjne (CAM) umożliwiają wzajemne przyleganie komórek do siebie lub do białek macierzy zewnątrzkomórkowej i ich pozostawanie w ścisłym kontakcie. Zjawisko to odgrywa istotną rolę w wielu procesach fizjologicznych i patologicznych, w tym np. w przebiegu procesów zapalnych.

Zablokowanie przez natalizumab interakcji pomiędzy integryną na powierzchni leukocytów a cząsteczkami adhezyjnymi śródbłonka naczyń zapobiega przenikaniu limfocytów przez śródbłonek naczyń włosowatych do tkanki zapalnej. Dalszy mechanizm działania natalizumabu może obejmować hamowanie reakcji zapalnych toczących się w zmienionych chorobowo tkankach poprzez hamowanie interakcji integryny na powierzchni leukocytów z jej ligandami. W ten sposób natalizumab może dodatkowo hamować dalszą rekrutację komórek zapalnych w tkance objętej zapaleniem.

W stwardnieniu rozsianym interakcja pomiędzy α4- integryną i jej ligandami oraz innymi cząsteczkami adhezyjnymi odgrywa ważną rolę w przebiegu procesu zapalnego w mózgu i przerwanie tych interakcji przez natalizumab prowadzi do ograniczenia kaskady zapalnej w ośrodkowym układzie nerwowym. W ten sposób natalizumab ogranicza tworzenie się i powiększanie ognisk chorobowych w stwardnieniu rozsianym.

Preparat jest wskazany do stosowania w monoterapii w celu modyfikacji przebiegu choroby ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego o dużej aktywności:

• u dorosłych z wysoce aktywną chorobą, pomimo pełnego i odpowiedniego cyklu leczenia za pomocą co najmniej jednego leku modyfikującego przebieg choroby

• u dorosłych z szybko rozwijającą się ciężką, ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego, definiowaną jako 2 lub więcej rzuty powodujące niesprawność w ciągu jednego roku oraz 1 lub więcej zmian ulegających wzmocnieniu po podaniu gadolinu w badaniu rezonansem magnetycznym mózgu lub znaczący wzrost liczby zmian w T2-zależnych obrazach w porównaniu z poprzednim niedawno wykonanym badaniem rezonansem magnetycznym.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Przeciwwskazaniem do stosowania preparatu jest:

• postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia

• zwiększone ryzyko zakażeń oportunistycznych (w tym chorzy z upośledzeniem odporności, np. leczeni aktualnie lekami immunosupresyjnymi lub stosujący wcześniej leczenie powodujące zmniejszenie odporności)

• równoległe stosowanie innych leków modyfikujących przebieg choroby

• potwierdzone, aktywne złośliwe procesy nowotworowe, z wyjątkiem chorych z rakiem podstawnokomórkowym skóry.

Nie stosować w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Leczenie natalizumabem może być związane z wystąpieniem postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML), choroby oportunistycznej związanej z zakażeniem wirusem JC, która może prowadzić do zgonu. Chorzy powinni być monitorowani pod kątem występowania objawów PML (zaburzenia poznawcze, neurologiczne i psychiczne) w okresie leczenia i przez około 6 miesięcy po zaprzestaniu stosowania preparatu; PML może rozwinąć się po zaprzestaniu leczenia także u chorych, którzy w momencie przerwania leczenia nie wykazywali objawów sugerujących PML. Należy poinformować bliskich o stosowanym leczeniu i zagrożeniu, ponieważ mogą oni zauważyć objawy, których chory nie jest świadomy.

W przypadku podejrzenia PML leczenie zostanie wstrzymane do momentu potwierdzenia rozpoznania. Po rozpoznaniu PML nie należy rozpoczynać ani wznawiać stosowania preparatu.

Czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia PML obejmują: obecność przeciwciał przeciwko wirusowi JCV, długotrwałe stosowanie natalizumabu, szczególnie dłuższe niż 2 lata oraz wcześniejsze stosowanie leków immunosupresyjnych.

Przed rozpoczęciem leczenia powinno być wykonane badanie na obecność przeciwciał anty-JCV, którego wynik pomoże oszacować ryzyko związane ze stosowaniem natalizumabu. U chorych z dodatnim wynikiem badania na obecność przeciwciał anty-JCV i/lub obecnością innych czynników ryzyka wystąpienia PML, przed rozpoczęciem leczenia lekarz oceni, czy oczekiwane korzyści są większe od ryzyka. Duża wartość miana przeciwciał anty-JCV koreluje ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia PML.

U chorych z ujemnym wynikiem badania na obecność przeciwciał anty-JCV, badanie powinno być powtarzane co 6 miesięcy, ponieważ możliwe jest nowe zakażenie wirusem JCV oraz możliwy jest fałszywie ujemny wynik badania (np. niskie miano przeciwciał może spowodować, że nie zostaną one wykryte w badaniu). U chorych z dodatnim wynikiem, ale niskim mianem przeciwciał, którzy nie przyjmowali wcześniej leków immunosupresyjnych, test na obecność przeciwciał powinien być powtarzany co 6 miesięcy po upływie 2 lat leczenia.

Przed rozpoczęciem leczenia wymagane jest badanie obrazowe MRI, którego wynik będzie odniesieniem do porównania z późniejszymi kontrolnymi badaniami MRI. U chorych ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia PML, badania kontrolne MRI powinny być wykonywane co 3–6 miesięcy. Zmiany widoczne w badaniu obrazowym MRI mogą poprzedzać wystąpienie objawów klinicznych.

U prawie wszystkich chorych z PML po zaprzestaniu stosowania natalizumabu występuje zespół IRIS (zespół zapalnej rekonstytucji immunologicznej), który jest związany z przywróceniem czynności układu immunologicznego. Wymagane jest wdrożenie odpowiedniego leczenia.

Ze stosowaniem preparatu może być związane zwiększone ryzyko zakażeń, w tym zakażeń oportunistycznych. Mogą wystąpić zakażenia o ciężkim przebiegu, w tym zapalenie mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych wywołane przez wirus opryszczki pospolitej Herpes lub wirus ospy wietrznej i półpaśca VZV. Jeżeli wystąpi opryszczkowe zapalenie mózgu lub opon mózgowych, konieczne jest przerwanie stosowania preparatu i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

Rzadko możliwe piorunujące zakażenie siatkówki wywołane przez wirusy z grupy Herpes, które może prowadzić do ostrej martwicy siatkówki i do ślepoty. W razie wystąpienia zaburzeń ostrości widzenia, zaczerwienienia i bólu oka, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Należy zachować ostrożność, ponieważ stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem innych zakażeń oportunistycznych, które mogą mieć ciężki przebieg. Wystąpienie jakichkolwiek objawów zakażeń należy zawsze skonsultować z lekarzem. Wystąpienie zakażenia oportunistycznego wymaga zwykle trwałego zaprzestania stosowania preparatu.

Podczas wlewu i w ciągu 1 godziny po jego zakończeniu mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości. Rzadko reakcje nadwrażliwości związane z wlewem mogą mieć ciężki przebieg i uogólniony charakter. Zwiększone ryzyko ich wystąpienia dotyczy początkowych wlewów oraz przypadków powtórnego leczenia po początkowym krótkim podawaniu (1–2 wlewów) i dłuższym okresie bez leczenia (3 miesiące lub więcej). Nie można jednak wykluczyć ryzyka reakcji nadwrażliwości podczas każdego wlewu. Chory powinien być obserwowany w czasie podawania preparatu i co najmniej przez 1 godzinę po podaniu. W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości, wlew zostanie przerwany i zostanie zastosowane odpowiednie leczenie. W razie wystąpienia reakcji nadwrażliwości stosowanie natalizumabu zostanie trwale zakończone.

Nie ma danych dotyczących stosowania preparatu równolegle z innymi lekami immunosupresyjnymi lub lekami przeciwnowotworowymi. Równoległe stosowanie tych leków może zwiększać ryzyko nadmiernej immunosupresji i ryzyko zakażeń, w tym oportunistycznych, i dlatego jest przeciwwskazane. Niektóre leki immunosupresyjne stosowane wcześniej mogą powodować przedłużony stan immunosupresji, nawet po zaprzestaniu ich przyjmowania. Przed rozpoczęciem stosowania preparatu, należy potwierdzić brak upośledzenia odporności. Kortykosteroidy mogą być podawane w krótkich cyklach w skojarzeniu z natalizumabem.

Nie ma danych dotyczących stosowania preparatu u chorych, u których leki o działaniu immunosupresyjnym modyfikujące przebieg choroby zostały zastąpione przez natalizumab; nie wiadomo czy w tej grupie chorych ryzyko PML ulega zwiększeniu. Chorzy powinni być często monitorowani.

Zmiana leczenia z leków immunosupresyjnych modyfikujących przebieg choroby na natalizumab wymaga zachowania ostrożności; należy postępować tak, aby uniknąć addytywnych skutków działania na układ odpornościowy, jednocześnie nie dopuszczając do reaktywacji choroby. Należy wykonać pełną morfologię krwi i upewnić się, że wpływ poprzedniego leczenia na układ odpornościowy ustąpił (np. neutropenia, limfopenia). Niektóre leki są wolno eliminowane z osocza, niekiedy stosowane są procedury przyspieszjące eliminację.

Nie zaleca się rozpoczynania stosowania natalizumabu po wcześniejszym leczeniu alemtuzumabem.

Zaostrzenie choroby lub wystąpienie reakcji nadwrażliwości związanych z infuzją leku, może wskazywać na powstanie przeciwciał przeciwko natalizumabowi. Jeżeli obecność przeciwciał zostanie potwierdzona, leczenie powinno być przerwane, ponieważ przeciwciała znacząco zmniejszają skuteczność leczenia i zwiększają częstość występowania reakcji nadwrażliwości (zwłaszcza u chorych powracających do leczenia po dłuższej przerwie, którzy przed przerwą otrzymali 1–2 wlewów natalizumabu).

W każdym momencie leczenia, nawet po przyjęciu 1. dawki, mogą wystąpić działania niepożądane ze strony wątroby, w tym uszkodzenie wątroby. Należy monitorować czynność wątroby. W razie wystąpienia objawów sugerujących uszkodzenie wątroby (np. żółtaczka, wymioty), należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Podczas leczenie może wystąpić małopłytkowość, w tym immunologiczna plamica małopłytkowa, która może prowadzić do zgonu. Do jej objawów mogą należeć: łatwe powstawanie siniaków, wybroczyny, samoistne krwawienie z błon śluzowych (np. krwawienie z nosa, krwioplucie), nieregularne lub nasilone krwawienia miesiączkowe. W przypadku wystąpienia objawów, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Wczesne rozpoznanie immunologicznej plamicy małopłytkowej i rozpoczęcie specjalistycznego leczenia zwiększa szanse jego skuteczności.

Po przerwaniu leczenia, działanie natalizumabu utrzymuje się jeszcze rzez około 12 tygodni. Rozpoczęcie stosowania innych leków w tym okresie może spowodować nasilenie działania immunosupresyjnego lub wystąpienie innych działań niepożądanych. Wskazane może być zachowanie przerwy, w celu eliminacji natalizumabu i zniesienia efektów jego działania.

Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu:

• preparat zawiera sód; zawartość sodu powinni uwzględnić zwłaszcza chorzy stosujący dietę o małej zawartości sodu.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Preparat wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn/urządzeń. Po podaniu leku mogą wystąpić zawroty głowy, które mogą upośledzać zdolność szybkiego reagowania i koncentrację.

Preparat ma postać koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Po odpowiednim rozcieńczeniu preparat może być podawany wyłącznie we wlewie dożylnym. Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie może być rozpoczynane i prowadzone wyłącznie pod nadzorem neurologa doświadczonego w leczeniu chorych na stwardnienie rozsiane, w warunkach szpitalnych. Przed rozpoczęciem leczenia pacjenci muszą otrzymać „Kartę ostrzegawczą” oraz „Ulotkę dla pacjenta”.

Dorośli

300 mg we wlewie dożylnym 1 raz co 4 tygodnie

Lekarz rozważy kontynuację leczenia u pacjentów, u których korzyści terapeutyczne nie trwały dłużej niż 6 miesięcy.

Leczenie dłuższe niż 2 lata może być kontynuowane tylko po powtórnej ocenie korzyści i ryzyka przez lekarza. Należy pamiętać, że po 2 latach leczenia zwiększa się ryzyko wystąpienia postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML).

Szczególne grupy chorych:

Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u chorych po ukończeniu 65. roku życia i nie zaleca się jego stosowania w tej grupie wiekowej.

U chorych z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby prawdopodobnie zmiana dawki nie byłaby konieczna.

Nie ma wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia.

Sposób podawania:

Po odpowiednim rozcieńczeniu preparat jest podawany we wlewie dożylnym trwającym około 1 godzinę. Należy zapewnić dostęp do zestawu ratującego życie. Chory powinien być monitorowany podczas wlewu i przed 1 godzinę po jego zakończeniu.

Nie wolno podawać preparatu w szybkim wstrzyknięciu dożylnym.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest dopuszczony do stosowania w okresie ciąży tylko w razie wyraźnej potrzeby. Jeżeli kobieta zajdzie w ciążę w okresie przyjmowania natalizumabu, wskazane może być przerwanie leczenia. U noworodków, których matki przyjmowały natalizumab w czasie ciąży, zaleca się monitorowanie liczby płytek krwi i stężenia hemoglobiny.

Nie wolno karmić piersią w okresie leczenia.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Natalizumab jest przeciwwskazany w skojarzeniu z innymi lekami modyfikującymi przebieg choroby.

Odpowiedź na szczepienia może być zmniejszona; nie ma danych dotyczących stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje.

Jak każdy lek, również Tysabri może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często: zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, zakażenie dróg moczowych, reakcje związane z wlewem, nudności, zmęczenie, zawroty głowy i bóle stawów.

Często: zakażenia wirusem opryszczki Herpes oraz wirusem ospy wietrznej i półpaśca (VZV), reakcje nadwrażliwości (hipotonia, nadciśnienie tętnicze, ból w klatce piersiowej, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, duszność i obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka), niedokrwistość, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, obecność przeciwciał przeciwko natalizumabowi, duszność, wymioty, gorączka, dreszcze, reakcje w miejscu podania, pokrzywka, wysypka, świąd i uderzenia gorąca.

Niezbyt często: postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia, reakcje anafilaktyczne, zespół zapalnej rekonstytucji immunologicznej, immunologiczna plamica małopłytkowa, małopłytkowość, eozynofilia, obrzęk twarzy.

Rzadko: półpasiec oczny, ostra martwica siatkówki, niedokrwistość hemolityczna, jądrzaste krwinki czerwone, hiperbilirubinemia, obrzęk naczynioruchowy.

Z nieznaną częstością: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu wywołane przez herpeswirusy, neuropatia komórek ziarnistych wywołana przez wirus JCV, martwicza retinopatia wywołana przez herpeswirusy, uszkodzenie wątroby.