Durogesic - system transdermalny, plaster

Fentanyl to silnie działający syntetyczny lek przeciwbólowy z grupy opioidów, pobudzający receptory nazywane receptorami µ.
Działa ok. 100 razy silniej niż morfina, ponieważ lepiej rozpuszcza się w tłuszczach i łatwiej przenika przez barierę krew-mózg. Podstawowymi efektami jego działania są znieczulenie i uspokojenie. Innymi skutkami pobudzenia receptorów opioidowych µ są: depresja oddechowa (zmniejszenie częstości oddechów i wrażliwości ośrodka oddechowego na dwutlenek węgla), niewielka bradykardia (zmniejszenie częstości uderzeń serca poniżej 50-60 minutę), niewielkie zmniejszenie oporu naczyniowego w naczyniach obwodowych, spowolnienie motoryki przewodu pokarmowego, zmniejszone wydzielanie i zwiększone napięcie mięśniowe (nawet do skurczu) w obrębie zwieraczy przewodu pokarmowego, zwężenie źrenic, hamowanie odruchu kaszlu, uzależnienie fizyczne i euforia. W przeciwieństwie do morfiny i petydyny (substancje z tej samej grupy chemicznej) fentanyl nie powoduje uwolnienia histaminy, substancji odpowiedzialnej za postawanie między innymi obrzęków i świądu.
Przeciwbólowe działanie fentanylu związane jest z jego poziomem w osoczu krwi. Na ogół stężenie skuteczne i stężenie, przy którym występuje toksyczność ulegają zwiększeniu wraz z rosnącą tolerancją na opioidy. Zjawisko tolerancji polega na tym, że organizm niejako „przyzwyczaja się” do obecności danej substancji i zachodzi potrzeba podawania coraz większych dawek, aby osiągnąć wcześniejszy efekt. Szybkość rozwoju tolerancji różni się znacznie u poszczególnych pacjentów, dlatego tak ważne jest indywidualny dobór dawki preparatu przez lekarza.
Występowanie depresji oddechowej również zależy od zastosowanej dawki fentanylu. Ryzyko wystąpienia tego zjawiska jest niższe u pacjentów poddanych przewlekłej terapii opioidowej, ponieważ u tych osób rozwija się tolerancja organizmu na zmniejszenie częstotliwości oddechów.

Preparat jest wskazany w leczeniu bólu przewlekłego oraz bólu opornego na leczenie, wymagających stosowania opioidowych leków przeciwbólowych.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu. Przeciwwskazaniem do jego stosowania są również: ból ostry lub pooperacyjny (ze względu na brak możliwości szybkiego dostosowania dawki) oraz ciężka depresja oddechowa.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Osoby, u których wystąpiły ciężkie działania niepożądane związane ze stosowaniem preparatu, powinny przebywać pod ścisłą opieką lekarską przez 24 godziny po usunięciu plastra, ponieważ stężenie substancji czynnej we krwi zmniejsza się stopniowo.

Preparat zawiera substancję czynną w ilości zagrażającej życiu, szczególnie życiu dzieci. Należy przechowywać go w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci przez cały czas, zarówno przed, jak i po zastosowaniu. Ze względu na ryzyko związane z przypadkowym spożyciem, niewłaściwym użyciem i nadużyciem preparatu (łącznie z ryzykiem zgonu), preparat należy przechowywać w bezpiecznym miejscu, niedostępnym dla osób postronnych.

W przypadku zmiany z jednego systemu przezskórnego na inny system przezskórny zawierający fentanyl, w celu zapewnienia ciągłości działania przeciwbólowego i bezpieczeństwa chory powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską.

Nawet najmniejsza dawka fentanylu może spowodować depresję oddechową, a w skrajnych przypadkach doprowadzić do zgonu u osób, które pierwszy raz stosują ten lek. Zaleca się stosowanie preparatu u tych chorych, którzy wcześniej wykazali tolerancję na opioidowe leki przeciwbólowe.

Podobnie jak w przypadku wszystkich silnych opioidów, w trakcie stosowania preparatu może wystąpić istotne zaburzenie czynności ośrodka oddechowego; chorzy powinni być obserwowani pod kątem wystąpienia tego działania. Depresja ośrodka oddechowego może utrzymywać się również po usunięciu plastra. Prawdopodobieństwo wystąpienia tego zjawiska rośnie wraz ze zwiększaniem dawki preparatu. Leki działające na ośrodkowy układ nerwowy mogą nasilać depresję ośrodka oddechowego.

Opioidy mogą powodować zaburzenia oddychania związane ze snem, w tym ośrodkowy bezdech senny i niedotlenienie związane ze snem; ryzyko ich wystąpienia jest zależne od dawki preparatu. W przypadku wystąpienia zaburzeń oddychania związanych ze snem, lekarz rozważy zmniejszenie całkowitej dawki opioidów.

Równoległe stosowanie preparatu i leków o działaniu sedatywnym (takich jak pochodne benzodiazepiny), alkoholu lub leków narkotycznych, działających depresyjnie na OUN, może doprowadzić do sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu. Ze względu na te zagrożenia, jednoczesne stosowanie leków sedatywnych jest dopuszczalne tylko u osób, u których nie są możliwe alternatywne metody leczenia. Jeśli lekarz zadecyduje o konieczności jednoczesnego stosowania preparatu z lekami sedatywnymi, należy zastosować najmniejszą skuteczną dawkę, a czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy i obserwować chorych pod kątem występowania objawów depresji oddechowej i sedacji.

Podczas leczenia może dochodzić do rozwoju tolerancji na działanie przeciwbólowe, wystąpienia hiperalgezji (pojawienie lub nasilenie się bólu) wywołanej opioidami, uzależnienia fizycznego i psychicznego po wielokrotnym podawaniu preparatu. Dla niektórych działań niepożądanych, takich jak zaparcia wywołane przez opioidy, może rozwinąć się niepełna tolerancja. W przypadku osób z przewlekłym bólem nienowotworowym, zmniejszenie natężenia bólu w wyniku ciągłego i długotrwałego leczenia opioidami może być niezadowalające. W trakcie stosowania preparatu, lekarz regularnie będzie oceniał zasadność jego kontynuowania, a w przypadku konieczności zakończenia leczenia, zaleci stopniowe zmniejszanie dawki, w celu złagodzenia objawów odstawiennych. Zmniejszanie dużej dawki może trwać kilka tygodni lub miesięcy.

Nie należy gwałtownie przerywać stosowania preparatu u osób uzależnionych fizycznie od opioidów. Zespół odstawienny może wystąpić zarówno w przypadku nagłego przerwania stosowania, jak i zmniejszenia dawki; może to prowadzić do ciężkich objawów z odstawienia i braku kontroli bólu. Jego objawami mogą być: niepokój, łzawienie, katar, ziewanie, pocenie się, dreszcze, bóle mięśni, rozszerzenie źrenic i kołatanie serca. Mogą również wystąpić: drażliwość, pobudzenie, lęk, hiperkinezja, drżenie, osłabienie, bezsenność, brak łaknienia, skurcze brzucha, nudności, wymioty, biegunka, zwiększone ciśnienie krwi, zwiększona częstość oddechu lub akcji serca.

Wielokrotne stosowanie preparatu, szczególnie w dużych dawkach i przez długi czas, może prowadzić do zaburzeń związanych ze stosowaniem opioidów (OUD). Nadużywanie lub celowe niewłaściwe stosowanie preparatu może skutkować przedawkowaniem i/lub prowadzić do zgonu. Ryzyko rozwoju zaburzeń związanych ze stosowaniem opioidów jest zwiększone u osób, u których (lub w rodzinie których) w przeszłości występowały zaburzenia związane ze stosowaniem różnych substancji (w tym alkoholu), u osób palących tytoń lub u takich, u których w przeszłości występowały zaburzenia zdrowia psychicznego (np. duża depresja, lęki, zaburzenia osobowości). Przed rozpoczęciem stosowania preparatu lekarz ustali z pacjentem cel leczenia i plan postępowania w przypadku konieczności jego przerwania. W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów podczas stosowania preparatu, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Wszyscy chorzy otrzymujący leki opioidowe powinni być monitorowani pod kątem objawów OUD, takich jak zachowania związane z poszukiwaniem narkotyków (np. zbyt wczesne żądanie kolejnych dawek). Szczególnie dotyczy to chorób z grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia tych zaburzeń. Lekarz powinien być poinformowany o innych stosowanych przez chorego lekach opioidowych i psychoaktywnych, a w przypadku podejrzenia wystąpienia OUD, skierować go do specjalisty leczenia uzależnień.

Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku osób, które równolegle stosują leki wpływające na przekaźnictwo nerwowe z udziałem serotoniny (leki serotoninergiczne, np. inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny, leki wpływające na metabolizm serotonin, takie jak inhibitory monoaminooksydazy), ponieważ istnieje niebezpieczeństwo wystąpienia stanu zagrażającego życiu i zdrowiu, zwanego „zespołem serotoninowym”. Jego objawy to:
• zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie, omamy, śpiączka)
• niestabilność autonomicznego układu nerwowego (np. hipertermia - podwyższona temperatura ciała, wahania ciśnienia tętniczego krwi, tachykardia – przyspieszona czynność serca)
• zaburzenia nerwowo-mięśniowe (np. nadwrażliwość na bodźce, zaburzenia koordynacji sztywność)
• objawy żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka).
W razie ich wystąpienia należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem, który prawdopodobnie zaleci przerwanie stosowania fentanylu.

Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku osób:
• z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc lub innymi chorobami płuc, ponieważ działania niepożądane fentanylu (tłumienie czynności ośrodka oddechowego, zwiększenie oporu w drogach oddechowych) u tych osób mogą być bardziej nasilone
• wrażliwych na zmiany stężenia dwutlenku węgla w ośrodkowym układzie nerwowym, szczególnie tych ze zwiększonym ciśnieniem śródczaszkowym, zaburzeniami świadomości lub w śpiączce; wyjątkową ostrożność zaleca się w przypadku osób z nowotworami mózgu
• z bradykardią (zmniejszenie częstości uderzeń serca poniżej 50-60 minutę), ponieważ preparat może pogłębiać to zjawisko
• z zaburzeniami czynności wątroby i nerek; chorzy powinni być obserwowani pod kątem wystąpienia objawów toksyczności fentanylu (w razie konieczności lekarz zmniejszy dawkę leku)
• z niedoczynnością tarczycy, niewydolnością kory nadnerczy, rakiem prostaty, istniejącą depresją oddechową, alkoholizmem, urazami czaszki lub mózgu, stanami przebiegającymi z podwyższonym ciśnieniem śródczaszkowym oraz bólami brzucha o nieustalonej przyczynie
• z gorączką, ponieważ wzrost temperatury powoduje zwiększenie uwalniania substancji czynnej z plastra i niezbędne jest monitorowanie chorego pod kątem działań niepożądanych fentanylu; nie należy zbliżać miejsca, gdzie przyklejony jest plaster do źródeł ciepła (podgrzewane poduszki, butelki z gorącą wodą, termofory, elektrycznie podgrzewane koce, ogrzewane łóżka wodne, nagrzewające lub opalające lampy), a także unikać sytuacji, które prowadzą do podwyższenia temperatury ciała: długie gorące kąpiele, sauna, kąpiele w gorących źródłach, czy intensywne opalanie
• z niedociśnieniem i hipowolemią (niedostateczne wypełnienie łożyska naczyniowego), ponieważ fentanyl może pogłębiać niedociśnienie
• z przewlekłymi zaparciami, ponieważ fentanyl wykazuje dodatkowe działanie zapierające; w przypadku wystąpienia lub podejrzenia niedrożności porażennej jelit lekarz prawdopodobnie zaleci zaprzestanie stosowania preparatu
• z miastenią, gdyż fentanyl może u nich wywołać niepadaczkowe reakcje miokloniczne
• w podeszłym wieku, ponieważ może zachodzić konieczność zmniejszenia dawki przez lekarza.

Nie należy stosować preparatu u dzieci do 2. roku życia.

Preparat może być stosowany u dzieci po 2. roku życia tolerujących opioidy (czyli takich, u których leki z tej grupy były w przeszłości stosowane i nie wywołały poważnych reakcji , zagrażających zdrowiu lub życiu); należy ostrożnie wybierać miejsce umieszczenia plastra i kontrolować jego przyleganie do skóry aby uniknąć niebezpieczeństwa połknięcia go przez dziecko.

Hiperalgezja wywołana opioidami (OIH) jest paradoksalną reakcją na podanie leku opioidowego. Może wystąpić nasilenie odczucia bólu pomimo ustalonej lub zwiększonej dawki leku. Różni się ona od tolerancji, w której większe dawki opioidów są wymagane do osiągnięcia tego samego efektu przeciwbólowego lub leczenia nawracającego bólu. OIH może objawiać się zwiększonym nasileniem bólu, bólem bardziej uogólnionym (tj. mniej ogniskowym) lub bólem wywołanym zwykłymi (tj. niebólowymi) bodźcami (allodynia) bez dowodów na postęp choroby. W przypadku podejrzenia OIH lekarz prawdopodobnie zadecyduje o zmniejszeniu dawki.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?
Opioidowe leki przeciwbólowe upośledzają sprawność psychiczną i/lub fizyczną wymaganą
do wykonywania zadań potencjalnie niebezpiecznych (np. prowadzenie pojazdów czy obsługiwanie maszyn). Nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn, jeśli podczas stosowania preparatu chory odczuwa senność, zawroty głowy lub zaburzenia widzenia, a także jeśli nie zna swojej reakcji na lek.

Preparat ma postać plastrów do naklejania na skórę (system transdermalny). Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Plaster należy naklejać na płaską powierzchnię niezmienionej, nieowłosionej skóry, najlepiej na tułowiu lub na górnej powierzchni ramion; kolejny plaster przyklejać w innym miejscu.
Jeżeli wybrane miejsce wymaga oczyszczenia, należy to zrobić za pomocą czystej wody. Nie wolno używać mydła, oliwek, balsamów lub innych substancji, które mogłyby spowodować podrażnienie skóry lub wpływać na jej przepuszczalność. Przed użyciem plastra powierzchnia skóry powinna być całkowicie osuszona. Plastrów nie należy przecinać, nie należy używać przeciętych lub w inny sposób uszkodzonych plastrów.

W przypadku małych dzieci, aby zminimalizować możliwość usunięcia plastra przez dziecko, preferowanym miejscem jego przyklejenia jest górna część pleców.

Plaster powinien być noszony na skórze przez 72 godziny bez przerwy. Nowy może być przyklejony wyłącznie po zdjęciu poprzedniego plastra i w każdym przypadku musi być on umieszczony w innym miejscu skóry. Przed naklejeniem kolejnego plastra w to samo miejsce powinno minąć kilka dni.

Dawkowanie jest indywidualnie dobierane na podstawie wywiadu dotyczącego stosowania opioidów u chorego, jak również na aktualnym stopniu nasilenia choroby oraz ogólnym stanie zdrowia danej osoby.

U chorych nieprzyjmujących wcześniej opioidów początkowo stosuje się 25 µg na godzinę, ocenę skuteczności leczenia można przeprowadzić po 24 godzinach. W razie konieczności lekarz może zadecydować o zwiększaniu dawki w minimalnych odstępach 3 dni (zwykle o 12–25 µg na godzinę). U chorych z rozwiniętą tolerancją na opioidy przy przechodzeniu z leczenia doustnego lub pozajelitowego na leczenie przezskórne dawkę ustala się na podstawie dotychczasowego dobowego zapotrzebowania na morfinę.

W razie konieczności odstawienia leku dawkę należy zmniejszać stopniowo, równocześnie zwiększając dawkę innego opioidu po konsultacji lekarzem, ściśle według jego zaleceń. U chorych z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby lekarz może zadecydować o zmniejszeniu dawki.

W przypadku osób w podeszłym wieku, a także osób z zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek, lekarz zaleci dokładną obserwację i dobierze dawkę indywidualnie, dostosowując ją do stanu chorego. U osób w podeszłym wieku, a także u osób z zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek, które nie stosowały wcześniej opioidów, lekarz rozważy stosunek korzyści ze stosowania preparatu do ryzyka z nim związanego; dawka początkowa w tym przypadku wynosi 12 µg/h.

Preparat może być stosowany u dzieci od 2. roku życia, które tolerują opioidy i otrzymują morfinę doustnie w dawce co najmniej 30 µg na dobę.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, skonsultuj się z lekarzem przed zastosowaniem preparatu.

Preparatu nie należy stosować w czasie ciąży, chyba, że lekarz uzna to za bezwzględnie konieczne.

Fentanyl nie powinien być stosowany u kobiet karmiących piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Równoległe stosowanie innych leków działających hamująco na ośrodkowy układ nerwowy (np. opioidy, leki uspokajające, leki nasenne, leki do znieczulenia ogólnego, pochodne fenotiazyny, leki przeciwlękowe, leki zmniejszające napięcie mięśniowe, leki przeciwhistaminowe o działaniu uspokajającym) lub napojów alkoholowych może prowadzić do zwielokrotnienia tego działania. Może wystąpić: hipowentylacja (zmniejszenie częstotliwości oddechów), niedociśnienie, głęboka sedacja (uspokojenie), śpiączka, a nawet zgon. Jeśli lekarz uzna, że konieczne jest stosowanie takich leków równolegle z fentanylem, chory powinien pozostawać pod obserwacją, stosowana dawka powinna być jak najmniejsza, a czas równoległego stosowania możliwie najkrótszy.
Nie zaleca się równoległego stosowania innych leków opioidowych takich jak: nalbufina, pentazocyna, buprenorfina.

Preparatu nie należy stosować równolegle z inhibitorami MAO. Inhibitory MAO (MAO jest skrótem od monoaminooksydaza – jeden z enzymów tkankowych) to leki stosowane między innymi w leczeniu depresji z lękiem i depresji atypowej, a także niedociśnienia tętniczego. Do tej grupy należą między innymi moklobemid i selegilina.

Leczenie fentanylem można rozpocząć 14 dni po zaprzestaniu przyjmowania inhibitora MAO.
Równolegle stosowane leki wpływające na przekaźnictwo nerwowe z udziałem serotoniny (leki serotoninergiczne, np. inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny, leki wpływające na metabolizm serotonin, takie jak inhibitory monoaminooksydazy), mogą zwiększać ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego.

Fentanyl jest lekiem o dużym klirensie, który jest szybko metabolizowany, przede wszystkim przez izoenzym CYP3A4 cytochromu P-450. Równoległe stosowanie preparatu z inhibitorami tego izoenzymu (np. amiodaron, cymetydyna, klarytromycyna, diltiazem, erytromycyna, flukonazol, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon, rytonawir, werapamil i worykonazol) może prowadzić do zwiększenia stężenia fentanylu w osoczu, a co za tym idzie, do nasilenia lub wydłużenia zarówno działania terapeutycznego, jak i działań niepożądanych, a także może spowodować ciężką depresję ośrodka oddechowego. Nasilenie interakcji z silnymi inhibitorami CYP3A4 jest większe niż ze słabymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4. Występowały przypadki ciężkiej depresji oddechowej po jednoczesnym podaniu inhibitorów CYP3A4 i fentanylu drogą przezskórną, w tym przypadek śmiertelny po jednoczesnym podaniu z umiarkowanym inhibitorem CYP3A4. Nie zaleca się równoległego stosowania inhibitorów CYP3A4 i przezskórnego fentanylu, chyba, że istnieje możliwość dokładnego monitorowania pacjenta. Nasilenie interakcji inhibitorów CYP3A4 z długotrwale podawanym przezskórnym preparatem fentanylu nie jest znane, lecz może być większe niż przy podawaniu krótko działających postaci dożylnych.

Równoległe stosowanie fentanylu podawanego przezskórnie z induktorami izoenzymu CYP3A4 cytochromu P-450 (np. karbamazepina, fenobarbital, fenytoina i ryfampicyna) może powodować zmniejszenie stężenia fentanylu w osoczu i osłabienie jego działania terapeutycznego; należy zachować ostrożność. Konieczne może być zwiększenie dawki fentanylu przez lekarza lub zmiana na inną przeciwbólową substancję czynną. Przed przerwaniem stosowania induktora należy rozważyć zmniejszenie dawki fentanylu i uważnie obserwować chorego. Działanie induktora ulega stopniowemu zanikowi, co może spowodować zwiększenie stężenia fentanylu w osoczu. Może to prowadzić do nasilenia lub wydłużenia zarówno działania terapeutycznego, jak i działań niepożądanych, a także spowodować ciężką depresję oddechową. Należy kontynuować uważną obserwację stanu pacjenta do uzyskania stabilizacji działania preparatu.

Jak każdy lek, również Durogesic może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych. Często w trakcie stosowania preparatu działania niepożądane te znikają lub zmniejsza się ich intensywność, ponieważ dla każdego pacjenta dobrana zostaje najbardziej odpowiednia dawka.

Bardzo często mogą wystąpić: senność, zawroty głowy, ból głowy, nudności, wymioty, zaparcie.

Często mogą wystąpić: jadłowstręt, depresja, lęk, bezsenność, stany splątania, omamy, drżenie, parestezje, kołatanie serca, tachykardia, nadciśnienie tętnicze, duszność, biegunka, suchość w ustach, . ból brzucha, ból w nadbrzuszu, niestrawność, nadmierne pocenie, świąd, wysypka, rumień, skurcze mięśni, zatrzymanie moczu, uczucie zmęczenia, obrzęki obwodowe, osłabienie, złe samopoczucie, uczucie zimna.

Niezbyt często mogą wystąpić: pobudzenie dezorientacja, nastrój euforyczny, niedoczulica, napady drgawkowe, niepamięć, zmniejszony poziom świadomości, utrata świadomości, niewyraźne widzenie, bradykardia, sinica, niedociśnienie tętnicze, depresja oddechowa, zespół zaburzeń oddechowych, niedrożność jelit, wyprysk, alergiczne zapalenie skóry, choroby skóry, kontaktowe zapalenie skóry, drżenie mięśni, zaburzenia erekcji, zaburzenia funkcji seksualnych, odczyn w miejscu podanie, objawy grypopodobne, odczucie zmian temperatury ciała, nadwrażliwość w miejscu podania, zespół z odstawienia, gorączka.

Rzadko mogą wystąpić: zwężenie źrenic, bezdech, hipowentylacja, częściowa niedrożność jelit, zapalenie skóry w miejscu podania, wyprysk w miejscu podania.

Ponadto, z nieznaną częstotliwością, mogą wystąpić: wstrząs anafilaktyczny, reakcje anafilaktyczne, reakcje rzekomoanafilaktyczne, niedobór androgenów, majaczenie, uzależnienie od leku, spowolnienie rytmu oddychania, nietolerancja leku.