medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Dyskusja nad ustawą refundacyjną trwa już ponad rok. Aktywność NIL na wszystkich etapach legislacji była absolutnie niewystarczająca. Nawet jeżeli wysyłano do Ministerstwa jakieś pisma, to w tak ważnej sprawie trzeba było ostro protestować dużo wcześniej. Należało zwoływać konferencje prasowe, pisać listy otwarte do Prezydenta, Premiera i parlamentarzystów, protestować w sejmie w dniu głosowania, szczególnie mając informacje o praktyce kontroli recept przez NFZ w ostatnim czasie.
Narodowy Fundusz Zdrowia poinformował, że pacjent w przychodni poz lub aos, w przypadku braku dokumentu potwierdzającego posiadane prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, może złożyć na piśmie oświadczenie o zgłoszeniu do ubezpieczenia zdrowotnego, zaś recepty z adnotacją "Refundacja leku do decyzji NFZ" będą uznawane za spełniające warunki objęcia refundacją "przy spełnieniu wymogów określonych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia". Czy te komunikaty rozpraszają wątpliwości lekarzy? Nie sądzę.
Do dnia, gdy lekarze w ramach protestu przybiją na receptach pierwsze pieczątki "Refundacja do decyzji NFZ", pozostały trzy tygodnie. Minister Arłukowicz zrobi zapewne wszystko, by do tego nie doszło, i może mu się uda. Jeżeli jednak rządy nowego ministra miałyby w przyszłości przynieść nową jakość, to musi on zlikwidować przyczynę protestu, a w brew pozorom nie jest nią treść ustawy refundacyjnej.
Jeśli uznamy, że za pracę w szpitalu płaca duchownym się nie należy, pogwałcona zostanie tym samym święta zasada mówiącą o tym, że za każdą godziwie wykonaną pracę należy się zapłata. Jeśli natomiast obowiązek wynagradzania kapelanów będziemy chcieli przerzucić na parafie lub samych chorych, każemy w ten sposób obywatelom dodatkowo wspomagać państwo.
Pojawiły się przepisy umożliwiające obciążanie lekarzy za wydanie osobom nieubezpieczonym recept na leki refundowane. Sprzeciw był i jest powszechny i - co istotniejsze - słuszny. Koszty swej nieudolności oraz wielkich zaniechań i zaniedbań w dziedzinie rzeczy nietrudnych Państwo po raz kolejny zechciało chcieć przerzucić na Bogu ducha winnych konsyliarzy.
Małopolski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia opublikował oświadczenie "w związku z licznymi pytaniami dotyczącymi sytuacji finansowej Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II".
Lekarze z wrocławskich klinik Akademii Medycznej twierdzą, że leczą zawały serca u swoich pacjentów, ale wkrótce te szpitale mogą być same nimi dotknięte.
To pięknie, że resort przedstawił nam swoją interpretację przepisów, ale kary nakłada nie MZ, lecz NFZ. Czy interpretacja płatnika będzie taka sama, jak jego nadzorcy?
Takie pytanie należy postawić nie tylko w odniesieniu do nowych parlamentarzystów, mających w najbliższej kadencji parlamentarnej zajmować się polityką zdrowotną, ale także wobec nowego kierownictwa resortu zdrowia, na czele z ministrem zdrowia.
Jeżeli Sejm będzie zarządzany z podobnymi "sukcesami" jakimi kończy się 4-letnie zarządzanie ochroną zdrowia w Polsce, to trudno sobie wyobrazić, aby kadencja tej izby Parlamentu mogła być uznana w przyszłości za udaną.
Ewa Kopacz zostanie marszałkiem Sejmu - tak zdecydował Donald Tusk. To szczyt jej politycznej kariery. Do tego niespodziewany, bo - prawdę mówiąc - minister zdrowia brakuje predyspozycji do bycia marszałkiem.
Większość wyborców wybrała poczwórną kontynuację. System ochrony zdrowia dalej będzie finansowany z obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego. Rola sektora komercyjnego będzie rosła. Polityka zdrowotna pozostanie w rękach Platformy Obywatelskiej, a w jej imieniu systemem prawdopodobnie zarządzać będzie ciągle Ewa Kopacz.
To ONI, przez ostatnie cztery lata, decydowali o poziomie opieki medycznej w Polsce. Szanowni Pacjenci-Wyborcy! Pamiętajcie o tym, głosując. Pod spodem duże fotografie premiera Donalda Tuska i minister zdrowia Ewy Kopacz, w tle – małe zdjęcia posłów Platformy. Taki tekst i zdjęcia znalazły się na plakacie, który wywieszają w gabinetach lekarze Porozumienia Zielonogórskiego.
Należy uczciwie powiedzieć społeczeństwu, że bezpłatny dostęp do ochrony zdrowia ma swoje ograniczenia. Trzeba Polakom przedstawić propozycję wprowadzenia współpłacenia i stworzenia równoległego rynku dodatkowych i komplementarnych ubezpieczeń zdrowotnych. Należy dążyć do ustanowienia równego rozdziału składek opłacanych solidarnie przez wszystkich obywateli.
Dwa lata temu narodził się projekt reformy ubezpieczeń zdrowotnych. Mimo przewodnictwa jednego z najwybitniejszych kardiologów świata (który zginął w wypadku wiosną 2010 r.) projekt nie stał się tematem szerszej dyskusji.
Pierwszą w tej kampanii wyborczej debatę, z udziałem przedstawicieli PO, PSL, SLD i PJN, poświęcono ochronie zdrowia i polityce społecznej. Warto ocenić, czy dyskusja o tak ważnej tematyce spełniła oczekiwania przeciętnego Wyborcy - Pacjenta.
Nie czuję się mądrzejszy po przedwyborczej debacie na temat ochrony zdrowia. Politycy jak ognia unikają odpowiedzi na kluczowe pytania - o finansowanie i konstrukcję systemu opieki zdrowotnej, chętnie podejmując tematy poboczne, jak opieka medyczna w szkołach, koszt poboru składki czy organizację kolejek dzięki numerowi PESEL lub elektronicznej karcie ubezpieczenia zdrowotnego..
Gazeta Wyborcza opublikowała tekst pt. "Jedno pismo na recepcie", w którym doniosła: "Recepta musi być wypełniana tym samym charakterem pisma - mówi Narodowy Fundusz Zdrowia i odmawia płacenia za te, które nie spełniają tego wymogu". Artykuł okazał się ciekawy, więc zacytowały go medyczne portale, a i mnie sprowokował do zgłębienia problemu.
Po trzech tygodniach obowiązywania Jednorodnych Grup Pacjentów w Ambulatoryjnej Opiece Specjalistycznej są pierwsze reakcje NFZ na zastrzeżenia dotyczące luk na listach badań i zabiegów refundowanych. Jest też obietnica, że jesienią Fundusz dokona analizy finansowych skutków wprowadzonych zmian. Niestety nie jest jasne, czy będzie to skutkować zwiększeniem kontraktów.
W Polsce dość liczna grupa obywateli pozostaje poza systemem ochrony zdrowia. Jak to możliwe?
