Wyrównanie zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej polega przede wszystkim na zastosowaniu dożylnego wlewu insuliny, nawodnienia chorego i uzupełnienia niedoborów elektrolitowych (głównie K).
Zwiększająca się liczba osób chorych na cukrzycę wymaga współdziałania lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej i diabetologów w celu efektywnej opieki nad chorym.
Nawyki żywieniowe chorego na cukrzycę, miejsce podania insuliny, wyniki oznaczeń HbA1c, przypadki hipoglikemii, przewlekłe powikłania cukrzycy, wysiłek fizyczny - o co zapytać chorego na cukrzycę?
Ciągły dożylny wlew insuliny zwykle w przypadku dobrze wyszkolonego personelu zapewnia normoglikemię, nie może być jednak stosowany w nieskończoność.
Wykonując iniekcje insuliny przez wiele lat, może zdarzyć się pomyłka.
Chyba każdy diabetolog na dyżurze miał do czynienia z taką sytuacją – ok. 22.00 dzwoni przestraszony pacjent z pytaniem... co ma zrobić, ponieważ wstrzyknął insulinę przedposiłkową ok. 21.30 zamiast insuliny bazowej.
Podstawowym lekiem przeciwcukrzycowym, stosowanym w warunkach szpitalnych, zwłaszcza u chorych na cukrzycę hospitalizowanych z powodu innych chorób, pozostaje insulina. W przypadkach szczególnych – związanych z ciężkością stanu pacjenta czy z nasileniem hiperglikemii – najlepszy wybór to insulinoterapia dożylna.
Pacjent ze świeżo rozpoznaną cukrzycą może pojawić się wszędzie – u lekarza POZ, u diabetologa czy też na oddziale szpitalnym.
Insulina podawana dożylnie jest częstym sposobem leczenia na oddziale szpitalnym, ale jak to powinno wyglądać w praktyce?
Rozpoczynanie leczenia świeżo rozpoznanej cukrzycy typu 2 – insulina czy doustne leki hipoglikemizujące?
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.