Jak cytować: Rorat M., Śliwka M.: Problematyka izolacji i kwarantanny w dobie epidemii COVID-19 okiem lekarza i prawnika. Med. Prakt., 2020; 5: 163–169
Skróty: COVID-19 (coronavirus disease) – choroba spowodowana przez SARS-CoV-2, SARS-CoV-2 – koronawirus zespołu ostrej niewydolności oddechowej 2, u.z.z.z. – ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi z dnia 5 grudnia 2008 r.
Czytaj także:
Problematyka izolacji i kwarantanny w dobie epidemii COVID-19 okiem lekarza i prawnika.
Cz. 1. Obowiązkowa izolacja i hospitalizacja
Cz. 2. Kwarantanna
Cz. 3. Obowiązek zgłaszania zakażeń i podejrzeń zakażenia
Podsumowanie
Zarówno podejrzenie, jak i rozpoznanie zakażenia
SARS-CoV-2 lub zachorowania na COVID-19 podlega
obowiązkowi zgłoszenia w ciągu 24 godzin
do właściwego państwowego powiatowego inspektora
sanitarnego. Na gruncie aktualnie obowiązujących
przepisów prawa obowiązkowej hospitalizacji
podlegają osoby, u których stwierdzono zakażenie
SARS-CoV-2 lub zachorowanie na COVID-19
albo podejrzenie zakażenia lub zachorowania, o ile
nie zostały przez lekarza skierowane na leczenie lub
diagnostykę laboratoryjną w kierunku SARS-CoV-2 w ramach obowiązkowej izolacji. Izolacja pacjenta
może się odbywać w warunkach szpitalnych, domowych
lub w innym przeznaczonym do tego celu
miejscu, na przykład w izolatorium (dotyczy to wyłącznie
chorych objawowych). Obowiązek hospitalizacji
nie oznacza obowiązku leczenia.
Kwarantanna, czyli odosobnienie osoby zdrowej,
ale narażonej na zakażenie, co do zasady trwa
14 dni i nie dłużej niż 21 dni (co w opinii autorów
oznacza jej zakończenie nawet przy braku
decyzji właściwego organu) i może być stosowana
wobec tej samej osoby więcej niż raz. Lekarz
może skierować pacjenta zarówno na izolację, jak i kwarantannę, a jego decyzja podlega weryfikacji
przez inspekcję sanitarną. Obecnie nie ma
formalnej procedury zakończenia izolacji
domowej – nie ustalono trybu, formy ani osoby,
która by za nią odpowiadała. Konieczna jest ścisła
współpraca między organami inspekcji sanitarnej a lekarzami oraz podmiotami leczniczymi. Nierealizowanie
obowiązków narzucanych przez ustawodawcę
może rodzić odpowiedzialność prawną. W najbliższych tygodniach można się spodziewać
kolejnych zmian w przepisach prawa, które
mogą istotnie wpłynąć zarówno na postępowanie z pojedynczym pacjentem, jak i funkcjonowanie
całego systemu opieki zdrowotnej. Dynamicznie
zmieniająca się sytuacja epidemiologiczna
związana z rozprzestrzenianiem się zakażenia
SARS-CoV-2 w Polsce zmusza ustawodawcę
do ciągłej weryfikacji obowiązujących przepisów
prawa. Niestety skutkuje to pospiesznym wprowadzaniem
nowych lub zmianą już istniejących
aktów prawnych. Większość regulacji wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia
lub z bardzo krótkim vacatio legis. W równym
stopniu razi brak wielu aktów wykonawczych.
Jest to stan, który utrzymywał się jeszcze przed
wybuchem pandemii.
Wskazane mankamenty często uniemożliwiają
podmiotom leczniczym dostosowanie się do wprowadzanych
rozwiązań legislacyjnych. Na faktyczny
brak realizacji narzucanych obowiązków prawnych
wpływają także słabe rozpowszechnienie przepisów
wśród adresatów oraz trudności interpretacyjne.
Brak implementacji prostych, oczywistych
rozwiązań wprowadza dezorientację, niepokój i frustrację, co sprzyja nieprzestrzeganiu prawa.