To oczywiście nie jest jedyny wskaźnik kontroli nad epidemią, ale tak się składa, że te kraje, które 5 proc. przekraczają bardzo wyraźnie (Hiszpania, Ukraina, Izrael, w ostatnich tygodniach również Czechy) lub wokół niej oscylują (Francja, USA) na pewno nie mogą mówić, że panują nad pandemią. Przeciwnie – we wszystkich tych krajach rządy wracają do obostrzeń lub wręcz do lockdownu (Izrael). Samo wykonywanie testów to oczywiście za mało – pokazuje to choćby przykład Francji, gdzie tygodniowa moc laboratoriów osiąga milion testów, a wykonuje się ich niewiele mniej, ale nie ma – na razie – w Europie przykładu kraju, który ograniczałby testowanie i odnosił sukcesy w walce z rozwijającą się pandemią. W Europie, bo Korea Południowa z sukcesem testuje w sposób celowany – ale stosując jednocześnie w sposób zaawansowany kontakty społeczne i natychmiast namierzając potencjalne ogniska zakażeń.
Największe wyzwanie. Nieustająco – zakończenie bezsensownej wojny podjazdowej między decydentami, urzędnikami i częścią środowiska lekarskiego z lekarzami POZ. Chaos, jaki towarzyszy prezentacji strategii, a w ostatnich dniach – algorytmów postępowania w POZ z pacjentami podejrzewanymi o zakażenie i zakażonymi (creme de la creme to protest lekarzy zakaźników przeciw obowiązkowemu konsultowaniu każdego pozytywnego przypadku, co zostało zarządzone przez resort zdrowia) nie służy nikomu i niczemu (poza wzmacnianiem w części opinii publicznej przekonania, że lekarze są źli).
Epidemia wymaga współpracy i partnerskiego traktowania wszystkich podmiotów tworzących system, a bez szacunku trudno o zrozumienie. Trudno zaprzeczyć, że w ostatnich tygodniach na tym polu wydarzyło się wiele złego, a decyzje ministra zdrowia Adama Niedzielskiego, powitanego przez profesjonalistów medycznych z olbrzymim kredytem zaufania, wprawiają część środowiska w prawdziwe osłupienie. Ponieważ wiele wskazuje, że kilka następnych tygodni może być stres-testem dla całego systemu, lepiej byłoby przeciąć wszystkie nieporozumienia i zresetować wzajemne relacje.
