Pełne sekwencjonowanie genomu SARS-CoV-2 przeprowadzono na 27 próbkach pobranych z nosowej części gardła w okresie od lutego 2022 r. do września 2023 r. Wykryto ponad 50 mutacji nukleotydowych w porównaniu z krążącymi w tym czasie wariantami BA.1, z wieloma podstawieniami aminokwasów, w tym w obrębie miejsca przyłączenia do receptora ACE-2. Ponadto doszło do kilku delecji w domenie N-końcowej, co wskazuje na ucieczkę immunologiczną wirusa.
Autorzy stwierdzili: „Przypadek ten podkreśla ryzyko występowania trwałych zakażeń SARS-CoV-2 u osób z obniżoną odpornością, ponieważ mogą pojawić się unikalne warianty wirusa SARS-CoV-2 w wyniku rozległej ewolucji wewnątrz żywiciela. Podkreślamy znaczenie ciągłego nadzoru genomicznego nad ewolucją SARS-CoV-2 u osób z obniżoną odpornością i przewlekłymi infekcjami, biorąc pod uwagę potencjalne zagrożenie dla zdrowia publicznego wynikające z ewentualnego wprowadzenia do społeczności nowych wariantów wirusa”. Chociaż konieczny jest ścisły nadzór, autorzy podkreślają, że musi istnieć równowaga pomiędzy ochroną społeczeństwa przed potencjalnymi nowymi wariantami choroby a humanitarną opieką wspomagającą w domu ciężko chorych pacjentów pod koniec życia. Możliwe rozwiązania mogą obejmować zwiększoną świadomość potencjalnych zagrożeń w połączeniu z zapewnieniem wczesnych i dostępnych badań diagnostycznych znanych kontaktów (rodzinnych), gdy tylko pojawią się u nich odpowiednie objawy. Należy to połączyć z nadzorem wirusologicznym za pomocą badań genetycznych (z sekwencjonowaniem wirusa), aby wspólnie z pracownikami służby zdrowia oceniać zagrożenie dla zdrowia publicznego. Autorzy podkreślają, że chociaż może istnieć zwiększone ryzyko rozwoju nowych wariantów u pacjentów z obniżoną odpornością, jednak nie każdy nowy wariant będzie wariantem VOC (wzbudzającym obawy). Mechanizmy leżące u podstaw rozwoju VOC są znacznie bardziej złożone, ponieważ zależą również od czynników w populacji otaczającej pacjenta, w tym częstości występowania odporności związanej z limfocytami B i T. „Czas trwania zakażenia SARS-CoV-2 w tym opisanym przypadku jest ekstremalny, ale długotrwałe infekcje u pacjentów z obniżoną odpornością są znacznie częstsze w porównaniu z ogółem społeczeństwa. Dalsze prace naszego zespołu obejmują opisanie kohorty długotrwałych infekcji u pacjentów z obniżoną odpornością z naszego szpitala, których czas trwania infekcji waha się od 1 miesiąca do 2 lat. Jednakże z punktu widzenia ogółu społeczeństwa długotrwałe infekcje pozostają rzadkie, ponieważ populacja z obniżoną odpornością stanowi jedynie bardzo niewielki procent całej populacji” – stwierdzili autorzy.
