medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Standardem operacyjnego leczenia chorych na raka odbytnicy jest jej resekcja z całkowitym wycięciem mezorektum. Jego wariant przezodbytowy wprowadzono do praktyki chirurgicznej w celu wyeliminowania ograniczeń techniki laparoskopowej, nadal jednak istnieją wątpliwości co do częstości wznów miejscowych po takim zabiegu.
Badacze postawili pytanie, czy wprowadzanie programu szkoleń dla lekarzy wykonujących już badania kolonoskopwe może poprawić ich jakość, co znalazłoby odzwierciedlenie w podwyższeniu wskaźnika wykrywalności gruczolaków.
Nazewnictwo stosowane do opisu położenia siatki podczas plastyki przepuklin brzusznych jest niespójne. W piśmiennictwie różne określenia mogą się odnosić do tych samych płaszczyzn anatomicznych (np. sub-, under-, inlay). Utrudnia to porównanie poszczególnych sposobów zaopatrzenia przepuklin i skutkuje brakiem wiarygodności metaanaliz oceniających wyniki leczenia. Stąd próba stworzenia międzynarodowej klasyfikacji.
W badaniu uczestniczyło 1050 chorych na raka gruczołowego żołądka w stopniu cT2–T4a i N0–N1, poddanych obwodowej resekcji żołądka z limfadenektomią D2 w południowokoreańskich ośrodkach.
Procedura jest technicznie wymagająca, a dla właściwego jej stosowania konieczna jest dogłębna znajomość i rozumienie anatomii układu nazyniowego. W publikacji oprócz anatomi naczyń omówiono technikę chirurgiczną, z rozgraniczeniem dla operacji z powodu raka prawej połowy okrężnicy oraz dla operacji z powodu raka lewej połowy okrężnicy, jak również wyniki onkologiczne.
Całkowite wycięcie krezki okrężnicy (complete mesocolic excision – CME) to procedura obejmująca precyzyjne preparowanie w płaszczyźnie krezki okrężnicy, wycięcie jelita z ≥10 cm marginesem oraz centralne podwiązanie naczyń, tak aby możliwe było usunięcie węzłów chłonnych położonych wokół naczyń krezkowych górnych.
Autorzy przeglądu Cochrane ocenili ryzyko powstania przepukliny okołostomijnej oraz innych powikłań miejscowych w zależności od umiejscowienia otworu stomii odbarczającej w stosunku do mięśnia prostego brzucha.
Czy aktualnie istnieją przesłanki (podstawy naukowe) pozwalające stwierdzić przewagę którejś ze stomii?
W latach 2009–2010 wyjściowo zrandomizowano do badania TULIP 302 chorych. W niniejszej publikacji przedstawiono jego wyniki w długim okresie obserwacji, której mediana czasu trwania wyniosła 85 miesięcy (zakres 74–117 mies.).
Dotychczas nie oceniano zmienności osobniczej w zakresie możliwości uwidocznienia przekładek tłuszczowych oddzielających zdrową trzustkę od otaczających struktur. Celem badania była ocena indywidualnych różnic pod względem widoczności przekładek tłuszczowych między miąższem trzustki a przylegającymi narządami i naczyniami krwionośnymi w wielorzędowej tomografii komputerowej.
