medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Prof. dr hab. n. med. Bruno Szczygieł podsumowuje i komentuje najważniejsze tematy badań naukowych i doniesień zjazdowych. Tym razem skupia się głównie na kwestiach niewydolności jelit i otyłości sarkopenicznej.
Płynoterapia to niezwykle istotny element całościowego postępowania z pacjentem w okresie okołooperacyjnym. Jednak wiele interwencji z zakresu okołooperacyjnego stosowania płynów jest zbędnych i szkodliwych, ponieważ zaburzają homeostazę i mogą prowadzić do zwiększenia chorobowości i śmiertelności.
Autorzy przeglądu Cochrane ocenili ryzyko powstania przepukliny okołostomijnej oraz innych powikłań miejscowych w zależności od umiejscowienia otworu stomii odbarczającej w stosunku do mięśnia prostego brzucha.
Czy aktualnie istnieją przesłanki (podstawy naukowe) pozwalające stwierdzić przewagę którejś ze stomii?
Dotychczas nie oceniano zmienności osobniczej w zakresie możliwości uwidocznienia przekładek tłuszczowych oddzielających zdrową trzustkę od otaczających struktur. Celem badania była ocena indywidualnych różnic pod względem widoczności przekładek tłuszczowych między miąższem trzustki a przylegającymi narządami i naczyniami krwionośnymi w wielorzędowej tomografii komputerowej.
Zapalenie uchyłków jest zwykle rozpoznawane w oparciu o wynik tomografii komputerowej, która wykazuje pogrubienie ściany i naciek uchyłku. Taki obraz radiologiczny wymaga różnicowania z rakiem jelita grubego, dlatego zaleca się rutynowe wykonanie kolonoskopii u wszystkich chorych po przebytym zapaleniu uchyłków.
Zakażenie miejsca operowanego rozwija się u 2–5% chorych leczonych chirurgicznie, u 8% chorych poddanych bardziej rozległym operacjom w obrębie jamy brzusznej i u 20–40% chorych po pankreatoduodenektomii. Celem niniejszego badania jest ocena skuteczności terapii podciśnieniowej w zapobieganiu zakażeniom rany operacyjnej po otwartej pankreatoduodenektomii.
Z powodu przewlekłego charakteru chorób reumatycznych, zajęcia wielu narządów oraz skutków ubocznych długotrwałego leczenia immunosupresyjnego pacjenci z tej grupy są częściej narażeni na powikłania okołozabiegowe. Zasadnicze znaczenie w opiece nad pacjentem z zapalną chorobą reumatyczną ma podejście zespołowe, opierające się na współpracy lekarza prowadzącego, anestezjologa, chirurga i fizjoterapeuty.
Jedną z form leczenia raka odbytnicy jest jej przednia niska resekcja z całkowitym wycięciem mezorektum. Aby zapobiec ewentualnej nieszczelności zespolenia, wyłania się czasową ileostomię (zamykaną zwykle po upływie 5–6 mies.). Chociaż wczesne zamknięcie czasowej ileostomii jest bezpieczne w wybranej grupie chorych, czynnościowe skutki takiego postępowania nie zostały dotychczas zbadane. W grupach objętych badaniem wczesnego zamknięcia ileostomii dokonano po upływie 8–13 dni od zabiegu, a późnego po 12 tygodniach.
Aktualnie rekomendowanym sposobem zamykania powłok brzusznych po laparotomii jest zastosowanie ciągłego, wolno wchłanialnego szwu. Przepuklina w bliźnie jest częstym powikłaniem zabiegów chirurgicznych w zakresie jamy brzusznej. Profilaktyczne umieszczenie siatki w pozycji onlay lub sublay wymaga preparowania ściany powłok brzusznych, potencjalnie prowadząc do powikłań związanych z raną.
