medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Podstawowym celem leczenia pacjentów z dużego stopnia nietrzymaniem stolca powinna być poprawa jakości życia, codziennej egzystencji, z możliwością prowadzenia aktywności i korzystania z życia towarzyskiego w stopniu zaspokajającym ich potrzeby psychosocjalne.
Doświadczenia ostatnich lat pokazują, że amputacja brzuszno-kroczowa zachowała stałe miejsce w chirurgii odbytnicy.
W przeważającej większości przypadków (nawet do 90%) choroba dotyczy obwodowej części okrężnicy, w tym głównie esicy, jedynie w około 15% zmiany są zlokalizowane w prawej połowie okrężnicy.
Zaburzenia dna miednicy (wypadanie, wgłobienie. uchyłki) stanowią problem dla pacjenta cierpiącego z powodu dolegliwości bólowych, nietrzymania stolca czy trudności z defekacją. Sytuacja jest jeszcze gorsza, gdyż obecnie nie ma uniwersalnej metody mogącej przynieść im ulgę w dolegliwościach, które nierzadko oznaczają codzienne wykonywanie złożonych rytuałów związanych z czynnością – wydawałoby się – tak prostą jak wypróżnienie.
Zakażenie Hp jest powszechne – ponad 50% ludności świata jest zakażona tym drobnoustrojem. Bakterie przenoszą się z człowieka na człowieka na drodze ustno-pokarmowej i kałowo-pokarmowej.
Świąd odbytu znacznie upośledza jakość życia pacjenta. Wyzwala mechanizmy obronne z trudnymi do odwrócenia reakcjami somatycznymi i psychicznymi. Może być objawem poważnych chorób ogólnoustrojowych, także nowotworów. Wczesne rozpoznanie i ukierunkowane leczenie pozwala na eliminację przyczyny, ustąpienie objawów czy wdrożenie leczenia onkologicznego w razie rozpoznania nowotworu.
Nieszczelność zespolenia pozostaje jednym z najbardziej istotnych powikłań chirurgii przewodu pokarmowego, dlatego prezentowany w artykule przegląd stosowanych/zalecanych w takim przypadku metod diagnostyki obrazowej może być bardzo przydatny w codziennej praktyce chirurgicznej.
Najnowsza klasyfikacja ostrego zapalenia trzustki, w tym kryteria rozpoznania i fazy choroby, zasady oceny ciężkości oraz definicje niewydolności narządowej, powikłań miejscowych i ogólnoustrojowych.
