medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Optymalny czas usunięcia cewnika z pęcherza moczowego u chorych poddanych operacjom jelita grubego obejmujących miednicę nie jest jednoznacznie zdefiniowany. Celem badania było porównanie częstości ostrego zatrzymania moczu w 2 grupach: wczesnego usunięcia cewnika (1. doba pooperacyjna) i standardowego usunięcia cewnika (3. doba pooperacyjna).
Współczesne wytyczne dotyczące leczenia martwiczego OZT zalecają drenaż i nekrosektomię po 4 tygodniach od pierwszych dolegliwości, tak aby zbiorniki płynowe uległy ograniczeniu. Tymczasem mimo optymalnego leczenia chorzy mogą wymagać wcześniejszej (<4 tyg.) interwencji z uwagi na cechy zakażenia i pogorszenie stanu ogólnego.
Złamania w obrębie stopy należą do najczęstszych urazów tej okolicy badanych przez lekarzy rodzinnych. Zwykle dotyczą kości śródstopia i palców. Pacjenci zgłaszają się z różnymi objawami, najczęściej z bólem i trudnościami w chodzeniu.
Niedoczynność przytarczyc jest najczęstszym powikłaniem w chirurgii tarczycy prowadzącym do hipokalcemii i wielu problemów medycznych. Badacze próbowali opowiedzieć na pytanie, czy można przewidzieć pooperacyjną niedoczynność przytarczyc, a tym samym określić zasadność kontrolnych badań krwi i doustnej suplementacji wapnia.
Rozwój chirurgii minimalnie inwazyjnej wymusił postęp w technice zamykania naczyń. Obecnie podczas takich zabiegów operatorzy posługują się metodami zaopatrywania naczyń, które można podzielić na 3 grupy: 1) klipsowanie, 2) zamykanie staplerem, 3) zamykanie energią cieplną lub ultradźwiękową.
Omówienie aktualnych (2017) zaleceń ESPEN dotyczących leczenia żywieniowego osób chorujących na choroby zapalne jelit podzielono na 4 części.
Podczas pierwszej wizyty w gabinecie proktologa towarzysząca pacjentowi żona podzieliła się również swoimi obserwacjami na temat jego dolegliwości, które z detektywistyczną wnikliwością odnotowała.
W ostatnich latach popularność zyskują miejscowo działające leki przeciwbólowe podawane przez cewniki umieszczone w ranie operacyjnej i dawkowanie leków kontrolowane przez pacjenta. Badacze próbowali odpowiedzieć na pytanie, czy jest to uzasadnione.
W dotychczasowych publikacjach nie porównywano bezpośrednio metody skuteczność fundoplikacji przezustnej bez nacięcia i laparoskopowej fundoplikacji sposobem Nissena u chorych na chorobę refluksową przełyku.
Na pytanie odpowiada Christine Ribic, PhD. Wypowiedź zarejestrowano podczas konferencji MIRCIM 2019.
