Zakażenia wewnątrzbrzuszne (ZWB) to jedne z najpoważniejszych zakażeń występujących u człowieka. Stanowią częstą przyczynę ciężkiej sepsy,[1] charakteryzującej się dużą śmiertelnością, zwłaszcza u chorych z niewydolnością wielonarządową.
Wraz ze zwiększaniem się zapadalności na miażdżycową chorobę wieńcową i częstości jej występowania na całym świecie coraz więcej osób przyjmuje leki przeciwpłytkowe, takie jak kwas acetylosalicylowy (ASA) i/lub klopidogrel.
Nowe, wybiórcze inhibitory aktywowanego czynnika X i trombiny – w porównaniu z enoksaparyną, będącą obecnie lekiem standardowym – są skuteczne w zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) u chorych obciążonych dużym ryzykiem.
Lekarze, którzy pracowali na oddziale intensywnej terapii przed 25 laty, pamiętają, że u chorych w stanie wstrząsu septycznego stosowano wówczas glikokortykosteroidy (GKS) dożylnie w dużych dawkach – niekiedy przekraczających 2 g metyloprednizolonu dziennie.