Największe problemy diagnostyczne występują w przypadku ropni umiejscowionych wysoko, tak zwanych naddźwigaczowych. Są one trudne do rozpoznania w typowym badaniu proktologicznym, z uwagi na brak charakterystycznego dla ropni objawu chełbotania i zaczerwienienia skóry.
Ból pooperacyjny pojawia się wtedy, gdy przestaje działać śródoperacyjna analgezja, a jego źródłem są uszkodzone tkanki powierzchowne (skóra, tkanka podskórna, błony śluzowe) oraz struktury położone głębiej (mięśnie, powięzie, więzadła, okostna).
Zakażenia wewnątrzbrzuszne (ZWB) to jedne z najpoważniejszych zakażeń występujących u człowieka. Stanowią częstą przyczynę ciężkiej sepsy,[1] charakteryzującej się dużą śmiertelnością, zwłaszcza u chorych z niewydolnością wielonarządową.
Ocenia się, że w ciągu całego życia u około 15–25% mężczyzn i 2–3% kobiet może się pojawić przepuklina pachwinowa. Ponadto rosnącym problemem stają się przepukliny w bliźnie pooperacyjnej, które – jak się szacuje – występują po około 10% tak zwanych otwartych operacji narządów jamy brzusznej.