Metaanaliza badań prospektywnych z randomizacją objęła dane 1 864 875 chorych z baz Medline, Scopus i CINAHL za okres od 1 stycznia 2009 do 1 kwietnia 2022 roku.
Potwierdzono związek majaczenia z większą śmiertelnością, pogorszeniem czynności poznawczych i utratą autonomii. Częstość majaczenia w okresie pooperacyjnym wynosi w różnych badaniach 11–65%. Ryzyko jest największe u osób starszych. Nie zbadano dotychczas, które sposoby zapobiegania majaczeniu są odpowiednie w przypadku poszczególnych operacji chirurgicznych.
Badanie z randomizacją przeprowadzone w 2 szpitalach, do któego zakwalifikowano chorych obciążonych dużym ryzykiem powikłań zakrzepowo-zatorowych ocenionych wg skali Capriniego na ≥11 punktów, którzy mieli przejść rozległe operacje.
Chirurdzy przyjmujący chorych w ambulatorium nosili maski albo przezroczyste, albo nieprzezroczyste. Po kontakcie z lekarzem każdy pacjent wypełniał stosowny formularz i odpowiadał na pytania dotyczące empatii chirurga, zaufania, jakie ten wzbudzał, oraz jakości komunikacji.
Krótkie opracowanie wzbogacono komentarzem: W ostatnich dekadach obserwujemy stałe ograniczanie inwazyjności zabiegów chirurgicznych. Dotyczy to również postępowania z drenami. (...) Dzieje się tak we wszystkich dyscyplinach zabiegowych. Torakochirurgia nie jest tu wyjątkiem. >>Czytaj dalej
Wczesne stosowanie diety doustnej u chorych po resekcji przełyku pozostaje przedmiotem kontrowersji. Celem niniejszego badania była ocena skutków włączenia diety doustnej bezpośrednio po operacjii.
Majaczenie często występuje u operowanych starszych chorych i wiąże się z gorszymi wynikami leczenia. Majaczenie oceniano, stosując Confusion Assessment Method (CAM) w przypadku chorych na własnym oddechu bądź CAM-ICU dla pacjentów oddziałów intensywnej terapii, gdy wymagali sztucznej wentylacji.
Dotychczas nie ustalono, czy leczenie zachowawcze niepowikłanej samoistnej odmy opłucnowej (średniej lub dużej) jest akceptowalną alternatywą dla leczenia interwencyjnego.
Analizą objęto 30 doniesień i wyniki leczenia 29 tysięcy chorych.
Komentator niniejszego doniesienia zauważa: „Przez wiele dekad uważano, że ból pleców, szyi czy barków jest immanentną cechą naszego zawodu i jeśli ktoś chce zostać chirurgiem, to po prostu musi się z tym pogodzić. (...). Czy tak rzeczywiście musi być, a w każdym razie czy musi tak być aż do tego stopnia?”.
Na podstawie przeglądu systematycznego obejmującego 70 badań i 166 404 chorych wyosobniono 5 praktycznych zagadnień dotyczących stosowania NOAC w okresie okołooperacyjnym: wskazania i przeciwskazania do ich stosowania; czas zaprzestania leczenia NOAC przed operacją; postępowanie w przypadku doraźnych interwencji u chorych przyjmujących NOAC; konieczność zastąpienia NOAC innymi lekami, terapia pomostowa; czas ponownego włączenia NOAC po leczeniu operacyjnym.
Leczenie operacyjne jest poważnym czynnikiem ryzyka rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), zarówno zakrzepicy żył głębokich jak i zatorowości płucnej. Zaleca się szacowanie ryzyka zakrzepicy. Niniejsze badanie objęło 3741 chorych z ŻChZZ w wywiadzie; mediana czasu trwania obserwacji wyniosła 5,7 roku.
Zakażenie miejsca operowanego rozwija się u 2–5% chorych leczonych chirurgicznie, u 8% chorych poddanych bardziej rozległym operacjom w obrębie jamy brzusznej i u 20–40% chorych po pankreatoduodenektomii. Celem niniejszego badania jest ocena skuteczności terapii podciśnieniowej w zapobieganiu zakażeniom rany operacyjnej po otwartej pankreatoduodenektomii.
W dotychczasowych publikacjach nie porównywano bezpośrednio metody skuteczność fundoplikacji przezustnej bez nacięcia i laparoskopowej fundoplikacji sposobem Nissena u chorych na chorobę refluksową przełyku.
Jest to pierwsze badanie dotyczące stanu odżywienia pacjentów po resekcji przełyku porównujące protokół ERAS ze standardową opieką okołooperacyjną. Wyniki stanowią uzupełnienie coraz bogatszego piśmiennictwa dotyczącego stosowania ścieżki ERAS w przypadku tego typu zabiegów.
Zwężenie jest częstym (1,6–40%) powikłaniem zespoleń w zakresie przewodu pokarmowego związanym z ryzykiem pogorszenia jakości życia i niedożywienia oraz z koniecznością dalszych interwencji.
Wpływ terapii podciśnieniowej na wzrost bakterii w ranie pozostaje nieznany. Celem niniejszego przeglądu systematycznego jest odpowiedź na postawione w tytule pytanie na podstawie analizy dostępnych doniesień.
Autorzy próbowali odpowiedzieć na pytanie, czy wdrożenie protokołu ERAS w grupie pacjentów operowanych z powodu nowotworu płuca jest uzasadnione.
Przeanalizowano dane z rejestru obejmującego 1173 dorosłych chorych na raka przełyku poddanych operacji z intencją wyleczenia (w latach 2000–2010, w 30 europejskich ośrodkach francuskojęzycznych).
Czy okołooperacyjne podanie beta-blokerów chorym poddanym zabiegom kardiochirurgicznym zmniejsza ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca?
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć