U chorych na astmę przewlekłą lekką, w większości po 15. rż., po uzyskaniu dobrej kontroli choroby dzięki trwającemu 4–6 tygodni leczeniu flutikazonem przyjmowanym wziewnie w dawce 100 µg 2 x dz., kontynuowanie leczenia mniejszą o połowę dawką flutikazonu z jednoczesnym dodaniem długo działającego beta2-mimetyku (salmeterolu) nie zwiększyło ryzyka nieskuteczności leczenia, natomiast odstawienie GKS i kontynuowanie leczenia samym montelukastem wiązało się z częstszą utratą kontroli astmy.
U chorych na astmę przewlekłą lekką doraźne stosowanie beklometazonu i salbutamolu z jednego inhalatora jest skuteczniejsze niż doraźne stosowanie samego salbutamolu oraz podobnie skuteczne jak regularne stosowanie beklometazonu i doraźne salbutamolu, bądź regularne stosowanie beklometazonu i salbutamolu z jednego inhalatora oraz salbutamolu doraźnie, natomiast wiąże się ze znacznie mniejszą całkowitą dawką glikokortykosteroidu wziewnego.
U chorych na sezonowy alergiczny nieżyt nosa immunoterapia alergenowa istotnie zmniejsza nasilenie objawów klinicznych ANN i konieczność stosowania leków przeciwalergicznych. Ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych jest niewielkie, jednak autorzy metaanalizy podkreślają, że dla pełnej oceny bezpieczeństwa interwencji konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań z długim okresem obserwacji.
U chorych ze stabilną dławicą piersiową przezskórna interwencja wieńcowa w połączeniu z intensywnym leczeniem farmakologicznym i odpowiednimi zmianami stylu życia nie zmniejszyła, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, ryzyka zgonu oraz zawału serca niezakończonego zgonem w ciągu około 5 lat obserwacji. W krótszej obserwacji (rocznej i 3-letniej) wiązała się z rzadszym występowaniem dolegliwości dławicowych.
Ryfampicyna, cyprofloksacyna i ceftriakson najskuteczniej zapobiegają zakażeniom meningokokowym u osób z grupy zwiększonego ryzyka zakażenia, jednak stosowanie ryfampicyny zwiększa ryzyko wytworzenia szczepów opornych na antybiotyki.
U chorych ze STEMI stosowanie przez średnio 8 dni fondaparynuksu s.c. w dawce 2,5 mg raz dziennie, w porównaniu z postępowaniem standardowym (obejmującym w razie wskazań podawanie heparyny niefrakcjonowanej), zmniejszyło ryzyko zgonu lub ponownego zawału serca w okresie 9 dni, 30 dni oraz całej obserwacji (3 lub 6 miesięcy), a jednocześnie nie zwiększyło ryzyka krwawienia.
U chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi bez uniesienia odcinka ST i ze zwiększonym stężeniem troponiny T wczesna strategia inwazyjna, w porównaniu z selektywną strategią inwazyjną, nie zmniejsza ryzyka zgonu, zawału serca lub ponownej hospitalizacji z powodu nawrotu dolegliwości dławicowych w ciągu 3 lat obserwacji; nie zmniejsza też ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych w ciągu 4 lat obserwacji.
U chorych na reumatoidalne zapalenie stawów stosowanie glikokortykosteroidów doustnie w małych dawkach, w porównaniu z placebo lub z innym leczeniem, hamuje progresję choroby ocenianą radiologicznie.
Wareniklina zwiększa szansę zaprzestania palenia i trwałej abstynencji przez rok, w porównaniu z placebo i z bupropionem, przy częstszych objawach niepożądanych, głównie nudnościach. Skuteczność cytyzyny wykazano w jednym badaniu o niskiej jakości.
U chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi bez uniesienia odcinków ST stosowanie przez około 5 dni fondaparynuksu s.c. w dawce 2,5 mg raz dziennie, w porównaniu z enoksaparyną s.c. 1 mg/kg 2 razy dziennie, wiązało się z podobnym ryzykiem zgonu, zawału serca i opornego na leczenie niedokrwienia mięśnia sercowego w ciągu 9 dni oraz z mniejszym ryzykiem poważnego krwawienia. Stosowanie fondaparynuksu zmniejszyło ryzyko zgonu w ciągu 30 i 180 dni.
Leczenie przewlekłe flutikazonem w połączeniu z salmeterolem przyjmowanymi wziewnie, w porównaniu ze stosowaniem samego flutikazonu, pozwoliło osiągnąć dobrą lub pełną kontrolę astmy u większego odsetka chorych. Poprawa kontroli astmy wiązała się z istotną poprawą jakości życia chorych. U prawie połowy chorych, u których mierzono jakość życia, uzyskano wynik zbliżony do maksymalnego.
U chorych z niedokrwistością w przebiegu przewlekłej choroby nerek uzyskanie większego docelowego stężenia hemoglobiny, w porównaniu z mniejszym stężeniem, za pomocą erytropoetyny stosowanej przez 12–48 miesięcy zwiększa ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, ryzyko źle kontrolowanego nadciśnienia tętniczego oraz ryzyko zakrzepicy przetoki tętniczo-żylnej.
U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) regularne stosowanie salmeterolu i flutikazonu łącznie (z jednego inhalatora), w porównaniu z samym salmeterolem, zapobiegało zaostrzeniom POChP i wiązało się z poprawą czynności płuc. Zaobserwowane zmniejszenie ryzyka zgonu było na granicy istotności statystycznej.
Wskaźnik ryzyka GRACE jest prostym i wiarygodnym narzędziem oceny ryzyka zgonu i zawału serca, mającym zastosowanie u wszystkich chorych z ostrym zespołem wieńcowym.
U osób bez choroby tętnic wieńcowych, tętnic obwodowych i choroby naczyniowej mózgu w wywiadach stosowanie statyny, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zawału serca, udaru mózgu i potrzeby rewaskularyzacji wieńcowej.
U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z często nawracającymi zaostrzeniami (>=2 umiarkowane lub ciężkie zaostrzenia w ciągu roku) stosowanie jednocześnie salmeterolu i flutikazonu z jednego inhalatora, w porównaniu z samym salmeterolem, zmniejszyło częstość zaostrzeń choroby. Leczenie skojarzone wiązało się również z poprawą jakości życia i zmniejszeniem nasilenia duszności.
U chorych na astmę przewlekłą z objawami występującymi pomimo stosowania glikokortykosteroidu wziewnego, dołączenie długo działającego beta2-mimetyku wziewnego, w porównaniu z antagonistą receptora leukotrienowego, zmniejsza ryzyko zaostrzeń wymagających zastosowania glikokortykosteroidu doustnego oraz nasilenie objawów.
U chorych ze stabilną dławicą piersiową po zawale serca, z przetrwałym zamknięciem tętnicy odpowiedzialnej za zawał stwierdzonym w okresie między 3. a 28. dniem po zawale, otrzymujących optymalne leczenie farmakologiczne, wykonanie przezskórnej interwencji wieńcowej, w porównaniu z samym optymalnym leczeniem farmakologicznym, nie zmniejsza częstości zgonu, ponownego zawału i niewydolności serca IV klasy NYHA wymagającej hospitalizacji, zarówno rozpatrywanych łącznie, jak i osobno, oraz wiąże się z tendencją do częstszego występowania ponownego zawału serca.
Zaprzestanie przyjmowania kwasu acetylosalicylowego (ASA), w porównaniu ze stałym i regularnym przyjmowaniem tego leku przez chorych na chorobę wieńcową (ChW) albo obciążonych umiarkowanym lub dużym ryzykiem rozwoju tej choroby, około 2-krotnie zwiększa ryzyko poważnego zdarzenia niepożądanego. Autorzy przeglądu podkreślili, że pomimo ograniczonej wiarygodności wniosków płynących z badań obserwacyjnych, ich wyniki wskazują na konieczność starannego rozważenia korzyści i ryzyka związanego z przejściowym albo stałym zaprzestaniem stosowania ASA u chorych obciążonych ryzykiem ChW.
Suplementacja witaminy D3 i wapnia, w porównaniu z placebo, zmniejszyła ryzyko upadku u kobiet w podeszłym wieku, zwłaszcza mało aktywnych fizycznie, natomiast nie miała takiego wpływu u mężczyzn, niezależnie od poziomu aktywności fizycznej.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć