U chorych na miażdżycę tętnic kończyn dolnych leczenie hipolipemizujące zmniejsza ryzyko zdarzeń wieńcowych oraz nasilenie objawów podmiotowych choroby. Stosowanie statyny, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych, zdarzeń wieńcowych, udaru mózgu oraz potrzeby rewaskularyzacji.
Stosowanie witaminy C p.o. w dużych dawkach nie zmniejsza ryzyka przeziębienia, nie zmniejsza nasilenia objawów ani nie skraca znacząco czasu ich trwania.
Płukanie nosa hipertonicznym roztworem NaCl zmniejsza nasilenie objawów przewlekłego nieżytu nosa i zatok przynosowych oraz poprawia jakość życia, w porównaniu z niestosowaniem żadnego leczenia, oraz jako uzupełnienie leczenia lekiem przeciwhistaminowym.
Stosowanie IPP jest najskuteczniejszym sposobem krótkoterminowego leczenia RZP. Korzystny efekt prawdopodobnie nie zależy od tego, jaki lek z tej grupy się stosuje.
U kobiet z cyklicznym bólem piersi bromokryptyna, danazol i tamoksyfen w porównaniu z placebo zmniejszają natężenie bólu piersi. Nie wykazano tego efektu dla oleju z wiesiołka.
Hioscyna w porównaniu z placebo skutecznie zapobiega nudnościom związanym z chorobą lokomocyjną, ale może powodować senność, niewyraźne widzenie i suchość w ustach.
U chorych z napadem migreny o co najmniej umiarkowanym nasileniu przyjęcie jednej tabletki zawierającej sumatryptan (85 mg) i naproksen (500 mg) wiązało się z większym prawdopodobieństwem zmniejszenia lub ustąpienia bólu głowy oraz ustąpienia objawów towarzyszących (nadwrażliwości na światło, nadwrażliwości na dźwięki oraz nudności) w ciągu 2 i 24 godzin, w porównaniu z przyjęciem samego sumatryptanu, samego naproksenu albo placebo. Największą korzyść ze stosowania terapii skojarzonej wykazano w porównaniu z placebo, a najmniejszą w porównaniu z samym sumatryptanem. Działania niepożądane występowały częściej w grupie leczonej sumatryptanem i naproksenem niż w grupie leczonej samym naproksenem i w grupie placebo, a podobnie często w porównaniu z grupą leczoną samym sumatryptanem.
U osób w wieku >=50 lat suplementacja wapnia, samego lub z witaminą D, w porównaniu z placebo zmniejsza ryzyko złamania kości oraz utratę BMD bliższego odcinka kości udowej i lędźwiowego odcinka kręgosłupa.
U chorych na cukrzycę typu 2 z suboptymalną kontrolą glikemii pomimo stosowania metforminy i pochodnej sulfonylomocznika w maksymalnych tolerowanych dawkach dołączenie szybko działającej insuliny aspart 3 razy dziennie albo mieszanki insulinowej Mix 30/70 2 razy dziennie wiązało się, w porównaniu z zastosowaniem długo działającego analogu detemir, z większą redukcją odsetka HbA1c i ze zwiększeniem odsetka chorych z HbA1c =<6,5%, a jednocześnie z częstszym występowaniem epizodów hipoglikemii oraz większym przyrostem masy ciała, zwłaszcza w grupie chorych przyjmujących insulinę aspart.
U chorych na objawową chorobę zwyrodnieniową stawu biodrowego lub stawu kolanowego stosowanie tramadolu p.o. w dawce śr. 201 mg w monoterapii albo łącznie z paracetamolem, w porównaniu z placebo zmniejsza natężenie bólu stawów, zwiększa prawdopodobieństwo co najmniej umiarkowanego zmniejszenia natężenia bólu i poprawia sprawność fizyczną, a w porównaniu z placebo i ze słabymi opioidami zwiększa prawdopodobieństwo uzyskania co najmniej umiarkowanej poprawy stanu klinicznego w ocenie pacjenta, ale wiąże się z częstszym występowaniem objawów niepożądanych.
U chorych, wypisywanych z oddziału pomocy doraźnej po leczeniu zaostrzenia astmy, zastosowanie glikokortykosteroidów doustnie, dożylnie lub domięśniowo zmniejsza ryzyko nawrotu zaostrzenia, hospitalizacji, zużycie beta2-mimetyków i nie zwiększa ryzyka działań niepożądanych w ciągu 4–21 dni obserwacji.
Rozpowszechnienie POChP różni się istotnie w poszczególnych krajach, ale jest znacznie większe niż we wcześniejszych oszacowaniach (u mężczyzn od 15,2% w Chinach do 28,7% w RPA, w Polsce 27,7%; u kobiet od 7,6% w Chinach do 25,7% w Austrii, w Polsce 16,7%) i jest większe wśród mężczyzn niż wśród kobiet. Występowanie choroby silnie zależy od wieku i od palenia tytoniu.
Preparaty zawierające wyciąg z jeżówki, w porównaniu z placebo, zmniejszają ryzyko wystąpienia WZGDO (tzw. przeziębienia) u osób zdrowych i skracają czas utrzymywania się objawów WZGDO u osób, które zachorowały.
U chorych z cukrzycą typu 1 stosowanie insulinoterapii intensywnej, w porównaniu z insulinoterapią konwencjonalną, nie wiązało się z pogorszeniem funkcji poznawczych w okresie 18 lat, pomimo częstszego występowania epizodów ciężkiej hipoglikemii. Gorszy stopień kontroli glikemii (wyrażony większym odsetkiem HbA1c) był związany z mniejszą sprawnością psychomotoryczną i mniejszą szybkością ruchów.
U chorych na cukrzycę typu 2 stosowanie niezależnie od wysokości ciśnienia tętniczego preparatu złożonego peryndoprylu i indapamidu przez średnio 4,3 roku zmniejszyło ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, ryzyko wszystkich zdarzeń wieńcowych, wszystkich zdarzeń nerkowych (w tym także ryzyko wystąpienia mikroalbuminurii) oraz rozpatrywanych łącznie powikłań makro- i mikroangiopatycznych, natomiast nie miało statystycznie istotnego wpływu na częstość rozpatrywanych oddzielnie powikłań makro- i mikroangiopatycznych, poważnych zdarzeń wieńcowych oraz poważnych zdarzeń naczyniowomózgowych.
U kobiet z osteoporozą pomenopauzalną kwas zoledronowy podawany dożylnie raz na rok przez 3 kolejne lata, w porównaniu z placebo, zmniejszył ryzyko złamania kręgu, szyjki kości udowej i złamania innych kości niż kręgi. Podawanie kwasu zoledronowego wiązało się ze zwiększeniem gęstości mineralnej bliższego odcinka kości udowej, szyjki kości udowej i odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Podanie leku wiązało się z częstszym występowaniem objawów niepożądanych związanych z podaniem leku i z częstszym występowaniem zaburzeń rytmu, w tym migotania przedsionków.
Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest najskuteczniejszym sposobem krótkoterminowego leczenia refluksowego zapalenia przełyku. Korzystny efekt prawdopodobnie nie zależy od tego, jaki lek z tej grupy się stosuje. H2-blokery są skuteczniejsze niż placebo. Leki prokinetyczne i sukralfat nie wykazują statystycznie istotnej przewagi nad placebo, ale dane na ten temat pochodzą z małych badań. Uzyskane wyniki nie zależały od tego, czy skuteczność leczenia oceniano na podstawie badania endoskopowego czy cofania się objawów klinicznych. Leczenie inhibitorem pompy protonowej nie wiąże się ze zwiększeniem ryzyka objawów niepożądanych.
Spośród chorych z tamponadą serca, u znacznej większości (80–90%) występowały takie objawy jak duszność, tachykardia, zwiększone ciśnienie w żyłach szyjnych i powiększenie sylwetki serca na RTG klatki piersiowej. Tętno dziwaczne >10 mm Hg u chorych z płynem w worku osierdziowym było pomocne w rozpoznawaniu tamponady serca, natomiast wartości <10 mm Hg zmniejszały kilkadziesiąt razy prawdopodobieństwo tamponady serca. Jakość poszczególnych badań była niska, a żaden z ocenianych parametrów nie potwierdza ani nie wyklucza z całkowitą pewnością tamponady serca.
Picie probiotycznego napoju jogurtowego zawierającego określony szczep Lactobacillus casei (Actimel) podczas antybiotykoterapii i przez 7 dni po jej zakończeniu znacznie zmniejszyło, w porównaniu z placebo, ryzyko wystąpienia biegunki związanej ze stosowaniem antybiotyków i biegunki związanej z zakażeniem C. difficile u hospitalizowanych osób w wieku podeszłym.
U chorych po zawale serca z niemym niedokrwieniem mięśnia sercowego rozpoznanym za pomocą prób obciążeniowych i z jedno- lub dwunaczyniową chorobą wieńcową w koronarografii wykonanie przezskórnej angioplastyki bez wszczepienia stentu, w porównaniu z leczeniem farmakologicznym, zmniejszyło w ciągu 10 lat obserwacji ryzyko wystąpienia poważnych incydentów sercowych, ryzyko zgonu z przyczyn sercowych i ryzyko zawału serca niezakończonego zgonem.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć