Przewlekłe podawanie antybiotyku dzieciom do 18. roku życia z grupy zwiększonego ryzyka skutecznie zmniejsza ryzyko wystąpienia kolejnego epizodu OZUŚ podczas trwania leczenia.
Stosowanie długiej szerokiej igły do domięśniowego podania szczepionek u niemowląt zmniejszyło, w porównaniu ze stosowaniem igły krótkiej, ryzyko wystąpienia miejscowych niepożądanych odczynów poszczepiennych i pozwoliło na uzyskanie podobnej immunogenności.
Stosowanie mieszanki zawierającej trzy szczepy probiotyczne Lactobacillus rhamnosus (łącznie ze standardowym leczeniem) skróciło czas utrzymywania się ostrej biegunki rotawirusowej i czas nawadniania pozajelitowego u dzieci, jednak nie wpłynęło na czas trwania biegunki o jakiejkolwiek etiologii.
Według autorów metaanalizy, stosowanie leków przeciwhistaminowych, leków zmniejszających przekrwienie błon śluzowych lub łącznie obu tych leków nie zwiększa szansy na wyleczenie wysiękowego zapalenia ucha środkowego u dzieci, zwiększa natomiast ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Na podstawie dostępnych wiarygodnych danych aktualnie nie ma podstaw do zalecania leków przeciwhistaminowych i zmniejszających przekrwienie błon śluzowych w leczeniu WZUŚ u dzieci.
Stosowanie diety hipoalergenowej przez matki karmiące piersią zmniejszyło nasilenie kolki jelitowej u niemowląt karmionych wyłącznie pokarmem naturalnym.
Nie przeprowadzono badań, których wyniki dowodziłyby większej skuteczności hydrolizatów białka niż karmienia wyłącznie pokarmem naturalnym w profilaktyce alergii lub nietolerancji pokarmowej, dlatego u dzieci, które mogą być karmione wyłącznie pokarmem naturalnym, hydrolizaty nie są polecane przez autorów metaanalizy. U noworodków, które w ciągu pierwszych dni po urodzeniu wymagają dokarmiania lub nie mogą być karmione piersią, rutynowe stosowanie hydrolizatów białek o znacznym stopniu hydrolizy, w porównaniu z podawaniem pokarmu naturalnego z banku mleka lub standardowego mleka początkowego dla niemowląt, nie zmniejsza znamiennie ryzyka wystąpienia w przyszłości choroby alergicznej i objawów nadwrażliwości pokarmowej.
Według autorów metaanalizy stosowanie antybiotyków w leczeniu ostrego zapalenia ucha środkowego u dzieci zmniejsza, w porównaniu z placebo, ryzyko przedłużonego utrzymywania się objawów OZUŚ. Antybiotyki są najskuteczniejsze u dzieci do 2. roku życia chorych na obustronne OZUŚ, dzieci z wyciekiem wydzieliny z ucha lub obustronnym OZUŚ.
Prowadzenie przez palącego papierosy rodzica długoterminowej edukacji zdrowotnej swojego dziecka w wieku 7–8 lat zapobiegało, w porównaniu ze standardowym postępowaniem, rozpoczęciu palenia papierosów przez dziecko.
Karmienie dzieci chorych na atopowe zapalenie skóry hydrolizatem białek serwatkowych o znacznym stopniu hydrolizy wzbogaconym w Lactobacillus lub Lactobacillus rhamnosus nie zmniejszyło nasilenia objawów choroby w porównaniu z żywieniem samym hydrolizatem.
Biopsja ssąca odbytnicy z oceną aktywności acetylocholinesterazy oraz badanie manometryczne odbytnicy mają największą wartość diagnostyczną w rozpoznawaniu choroby Hirschsprunga u dzieci.
Wprowadzenie standardów WHO do oceny radiogramów klatki piersiowej u dzieci pozwoliło na bardziej precyzyjne ustalanie rozpoznania zapalenia płuc. Przy takiej ocenie punktu końcowego skuteczność 7-walentnej skoniugowanej szczepionki przeciwko S. pneumoniae w zapobieganiu zachorowaniom na zapalenie płuc była nieco większa.
Przewlekłe stosowanie flutikazonu wziewnie u małych dzieci z epizodami świszczącego oddechu nie zmieniło, w porównaniu z placebo, ryzyka wystąpienia kolejnych epizodów i rozwoju astmy oraz nie wpłynęło na czynność płuc ani nadreaktywność oskrzeli w 5. roku życia dziecka.
Budezonid stosowany wziewnie w dawce 200 mg łącznie z montelukastem u dzieci chorych na astmę przewlekłą o umiarkowanym nasileniu był mniej skuteczny w zapobieganiu zaostrzeniom choroby niż budezonid stosowany w dawce 400 mg.
Opóźnienie decyzji o włączeniu antybiotyku o 2 dni i podjecie jej zależnie od zmiany stanu klinicznego dziecka chorego na ostre zapalenie ucha środkowego o lekkim lub umiarkowanym nasileniu zmniejszyło częstość niepotrzebnego stosowania antybiotyków i nie wpłynęło na skuteczność leczenia OZUŚ.
Szczepienie niemowląt w wieku 6.–13. tygodnia życia doustną, monowalentną szczepionką przeciwrotawirusową zawierającą atenuowany szczep ludzki RIX4414 jest wysoce skuteczne w zapobieganiu biegunce rotawirusowej o ciężkim przebiegu i nie zwiększa ryzyka wystąpienia niepożądanych odczynów poszczepiennych, w tym wgłobienia jelita.
Szczepienie niemowląt w wieku 6.–12. tygodnia życia doustną, 5-walentną szczepionką przeciwrotawirusową, zawierającą resegregowane szczepy bydlęco-ludzkie rotawirusów, jest wysoce skuteczne w zapobieganiu biegunce rotawirusowej, zwłaszcza o ciężkim przebiegu, i nie zwiększa ryzyka wystąpienia niepożądanych odczynów poszczepiennych, w tym wgłobienia jelita.
Wzbogacenie hydrolizatu serwatkowego o znacznym stopniu hydrolizy w oligosacharydy prebiotyczne zmniejszyło częstość występowania atopowego zapalenia skóry w pierwszych 6 miesiącach życia u dzieci z grupy zwiększonego ryzyka rozwoju chorób alergicznych.
Program regularnego wsparcia udzielanego matkom przez przeszkolone doradczynie laktacyjne posiadające doświadczenie w karmieniu piersią zwiększył szansę na rozpoczęcie i kontynuowanie karmienia naturalnego wcześniaków leczonych na oddziale intensywnej opieki neonatologicznej.
Opóźnione zaciśnięcie pępowiny u noworodków urodzonych o czasie było w porównaniu z jej wczesnym zaciśnięciem bezpieczne, zwiększyło hematokryt i zmniejszyło ryzyko wystąpienia niedokrwistości u dziecka.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć