Wiele tanich i prostych fizycznych metod ochrony indywidualnej (np. częste i staranne mycie rąk, używanie maseczek ochronnych) pozwala zmniejszyć ryzyko szerzenia się epidemicznych wirusowych zakażeń dróg oddechowych na osoby z bliskiego otoczenia chorego.
U pacjentów z podejrzeniem ZŻG na podstawie objawów klinicznych skala oceny prawdopodobieństwa klinicznego ZŻG a priori, obejmująca wybrane cechy kliniczne w połączeniu z wynikiem oznaczenia dimeru D testem paskowym, jest przydatnym narzędziem do wykluczania ZŻG w podstawowej opiece zdrowotnej.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń niepożądanych ogółem, poważnych zdarzeń niepożądanych i zdarzeń niepożądanych zakończonych zgonem oraz poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych na cukrzycę typu 1 stosowanie enalaprylu lub losartanu, w porównaniu z placebo, wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka postępu retinopatii, przy niezmniejszonym ryzyku postępu nefropatii. Stosowanie losartanu wiązało się ze wzrostem albuminurii, a stosowanie enalaprylu – z wystąpieniem przewlekłego kaszlu.
U chorych na nadciśnienie tętnicze bez cukrzycy, obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym ścisła kontrola skurczowego ciśnienia tętniczego (docelowo <130 mm Hg), w porównaniu ze zwykłą kontrolą (docelowo <140 mm Hg), zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych łącznie oraz przerostu lewej komory serca stwierdzonego w EKG.
Wczesne (w ciągu 36 h od pierwszego zachorowania na grypę) zastosowanie przez wszystkich domowników higieny rąk oraz maseczki chirurgicznej na twarz zmniejszyło w ciągu tygodnia ryzyko szerzenia się zakażenia wirusem grypy wśród współmieszkańców.
U kobiet, u których w czasie ciąży występowała cukrzyca ciężarnych, stwierdzono zwiększone ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2 po zakończeniu ciąży.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD, spośród których blisko 2/3 otrzymywało przewlekle wziewne glikokortykosteroidy i długo działające β2-mimetyki, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejszało ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny. W okresie stosowania tiotropium mniejsze było też ryzyko zgonu z przyczyn sercowych.
U chorych ze zmniejszonym klirensem kreatyniny i zwężeniem tętnicy nerkowej wszczepienie stentu w miejsce zwężenia nie spowolniło progresji upośledzenia czynności nerek, a u kilku chorych wystąpiły poważne powikłania okołozabiegowe. Zdaniem autorów badania powinno się preferować leczenie zachowawcze.
U dorosłych chorych z przewlekłą niewydolnością serca stosowanie β-blokerów wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, przy czym efekt ten jest związany ze zwolnieniem rytmu serca, a nie z dawką leku.
Po uwzględnieniu w analizie zmian stężenia LDL-C wzrost stężenia HDL-C nie wiąże się ze znamiennym zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zgonu z przyczyn wieńcowych oraz wystąpienia zdarzeń wieńcowych.
Mała wydajność i krótki czas trwania snu w ciągu 2 tygodni poprzedzających ekspozycję na rynowirusa wiązały się ze zwiększonym ryzykiem ostrego nieżytu górnych dróg oddechowych.
U chorych na cukrzycę typu 2 i stabilną chorobę wieńcową niezwłoczna rewaskularyzacja, w porównaniu z leczeniem zachowawczym, oraz leczenie zmniejszające insulinooporność, w porównaniu z leczeniem zwiększającym stężenie insuliny we krwi, wiązały się z podobnym ryzykiem zgonu i poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U chorych ze świeżo rozpoznanym układowym zapaleniem naczyń z ANCA i zajęciem nerek, bez bezpośredniego zagrożenia życia, stosowanie cyklofosfamidu w "pulsach" i.v. co 2–3 tygodnie wiązało się z podobnym czasem do osiągnięcia remisji choroby jak codzienne stosowanie cyklofosfamidu p.o., przy mniejszej łącznej dawce leku i mniejszym ryzyku leukopenii.
U około 95% chorych na chorobę tętnic obwodowych angio-TK umożliwiła rozpoznanie istotnego zwężenia lub zamknięcia tętnic kończyn dolnych.
Suplementacja oleju rybiego zawierającego DHA i EPA w badanych populacjach chorych wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z przyczyn sercowych.
U chorych na cukrzycę stosowanie analogów insuliny (szybko działających i długo działających), w porównaniu ze stosowaniem insuliny ludzkiej (krótko działającej lub o średnio długim okresie działania), wiąże się z niewielką (uznawaną za klinicznie nieistotną) redukcją odsetka HbA1c i z rzadszym występowaniem hipoglikemii w niektórych populacjach chorych w okresie do 30 miesięcy. Według autorów przeglądu analogi insuliny nie mają istotnej przewagi pod względem kontroli glikemii nad preparatami insuliny ludzkiej, natomiast mogą być przydatne u chorych, u których podczas stosowania insulin ludzkich występują epizody hipoglikemii pomimo optymalizacji dotychczasowego leczenia, aczkolwiek dane przemawiające za tym są niskiej jakości. Autorzy podkreślają potrzebę przeprowadzenia wysokiej jakości badań z długim okresem obserwacji, aby ocenić wpływ leczenia analogami insuliny na występowanie odległych powikłań cukrzycy.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyku za pomocą MDI przez komorę inhalacyjną jest co najmniej tak samo skuteczne i bezpieczne, jak stosowanie leku w nebulizacji, a u dzieci może być nawet korzystniejsze.
U chorych z napadowym lub przetrwałym migotaniem przedsionków (AF), obciążonych dodatkowymi czynnikami ryzyka, stosowanie dronedaronu, w porównaniu z placebo, wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka niektórych zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym zgonu z przyczyn naczyniowych (głównie zgonu spowodowanego arytmią) i pierwszej hospitalizacji z powodu zdarzeń sercowo-naczyniowych (głównie pierwszej hospitalizacji z powodu AF) oraz z częstszym występowaniem skutków niepożądanych ogółem (ryzyko poważnych skutków niepożądanych nie było zwiększone); stwierdzono też nieznamiennie mniejszą śmiertelność ogólną.
U dorosłych chorych na reumatoidalne zapalenie stawów trwające >2 lata kontynuowanie leczenia lekami modyfikującymi przebieg choroby (LMPCh) w stałych dawkach, w porównaniu z placebo lub LMPCh w zmniejszanej dawce, wiąże się z mniejszym ryzykiem nawrotu/zaostrzenia choroby. U części chorych uzyskano zmniejszenie dawki lub odstawiono lek. Autorzy sugerują raczej utrzymywanie stałych dawek kontrolujących, a w przypadku decyzji o zmniejszaniu dawki lub odstawianiu leku zalecają, by czynić to stopniowo i powiązać z ciągłym monitorowaniem aktywności choroby oraz gotowością do ponownej intensyfikacji leczenia w przypadku nawrotu/zaostrzenia choroby.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć