Rehabilitacja kardiologiczna stanowi istotny element leczenia chorych po zawale serca lub po zabiegu rewaskularyzacji wieńcowej. Przyczynia się do zmniejszenia śmiertelności i chorobowości w tej grupie chorych.
U chorych na IBS stosowanie psyllium, w porównaniu z placebo, częściej powodowało ustąpienie dolegliwości na >=2 tygodnie w miesiącu.
Suplementacja wit. D w dawce 700–1000 IU/d lub aktywnych postaci wit. D zmniejsza ryzyko upadków u osób w wieku >=65 lat.
Według autorów przeglądu STE, w porównaniu z PTE, wydaje się skuteczniejsza w eradykacji zakażenia Hp, aczkolwiek wobec stosunkowo niskiej jakości dotychczas przeprowadzonych badań konieczne są dalsze badania, zanim uzna się STE za metodę z wyboru.
W tym przeglądzie sytematycznym zadano pytanie, jakie są korzyści i działania niepożądane związane z zastosowaniem ACEI i ARB (pojedynczo lub w skojarzeniu) u chorych na stabilną chorobę niedokrwienną serca bez niewydolności serca lub z LVEF >40%, otrzymujących standardowe leczenie.
U chorych na POChP stosowanie wziewnie budezonidu (samego lub z formoterolem), w porównaniu ze stosowaniem placebo lub samego formoterolu, nie zwiększa ryzyka wystąpienia zapalenia płuc w okresie 12 miesięcy.
U chorych przyjmujących ASA w dawce 75–325 mg/d w ramach profilaktyki sercowo-naczyniowej stosowanie famotydyny w dawce 20 mg 2 × dz., w porównaniu z placebo, skutecznie zapobiegało wystąpieniu wrzodu żołądka, dwunastnicy lub nadżerkowego zapalenia przełyku.
Famotydyna w porównaniu z pantoprazolem mniej skutecznie zapobiega nawrotom choroby u chorych z wyleczonym wrzodem trawiennym lub z wyleczoną nadżerką błony śluzowej żołądka lub dwunastnicy związanymi z przyjmowaniem ASA w małej dawce.
U chorych na umiarkowaną POChP, spośród których większość przyjmowała przewlekle glikokortykosteroidy wziewne i długo działające β2-mimetyki, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejszyło tempo pogarszania się wartości FEV1 (po inhalacji leku rozkurczającego oskrzela) i częstość zaostrzeń choroby, a nie wpłynęło na ryzyko zgonu.
U chorych na POChP w stadium umiarkowanym lub ciężkim, leczonych salmeterolem albo tiotropium, dodanie roflumilastu, w porównaniu z placebo, poprawiło czynność płuc wyrażoną wartością FEV1, nie zmniejszyło częstości jakichkolwiek zaostrzeń, zmniejszyło odsetek chorych, u których wystąpiło jakiekolwiek zaostrzenie, i wiązało się z częstszym występowaniem zdarzeń niepożądanych prowadzących do zaprzestania przyjmowania leku.
Według autorów badań roflumilast może być jedną z opcji leczenia u chorych, którzy dobrze ten lek tolerują.
W tym przeglądzie systematycznym z metaanalizą 4 badań z randomizacją autorzy zadali pytanie, czy intensywna kontrola glikemii, w porównaniu ze zwykłą kontrolą, u chorych na cukrzycę typu 2 zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziałach pomocy doraźnej lub hospitalizowanych, zaleca się stosowanie GKS ogólnoustrojowo.
Ryzyko zgonu i zawału serca jest zwiększone u chorych na cukrzycę typu 2 i chorobę wieńcową (ChW), w porównaniu z osobami bez cukrzycy.
Według autorów badania 4-krotne zwiększenie dawki GKS wziewnego w przypadku subiektywnego lub obiektywnego pogorszenia kontroli astmy jest obiecującą interwencją, której skuteczność powinno się potwierdzić w dalszych badaniach.
U chorych na POChP w stadium II–IV z częstymi zaostrzeniami dodanie budezonidu z formoterolem do tiotropium, w porównaniu z dodaniem placebo, powodowało szereg korzyści, m.in. poprawę czynności płuc (parametry spirometryczne) i jakości życia chorych, zmniejszenie nasilenia objawów choroby, poprawę funkcjonowania w zakresie porannych czynności codziennych, zmniejszenie częstości zaostrzeń i ryzyka hospitalizacji z ich powodu oraz zapotrzebowania na doraźnie stosowane krótko działające leki rozkurczające oskrzela.
W sezonie epidemicznym grypy stosowanie maseczek chirurgicznych przez pielęgniarki podczas kontaktu z chorym w szpitalu lub ambulatorium zapobiegało zachorowaniu na grypę równie skutecznie jak stosowanie maseczek z filtrem N95.
Oznaczenie dimeru D we krwi za pomocą testów przyłóżkowych umożliwia bezpieczne wykluczenie ŻChZZ w populacji o małym ryzyku zachorowania, a w przypadku testów o największej czułości – również u pacjentów ze średnim ryzykiem wyjściowym.
Dronedaron u chorych z migotaniem przedsionków zmniejszył ryzyko wystąpienia udaru mózgu.
Stosowanie IPP nie zwiększyło ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych po planowej PCI przyjmujących klopidogrel lub prasugrel pomimo wpływu na zmniejszenie hamowania agregacji płytek.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć