Leczenie sekwencyjne skuteczniej niż leczenie standardowe zmniejsza ryzyko niepowodzenia leczenia eradykacyjnego zakażenia H. pylori u chorych wcześniej nieleczonych.
U chorych na chorobę wieńcową potwierdzoną w koronarografii szczepienie przeciwko grypie w porównaniu z podaniem placebo zmniejszyło w ciągu 12 miesięcy ryzyko analizowanych łącznie epizodów niedokrwienia mięśnia sercowego wymagających hospitalizacji. Badanie nie wykazało wpływu szczepienia na ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i znamiennego wpływu na ryzyko poważnych zdarzeń sercowych.
Podanie doustnie 24% roztworu sacharozy, a następnie smoczka do ssania przed wykonaniem wstrzyknięcia jest prostą metodą zmniejszającą, w porównaniu z placebo, nasilenie bólu związanego ze szczepieniem niemowląt w wieku 2 i 4 miesiące.
Zastosowanie pojedynczej doustnej dawki albendazolu, mebendazolu lub pyrantelu wiąże się z dużym odsetkiem wyleczeń zarażeń glistą ludzką. W zarażeniach tęgoryjcami skuteczny jest albendazol, a w zarażeniach włosogłówką wszystkie 3 ww. leki są mało skuteczne. Dane na temat skuteczności lewamizolu są niewystarczające do wyciągnięcia wniosków.
Podanie szczepionki osobom, które miały kontakt z chorymi na WZW typu A, jest nie mniej skuteczne w zapobieganiu wtórnym zakażeniom niż podanie immunoglobuliny. Stosunkowo mała liczba zachorowań na WZW typu A potwierdza dużą skuteczność obu metod, jednak - jak podkreślają autorzy badania - utrudnia jednoznaczną interpretację wyniku. Dodatkową zaletą szczepienia jest wytworzenie długotrwałej odporności.
Szczepienie przeciwko WZW typu B zdrowych nastolatków dwoma dawkami szczepionki po 20 µg jest równie immunogenne i bezpieczne jak podanie trzech dawek po 10 µg.
Szczepienie niemowląt w Europie, począwszy od 6.-14. tygodnia życia, doustną szczepionką przeciwko rotawirusom zawierającą atenuowany szczep RIX4414 ludzkiego rotawirusa (Rotarix) - jednocześnie z podaniem innych szczepionek przewidzianych w tym wieku w programie szczepień ochronnych - jest bezpieczne i znacznie zmniejsza ryzyko zachorowania na biegunkę rotawirusową w ciągu pierwszych 2 lat życia dziecka, zwłaszcza biegunkę o cięższym przebiegu lub wymagającą leczenia szpitalnego.
Szczepionka przeciwrotawirusowa zawierająca resegregowane szczepy bydlęco-ludzkie rotawirusów stosowana tuż przed upływem daty ważności u niemowląt, począwszy od 6.-12. tygodnia życia, była bezpieczna i zmniejszała - w porównaniu z placebo - ryzyko biegunki rotawirusowej, zwłaszcza o ciężkim przebiegu.
U kobiet w wieku 18–22 lat domięśniowe podanie 3 dawek czterowalentnej szczepionki przeciwko HPV zawierającej wirusopodobne cząsteczki HPV (typów 6, 11, 16 i 18) zmniejszyło w ciągu 3 lat, w porównaniu z placebo, ryzyko wystąpienia ocenianych łącznie zmian patologicznych okolicy odbytu, zewnętrznych narządów płciowych i pochwy oraz ocenianych łącznie zmian patologicznych szyjki macicy związanych z zakażeniem HPV. Ryzyko wystąpienia miejscowych niepożądanych odczynów poszczepiennych (głównie ból) i ogólnoustrojowych reakcji związanych ze szczepieniem (głównie gorączki) było większe w grupie zaszczepionej w porównaniu z grupą otrzymującą placebo.
W całej analizowanej populacji chorych na BZOMR stosowanie GKS jako leczenia wspomagającego, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu oraz ciężkiego uszkodzenia słuchu, natomiast nie zmniejsza ryzyka wczesnych powikłań neurologicznych i nie wpływa na ryzyko wystąpienia skutków niepożądanych. W podgrupie dzieci, zwłaszcza z krajów rozwiniętych, zmniejszone było tylko ryzyko ciężkiego uszkodzenia słuchu, a w grupie dorosłych – ryzyko zgonu i wczesnych powikłań neurologicznych.
W świetle tych wyników – zdaniem autorów – wspomagające stosowanie GKS w BZMOR o ostrym przebiegu jest uzasadnione u chorych dorosłych oraz u dzieci w krajach rozwiniętych. Według autorów, optymalne leczenie powinno polegać na podawaniu deksametazonu przez 4 dni w dawce 0,6 mg/kg mc./24 h, przy czym terapię należy rozpocząć przed podaniem pierwszej dawki antybiotyku lub podać oba leki jednocześnie.
Aktywna promocja szczepień personelu domów przewlekłej opieki przeciwko grypie zmniejszyła ryzyko zgonu, zachorowania na chorobę grypopodobną oraz konsultacji lekarskiej i hospitalizacji z powodu choroby grypopodobnej wśród pensjonariuszy podczas sezonu epidemicznego o umiarkowanym nasileniu.
Picie probiotycznego napoju jogurtowego zawierającego określony szczep Lactobacillus casei (Actimel) podczas antybiotykoterapii i przez 7 dni po jej zakończeniu znacznie zmniejszyło, w porównaniu z placebo, ryzyko wystąpienia biegunki związanej ze stosowaniem antybiotyków i biegunki związanej z zakażeniem C. difficile u hospitalizowanych osób w wieku podeszłym.
Według autorów badania, ze względu na stopniowe zmniejszanie się skuteczności ochronnej jednej dawki szczepionki przeciwko ospie wietrznej, celowe jest podanie dawki przypominającej.
Ryfampicyna, cyprofloksacyna i ceftriakson najskuteczniej zapobiegają zakażeniom meningokokowym u osób z grupy zwiększonego ryzyka zakażenia, jednak stosowanie ryfampicyny zwiększa ryzyko wytworzenia szczepów opornych na antybiotyki.
U kobiet w wieku 16–23 lat seronegatywnych i PCR-negatywnych wobec HPV typów 6, 11, 16 i 18 podanie 3 dawek 4-walentnej rekombinowanej szczepionki zawierającej wirusopodobne cząsteczki HPV (typów 6, 11, 16 i 18) zapobiega, w porównaniu z placebo, przewlekłemu zakażeniu lub wystąpieniu związanych z nim zmian patologicznych wywołanych przez HPV tych typów w ciągu 5 lat obserwacji.
Stosowanie długiej szerokiej igły do domięśniowego podania szczepionek u niemowląt zmniejszyło, w porównaniu ze stosowaniem igły krótkiej, ryzyko wystąpienia miejscowych niepożądanych odczynów poszczepiennych i pozwoliło na uzyskanie podobnej immunogenności.
Wprowadzenie standardów WHO do oceny radiogramów klatki piersiowej u dzieci pozwoliło na bardziej precyzyjne ustalanie rozpoznania zapalenia płuc. Przy takiej ocenie punktu końcowego skuteczność 7-walentnej skoniugowanej szczepionki przeciwko S. pneumoniae w zapobieganiu zachorowaniom na zapalenie płuc była nieco większa.
Szczepienie kobiet w wieku 16–23 lat, seronegatywnych wobec HPV typu 6, 11, 16 i 18, 4-walentną rekombinowaną szczepionką przeciwko HPV zapobiegało, w porównaniu z placebo, przewlekłemu zakażeniu lub związanym z nim zmianom patologicznym wywołanym przez typy HPV zawarte w szczepionce, w tym śródbłonkowej neoplazji szyjki macicy. Szczepienie było dobrze tolerowane i nie powodowało poważnych ani ciężkich niepożądanych odczynów poszczepiennych.
Profilaktyczne zastosowanie paracetamolu lub ibuprofenu u dzieci w 4.-6. roku życia przed podaniem piątej dawki szczepionki DTaP nie zmniejszyło, w porównaniu z placebo, częstości występowania i stopnia nasilenia miejscowych niepożądanych odczynów poszczepiennych.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć