Według autorów badania wobec większego ryzyka niekorzystnych zdarzeń klinicznych u chorych z upośledzoną czynnością nerek wyniki badania sugerują potencjalnie większe korzyści ze stosowania tikagreloru w tej grupie chorych.
W tym badaniu z randomizacją autorzy zadali pytanie, czy u chorych z OZW tikagrelor, w porównaniu z klopidogrelem, zmniejsza ryzyko zgonu i zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz czy jest bezpieczny.
U chorych z OZW poddanych leczeniu inwazyjnemu tikagrelor, w porównaniu z klopidogrelem, zmniejszył ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca oraz zakrzepicy w stencie, przy podobnym ryzyku udaru mózgu i poważnego krwawienia, oraz większym ryzyku wystąpienia duszności.
Akupunktura może być skuteczna w leczeniu niektórych zespołów bólowych, ale wiąże się też z (prawdopodobnie rzadkimi) powikłaniami, na ogół w następstwie błędów w technice zabiegu.
Stosowanie statyn nie zmienia związku między stężeniem HDL-C a ryzykiem sercowo-naczyniowym, i małe stężenie HDL-C pozostaje istotnym, niezależnym czynnikiem zwiększonego ryzyka sercowo-naczyniowego. Według autorów metaanalizy utrzymujące się ryzyko sercowo-naczyniowe u chorych przyjmujących statyny można częściowo tłumaczyć małym stężeniem HDL-C.
U chorych z owrzodzeniami żylnymi podudzi dodanie do standardowego leczenia terapii ultradźwiękami raz w tygodniu przez 12 tygodni nie przyśpieszyło gojenia rany, nie poprawiło jakości życia, nie zmniejszyło częstości nawrotu owrzodzenia i wiązało się z częstszym występowaniem skutków niepożądanych innych niż poważne.
U dorosłych chorych na cukrzycę typu 2 z normoalbuminurią przyjmowanie przez 3 lata olmesartanu, w porównaniu z placebo, wiązało się z opóźnieniem wystąpienia mikroalbuminurii.
U chorych na cukrzycę typu 1 z mikroalbuminurią często występuje zarówno progresja do makroalbuminurii i zmniejszenia GFR, jak i regresja do normoalbuminurii.
Czy u chorych na PChN niższe docelowe ciśnienie tętnicze (<125/75 lub <130/80 mm Hg) w porównaniu z wyższym (<140/90 mm Hg) zmniejsza ryzyko niewydolności nerek i zdarzeń sercowo-naczyniowych, czy jest bezpieczne oraz czy białkomocz ma wpływ na wyniki?
Uzyskane wyniki pozwalają wykluczyć możliwość zwiększenia ryzyka zawału serca przez ARB (nawet bezwzględne zwiększenie ryzyka o 0,3%) w łącznym porównaniu z placebo lub innym leczeniem aktywnym. ARB zmniejszają ryzyko udaru mózgu, niewydolności serca i cukrzycy.
U chorych na PChN wzrost stężenia fosforu w surowicy wiąże się z większym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, wzrost stężenia PTH – z podobnym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, a wzrost stężenia wapnia – z podobnym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, ale większym ryzykiem zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych na przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego/przewlekły zespół bólowy miednicy mniejszej największą poprawę w zakresie nasilenia objawów przynosi leczenie skojarzone .-blokerem i antybiotykiem.
Codzienne przyjmowanie ASA w dawce 75–1200 mg zmniejsza ryzyko zgonu z powodu nowotworu złośliwego.
W tym przeglądzie systematycznym z metaanalizą 25 RCT autorzy zadali pytanie, czy u chorych na ChSN bez towarzyszącego nadciśnienia tętniczego stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu i zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U chorych na ChSN suplementacja witamin z grupy B ani ω-3 PUFA nie wiązała się z istotnymi korzyściami klinicznymi.
U chorych w wieku podeszłym przyjmujących blokery kanału wapniowego jednoczesne przyjmowanie erytromycyny lub klarytromycyny zwiększało ryzyko hospitalizacji z powodu hipotensji lub wstrząsu, natomiast nie stwierdzono takiego związku dla azytromycyny.
U chorych z przewlekłym niedokrwieniem kończyn dolnych w II okresie zaawansowania według Fontaine'a trening siłowy oraz trening marszowy prowadziły do podobnych zmian czynnościowych, ale trening siłowy, w porównaniu z treningiem marszowym, wiązał się z mniejszym natężeniem bólu odczuwanego podczas treningu.
U chorych na umiarkowaną lub ciężką POChP indakaterol przyjmowany 1 × dz., w porównaniu z salmeterolem przyjmowanym 2 × dz., w okresie 3 miesięcy poprawił czynność płuc, zmniejszył nasilenie duszności i zużycie leków rozkurczających oskrzela stosowanych doraźnie, przy podobnej częstości skutków niepożądanych.
U chorych z osteoporozą suplementacja wapnia w dawce 0,5–2,0 g/d zwiększa ryzyko zawału serca i innych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U chorych na POChP w stadium II–IV według GOLD tiotropium, w porównaniu z salmeterolem, skuteczniej zapobiega zaostrzeniom choroby.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć