Dwuetapowe leczenie guzów zamykających światło lewej połowy okrężnicy obejmujące doraźne endoskopowe założenie stentu i odroczoną operację laparoskopową wiązało się mniejszym prawdopodobieństwem konieczności reoperacji oraz wyłonienia definitywnego odbytu sztucznego w porównaniu z doraźnym leczeniem sposobem otwartym.
Laparoskopowa operacja chorych na raka odbytnicy wiązała się z mniejszą śródoperacyjną utratą krwi oraz dłuższym czasem operacji i podobnym ryzykiem powikłań oraz podobnymi odsetkami wznów miejscowych i przeżyć.
Według autorów u chorych kwalifikowanych do operacji sposobem Nissena metodą z wyboru powinna być metoda laparoskopowa.
Stosowanie wentylacji z użyciem mieszanki zawierającej 80% tlenu w czasie operacji i 2–6 godzin po jej zakończeniu w porównaniu ze stosowaniem mieszanki zawierającej 30% lub 35% tlenu wiąże się z mniejszym ryzykiem zakażenia miejsca operowanego, również w grupie chorych operowanych planowo z powodu chorób jelita grubego i odbytnicy.
Optymalne leczenie operacyjne raka pęcherzyka żółciowego (RPŻ) zależy od zaawansowania nowotworu. Ogólne zasady dotyczące rozległości zabiegu resekcyjnego opierają się na zaawansowaniu cechy T w klasyfikacji TNM, ale przydatne jest również uwzględnienie umiejscowienia guza i typu wzrostu.
Wyniki leczenia chorych na wysięk opłucnowy w przebiegu nowotworu złośliwego za pomocą pleurodezy talkowej wykonywanej techniką wideotorakoskopową lub za pomocą podaży zawiesiny talku przez dren są podobne.
Stosowanie samoprzylepnych folii antyseptycznych nie wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zakażenia miejsca operowanego u chorych poddawanych operacjom ogólnochirurgicznym (w tym brzusznym), kardiochirurgicznym, stawu biodrowego i u kobiet poddawanych cięciu cesarskiemu, a może nawet wiązać się ze zwiększeniem owego ryzyka.
Okołooperacyjna dożylna podaż glutaminy nie wpływa na ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych u dobrze odżywionych chorych poddawanych operacjom brzusznym z powodu nowotworu złośliwego.
U mężczyzn w wieku 65–74 lat badanie przesiewowe w kierunku tętniaka aorty brzusznej wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka pęknięcia tętniaka i ryzyka zgonu z powodu tętniaka.
U chorych na miejscowo zaawansowany GIST zastosowanie imatynibu po doszczętnej operacji w porównaniu z placebo wiązało się z wydłużeniem mediany czasu przeżycia bez nawrotu choroby.
U chorych z bólem pooperacyjnym podanie paracetamolu z kodeiną, w porównaniu z placebo, skuteczniej zmniejsza natężenie bólu i potrzebę zastosowania innego leku przeciwbólowego, ale zwiększa ryzyko łagodnych i przemijających zdarzeń niepożądanych.
Badania w małych grupach chorych sugerują, że skuteczność IVIG w leczeniu CIDP jest porównywalna ze skutecznością leczenia plazmaferezą i doustnego leczenia prednizolonem.
U chorych z ostrym bólem pooperacyjnym podanie naproksenu/soli sodowej naproksenu, w porównaniu z placebo, skuteczniej zmniejsza natężenie bólu i potrzebę zastosowania innego leku przeciwbólowego oraz nie zwiększa ryzyka zdarzeń niepożądanych.
U chorych poddawanych dużym operacjom w obrębie jamy brzusznej lub miednicy stosowanie heparyny drobnocząsteczkowej przedłużone do miesiąca po operacji zmniejsza ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej w ciągu 30 dni po operacji i nie zwiększa ryzyka wystąpienia krwawienia.
U zaintubowanych dorosłych profilaktyczne stosowanie GKS pozajelitowo (zwłaszcza w 4 dawkach) przed planowaną ekstubacją zmniejsza ryzyko obrzęku krtani po ekstubacji i ponownej intubacji z powodu obrzęku krtani.
Wczesne (=<4 h) rozpoczęcie odżywania przez PEG nie wiąże się z większym ryzykiem powikłań niż opóźnienie rozpoczęcia żywienia do następnego dnia lub o 24 godziny.
Zastosowanie mechanicznego uniesienia powłok podczas laparoskopowej cholecystektomii nie zwiększa ryzyka powikłań chirurgicznych ani dolegliwości bólowych, ale może wydłużać czas operacji.
Ciągły dożylny wlew lidokainy podczas i przez pewien czas po operacji brzusznej wiąże się ze skróceniem pooperacyjnej niedrożności jelit oraz czasu pobytu w szpitalu, mniejszym nasileniem dolegliwości bólowych po 24 godzinach po operacji oraz mniejszym ryzykiem nudności i wymiotów we wczesnym okresie pooperacyjnym.
Ogrzewanie i nawilżenie dwutlenku węgla służącego do insuflacji podczas operacji laparoskopowej w porównaniu z użyciem nieogrzanego i suchego dwutlenku węgla wiąże się ze zmniejszeniem nasilenia dolegliwości bólowych w dobie operacji i w 1. i 3. dniu po operacji.
Zastosowanie czopka z NLPZ przed rozpoczęciem ECPW w porównaniu z placebo wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia zapalenia trzustki po tym badaniu.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć