U chorych na nadciśnienie tętnicze ze współistniejącymi czynnikami ryzyka choroby wieńcowej leczenie oparte na amlodypinie z peryndoprylem dodawanym w razie potrzeby, w porównaniu z leczeniem opartym na atenololu z diuretykiem tiazydowym dodawanym w razie potrzeby, skuteczniej obniżało ciśnienie tętnicze i zapobiegało incydentom sercowo-naczyniowym.
U chorych ze świeżym zawałem serca metoprolol stosowany początkowo dożylnie w łącznej dawce 15 mg, a następnie 200 mg/d doustnie średnio przez 15 dni zmniejszył ryzyko ponownego zawału serca i migotania komór oraz zwiększył ryzyko wstrząsu kardiogennego, w porównaniu z placebo. Lek nie wpłynął znamiennie na częstość zgonów z jakiejkolwiek przyczyny.
Stosowanie kandesartanu w dawce docelowej 32 mg 1 x dz. (śr. 24 mg) przez około 3 lata (mediana) u chorych z przewlekłą niewydolnością serca zmniejszyło ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz ryzyko zawału serca niezakończonego zgonem.
Zdaniem autorów badania jego wyniki wskazują na jednakowe bezpieczeństwo i skuteczność rozpoczynania leczenia chorych w podeszłym wieku ze stabilną PNS od beta-blokera (bisoprololu) i następnie dodanie inhibitora ACE (enalaprylu), w porównaniu z rozpoczynaniem leczenia od inhibitora ACE i dodaniem beta-blokera.
Szczepienie zdrowych dzieci w wieku 2-16 lat przeciwko grypie (zwłaszcza atenuowaną ["żywą"] szczepionką donosową) zapobiega zachorowaniom na grypę.
U chorych z refluksowym zapaleniem przełyku stosowanie ciągłego leczenia podtrzymującego skutecznie zapobiega nawrotom zapalenia ocenianym endoskopowo i klinicznie.
U chorych po niedawno przebytym OZW intensywne leczenie atorwastatyną stosowaną w dużej dawce (80 mg/d), w porównaniu z leczeniem prawastatyną w dawce standardowej (40 mg/d), zmniejszyło ryzyko zgonu i poważnych incydentów sercowo-naczyniowych już w pierwszych miesiącach leczenia, i niezależnie od początkowego efektu korzyść zwiększała się w długotrwałej obserwacji.
7-walentna skoniugowana szczepionka przeciwko S. pneumoniae zmniejszała ryzyko zachorowania na zapalenie płuc u małych dzieci, zwłaszcza do 2. roku życia.
Według autorów metaanalizy, antybiotyki stosowane w leczeniu bólu gardła skracają czas utrzymywania się objawów i zmniejszają ryzyko wystąpienia zarówno bezpośrednich, jak i odległych powikłań, jednak efekt ten jest stosunkowo niewielki. Ponieważ nie przeprowadzono analizy bezpieczeństwa, każdorazowo, przed zleceniem antybiotyku z powodu bólu gardła należy rozważyć korzyści i ryzyko związane z takim postępowaniem.
Wstrzymanie się od niezwłocznego podania antybiotyku i prowadzenie wnikliwej obserwacji u dzieci w wieku od 6 miesięcy do 5 lat chorych na ostre zapalenie ucha środkowego jest mniej skuteczne niż podawanie przez 10 dni amoksycyliny w dawce 60 mg/kg mc./24 h.
U dorosłych chorych poddawanych otwartej, planowej lub doraźnej operacji brzusznej, rutynowe wprowadzenie zgłębnika nosowo-żołądkowego i pozostawienie go do czasu powrotu czynności jelit, w porównaniu z wprowadzaniem go tylko na czas operacji albo niewprowadzaniem w ogóle, wiązało się z dłuższym czasem do powrotu czynności przewodu pokarmowego.
U chorych na kamicę pęcherzyka żółciowego poddawanych laparoskopowej cholecystektomii preparowanie przy użyciu noża ultradźwiękowego, począwszy od dna pęcherzyka, w porównaniu z preparowaniem za pomocą jednobiegunowej diatermii, począwszy od szyi pęcherzyka, skróciło czas trwania zabiegu oraz zmniejszyło nasilenie bólu i nudności po operacji.
U dorosłych chorych na ChRP trwającą >=6 miesięcy laparoskopowa fundoplikacja sposobem Nissena, w porównaniu ze stosowaniem IPP, poprawiła ogólną jakość życia i jakość życia związaną z objawami ze strony przewodu pokarmowego. Obserwowana różnica między oboma sposobami postępowania, chociaż istotna statystycznie, prawdopodobnie nie była istotna klinicznie.
Według autorów metaanalizy, u dzieci chorych na ostre zapalenie ucha środkowego jedynie łączne stosowanie leków przeciwhistaminowych i zmniejszających przekrwienie błon śluzowych zmniejsza ryzyko utrzymywania się objawów OZUŚ 14 dni po rozpoczęciu leczenia.
U chorych na wczesnego raka gruczołu krokowego radykalna prostatektomia, w porównaniu z postępowaniem zachowawczym (przezcewkowe wycięcie i ścisła obserwacja), zmniejszyła ryzyko zgonu z powodu raka gruczołu krokowego, progresji miejscowej i wystąpienia przerzutów odległych. Wpływ prostatektomii na ryzyko zgonu z dowolnej przyczyny był granicznie istotny statystycznie.
Nawadnianie doustne u dzieci w wieku od 8 tygodni do 3 lat chorych na biegunkę prawdopodobnie o etiologii wirusowej z odwodnieniem umiarkowanego stopnia jest co najmniej tak samo skuteczne jak nawadnianie dożylne.
U chorych z ACS (głównie w przebiegu nowotworów złośliwych) octan megestrolu, w porównaniu z placebo, zwiększa łaknienie i powoduje przyrost masy ciała, natomiast nie wpływa znamiennie i jednoznacznie na jakość życia i ryzyko zdarzeń niepożądanych (z wyjątkiem częstszego występowania obrzęku kończyn dolnych).
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć