U chorych z przewlekłą szczeliną odbytu wstrzyknięcie toksyny botulinowej do zwieracza wewnętrznego odbytu w porównaniu z miejscowym zastosowaniem 2% maści nitroglicerynowej wiązało się z większym prawdopodobieństwem wygojenia szczeliny w ciągu 1 i 2 miesięcy. Użycie toksyny botulinowej wiązało się ponadto z mniejszym ryzykiem działań niepożądanych.
U osób w wieku >=75 lat z utrwalonym migotaniem przedsionków stosowanie warfaryny (INR 2–3), w porównaniu z kwasem acetylosalicylowym (75 mg/d), zmniejszyło ryzyko udaru mózgu, przy czym nie zwiększyło ryzyka poważnych powikłań krwotocznych.
Okresowe stosowanie montelukastu na początku zaostrzenia astmy sporadycznej u dzieci tylko nieznacznie zmniejszało nasilenie objawów.
Magnez podawany dożylnie chorym z migotaniem przedsionków z szybkim rytmem komór jest skuteczniejszy w kontroli częstotliwości rytmu komór w porównaniu z placebo, ale nie przywraca rytmu zatokowego. Zastosowanie magnezu powodowało powrót rytmu zatokowego u większej liczby chorych w porównaniu z blokerami kanału wapniowego i z admiodaronem, a u mniejszej – w porównaniu z ajmaliną, jednakże większość porównań opierała się na pojedynczych małych badaniach. Nie ma znamiennej różnicy między magnezem a placebo i lekami antyarytmicznymi stosowanymi doraźnie w leczeniu AF pod względem częstości zdarzeń niepożądanych.
Zastosowanie jednorazowej dawki cefmetazolu 1 g i.v. bezpośrednio przed wykonaniem cięcia skórnego u chorych na raka jelita grubego operowanych w trybie planowym, którzy nie otrzymywali żadnych innych antybiotyków w okresie okołooperacyjnym, w porównaniu z trzema dawkami tego leku i.v. bezpośrednio przed cięciem skórnym oraz po 8 i 16 godzinach, wiązało się z większym ryzykiem wystąpienia powierzchownego zakażenia miejsca operowanego i wszystkich zakaźnych powikłań pooperacyjnych łącznie.
Profilaktyczne podanie penicyliny lub cefalosporyny i.v. bezpośrednio przed zabiegiem w porównaniu z placebo albo brakiem jakiegokolwiek leczenia wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka zakażeń okołostomijnych w krótkim okresie po endoskopowym wytworzeniu przezskórnej gastrostomii.
Stosowanie drenażu ssącego w porównaniu z zaniechaniem takiego postępowania u chorych operowanych z powodu niezłośliwych i złośliwych chorób tarczycy wiązało się z podobnym ryzykiem powstania krwiaka lub zbiornika płynu surowiczego w loży po gruczole tarczowym. Ponadto u chorych, u których rutynowo stosowano drenaż ssący, czas pobytu w szpitalu był dłuższy o około 1,5 dnia.
Podanie dożylnie jednorazowej dawki metylprednizolonu łącznie ze standardowym leczeniem nie zmniejszyło częstości występowania anomalii w naczyniach wieńcowych u dzieci chorych na chorobę Kawasakiego.
W całej analizowanej populacji chorych na BZOMR stosowanie GKS jako leczenia wspomagającego, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu oraz ciężkiego uszkodzenia słuchu, natomiast nie zmniejsza ryzyka wczesnych powikłań neurologicznych i nie wpływa na ryzyko wystąpienia skutków niepożądanych. W podgrupie dzieci, zwłaszcza z krajów rozwiniętych, zmniejszone było tylko ryzyko ciężkiego uszkodzenia słuchu, a w grupie dorosłych – ryzyko zgonu i wczesnych powikłań neurologicznych.
W świetle tych wyników – zdaniem autorów – wspomagające stosowanie GKS w BZMOR o ostrym przebiegu jest uzasadnione u chorych dorosłych oraz u dzieci w krajach rozwiniętych. Według autorów, optymalne leczenie powinno polegać na podawaniu deksametazonu przez 4 dni w dawce 0,6 mg/kg mc./24 h, przy czym terapię należy rozpocząć przed podaniem pierwszej dawki antybiotyku lub podać oba leki jednocześnie.
Rozpowszechnienie POChP różni się istotnie w poszczególnych krajach, ale jest znacznie większe niż we wcześniejszych oszacowaniach (u mężczyzn od 15,2% w Chinach do 28,7% w RPA, w Polsce 27,7%; u kobiet od 7,6% w Chinach do 25,7% w Austrii, w Polsce 16,7%) i jest większe wśród mężczyzn niż wśród kobiet. Występowanie choroby silnie zależy od wieku i od palenia tytoniu.
U chorych na ostre zapalenie zatok przynosowych zastosowanie glikokortykosteroidów donosowo zmniejsza, w porównaniu z placebo, nasilenie objawów choroby i nie wpływa znamiennie na ryzyko jej nawrotu. Liczba dostępnych danych na temat efektów takiego leczenia jest jednak ograniczona.
Preparaty zawierające wyciąg z jeżówki, w porównaniu z placebo, zmniejszają ryzyko wystąpienia WZGDO (tzw. przeziębienia) u osób zdrowych i skracają czas utrzymywania się objawów WZGDO u osób, które zachorowały.
Stosowanie Lactobacillus rhamnosus GG u dzieci w wieku szkolnym chorych na czynnościowe zaburzenia przewodu pokarmowego związane z bólem brzucha zwiększa szansę na ustąpienie dolegliwości, zwłaszcza u dzieci z zespołem jelita drażliwego.
U chorych z cukrzycą typu 1 stosowanie insulinoterapii intensywnej, w porównaniu z insulinoterapią konwencjonalną, nie wiązało się z pogorszeniem funkcji poznawczych w okresie 18 lat, pomimo częstszego występowania epizodów ciężkiej hipoglikemii. Gorszy stopień kontroli glikemii (wyrażony większym odsetkiem HbA1c) był związany z mniejszą sprawnością psychomotoryczną i mniejszą szybkością ruchów.
Podawanie Lactobacillus rhamnosus GG kobietom w ostatnim miesiącu ciąży, a następnie ich dzieciom przez 6 miesięcy zmniejszyło ryzyko wystąpienia wyprysku w ciągu pierwszych 7 lat życia u dzieci z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku atopii.
U chorych na cukrzycę typu 2 stosowanie niezależnie od wysokości ciśnienia tętniczego preparatu złożonego peryndoprylu i indapamidu przez średnio 4,3 roku zmniejszyło ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, ryzyko wszystkich zdarzeń wieńcowych, wszystkich zdarzeń nerkowych (w tym także ryzyko wystąpienia mikroalbuminurii) oraz rozpatrywanych łącznie powikłań makro- i mikroangiopatycznych, natomiast nie miało statystycznie istotnego wpływu na częstość rozpatrywanych oddzielnie powikłań makro- i mikroangiopatycznych, poważnych zdarzeń wieńcowych oraz poważnych zdarzeń naczyniowomózgowych.
Aktywna promocja szczepień personelu domów przewlekłej opieki przeciwko grypie zmniejszyła ryzyko zgonu, zachorowania na chorobę grypopodobną oraz konsultacji lekarskiej i hospitalizacji z powodu choroby grypopodobnej wśród pensjonariuszy podczas sezonu epidemicznego o umiarkowanym nasileniu.
U kobiet z osteoporozą pomenopauzalną kwas zoledronowy podawany dożylnie raz na rok przez 3 kolejne lata, w porównaniu z placebo, zmniejszył ryzyko złamania kręgu, szyjki kości udowej i złamania innych kości niż kręgi. Podawanie kwasu zoledronowego wiązało się ze zwiększeniem gęstości mineralnej bliższego odcinka kości udowej, szyjki kości udowej i odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Podanie leku wiązało się z częstszym występowaniem objawów niepożądanych związanych z podaniem leku i z częstszym występowaniem zaburzeń rytmu, w tym migotania przedsionków.
Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest najskuteczniejszym sposobem krótkoterminowego leczenia refluksowego zapalenia przełyku. Korzystny efekt prawdopodobnie nie zależy od tego, jaki lek z tej grupy się stosuje. H2-blokery są skuteczniejsze niż placebo. Leki prokinetyczne i sukralfat nie wykazują statystycznie istotnej przewagi nad placebo, ale dane na ten temat pochodzą z małych badań. Uzyskane wyniki nie zależały od tego, czy skuteczność leczenia oceniano na podstawie badania endoskopowego czy cofania się objawów klinicznych. Leczenie inhibitorem pompy protonowej nie wiąże się ze zwiększeniem ryzyka objawów niepożądanych.
U chorych z krwawieniem z górnego odcinka przewodu pokarmowego stosowanie przed endoskopią omeprazolu dożylnie w dużej dawce w porównaniu z placebo zmniejszyło potrzebę (częstość) endoskopowego tamowania krwawienia w czasie tej samej endoskopii i skróciło czas hospitalizacji. U chorych z wrzodem trawiennym zmniejszyło ponadto częstość czynnego krwawienia i zwiększyło odsetek chorych z białym dnem owrzodzenia w endoskopii.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć