Po roku obserwacji 1/3 chorych po ostrym zwichnięciu bocznym stawu skokowego odczuwa ból, w ciągu 3 lat u 1/3 dochodzi do ponownego zwichnięcia, 1/3 zgłasza niestabilność stawu, a u ?1/3 (aż do 85%) dolegliwości całkowicie ustępują. Ustąpienie objawów lub nawroty nie były jednoznacznie związane z ciężkością urazu.
Zarówno budezonid stosowany w nebulizacji raz na dobę w dawce 0,5 mg, jak i montelukast podawany doustnie raz na dobę w dawce 4 lub 5 mg dzieciom w wieku 2–8 lat chorym na astmę przewlekłą lekką przez 52 tygodnie były bezpieczne i zapewniały zadowalającą kontrolę astmy. Jednak budezonid skuteczniej zmniejszał liczbę zaostrzeń, zwłaszcza tych o ciężkim przebiegu.
U chorych na umiarkowaną lub ciężką stabilną POChP stosowanie przewlekłe długo działających beta2-mimetyków (LABA), w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko poważnych zaostrzeń choroby i nie wpływa na ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn oddechowych. W porównaniu z LABA, bromek tiotropium zmniejsza ryzyko zaostrzeń POChP, a leczenie skojarzone LABA z wziewnym glikokortykosteroidem zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn oddechowych w porównaniu ze stosowaniem samego LABA.
U chorych na chorobę wieńcową potwierdzoną w koronarografii szczepienie przeciwko grypie w porównaniu z podaniem placebo zmniejszyło w ciągu 12 miesięcy ryzyko analizowanych łącznie epizodów niedokrwienia mięśnia sercowego wymagających hospitalizacji. Badanie nie wykazało wpływu szczepienia na ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i znamiennego wpływu na ryzyko poważnych zdarzeń sercowych.
U dorosłych chorych na przewlekłą chorobę nerek stosowanie statyn przez 2–60 miesięcy, w porównaniu z placebo albo z niestosowaniem żadnej interwencji zamiast statyny, zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych niezakończonych zgonem, zmniejsza stężenia lipidów w osoczu oraz wydalanie białka z moczem, natomiast nie wpływa znamiennie na umieralność całkowitą.
U chorych obciążonych dużym ryzykiem incydentów naczyniowych, bez objawowej niewydolności serca, stosowanie przeciętnie przez 56 miesięcy telmisartanu w dawce 80 mg/d było związane z podobnym jak stosowanie ramiprylu w dawce 10 mg/d ryzykiem zdarzeń nerkowych, przy większym ryzyku zaprzestania przyjmowania leku z powodu hipotensji, większym pogorszeniu przesączania kłębuszkowego i mniejszym wzroście białkomoczu. Łączne stosowanie telmisartanu i ramiprylu w porównaniu z ramiprylem wiązało się ze zwiększeniem ryzyka zdarzeń nerkowych i innych skutków niepożądanych, przy zmniejszonym ryzyku wzrostu białkomoczu.
Stosowanie antybiotyków w okresie okołozabiegowym nie zmniejsza nasilenia dolegliwości występujących po wycięciu migdałków. Jedyną korzyścią antybiotykoterapii jest zmniejszenie ryzyka wystąpienia gorączki. Autorzy przeglądu uważają, że ze względu na duże ograniczenia metodologiczne analizowanych badań, nie ma wystarczających podstaw, by rutynowo zalecać antybiotyk wszystkim chorym, u których wykonywana jest tonsylektomia i adenotonsylektomia.
Nakłucie jamy opłucnej w porównaniu z drenażem jamy opłucnej jest równie skutecznym sposobem leczenia samoistnej odmy opłucnej, a ponadto rzadziej wiąże się z koniecznością pobytu w szpitalu.
Lactobacillus rhamnosus GG stosowany u kobiet 4–6 tygodni przed porodem, a następnie u ich dzieci nie zmniejszył ryzyka wystąpienia atopowego zapalenia skóry i nasilenia objawów choroby, natomiast zwiększył ryzyko wystąpienia nawracającego świszczącego zapalenia oskrzeli u dzieci w ciągu pierwszych 2 lat życia?
Zastosowanie wspomagania oddychania za pomocą ciągłego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych (CPAP) po operacjach brzusznych wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka pooperacyjnych powikłań płucnych, w tym niedodmy i zapalenia płuc.
Podanie doustnie 24% roztworu sacharozy, a następnie smoczka do ssania przed wykonaniem wstrzyknięcia jest prostą metodą zmniejszającą, w porównaniu z placebo, nasilenie bólu związanego ze szczepieniem niemowląt w wieku 2 i 4 miesiące.
Zastosowanie szczelnych opatrunków z podciśnieniem wytwarzanym za pomocą specjalnego urządzenia w leczeniu owrzodzeń stopy w przebiegu cukrzycy – w porównaniu z użyciem standardowych, wilgotnych opatrunków – wiązało się z większym prawdopodobieństwem zagojenia owrzodzenia i podobnym profilem bezpieczeństwa.
U chorych z niewydolnością serca i migotaniem przedsionków terapia mająca na celu utrzymanie rytmu zatokowego nie zmniejsza ryzyka zgonu, udaru mózgu i pogorszenia niewydolności krążenia, w porównaniu z leczeniem kontrolującym częstotliwości rytmu komór.
Leczenie sekwencyjne skuteczniej niż leczenie standardowe zmniejsza ryzyko niepowodzenia leczenia eradykacyjnego zakażenia H. pylori u chorych wcześniej nieleczonych.
Strategia inwazyjna leczenia chorych z niestabilną dławicą piersiową lub zawałem serca bez uniesienia ST, w porównaniu ze strategią zachowawczą, zmniejsza łączne ryzyko zgonu, zawału serca i ponownej hospitalizacji (głównie hospitalizacji) u mężczyzn oraz u kobiet ze zwiększonym stężeniem CK-MB lub troponiny sercowej.
Zalecenie nasiadówek po operacji żylaków odbytu sposobem Milligana i Morgana nie wiązało się ze zmniejszeniem nasilenia dolegliwości bólowych, liczby zużywanych tabletek przeciwbólowych i prawdopodobieństwem zagojenia rany.
U chorych z zawałem serca z uniesieniem ST hospitalizowanych w ciągu 12 h od wystąpienia objawów, u których planowano pierwotną PCI, zastosowanie biwalirudyny, w porównaniu z heparyną niefrakcjonowaną i inhibitorem GP IIb/IIIa, wiązało się z mniejszym ryzykiem wystąpienia poważnego krwawienia i niekorzystnych zdarzeń klinicznych w okresie 30 dni.
U chorych z zawałem serca z uniesieniem ST PCI ułatwiona podaniem reteplazy z abciksymabem lub samego abciksymabu nie wiązała się ze znacząco lepszymi wynikami leczenia niż pierwotna PCI z podaniem abciksymabu w czasie zabiegu.
Stosowanie przeciętnie przez 12 tygodni (maks. 52 tyg.) salmeterolu (50 ?g 2 x dz.) razem z glikokortykosteroidem wziewnym, w porównaniu ze stosowaniem samego glikokortykosteroidu wziewnego, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia ciężkiego zaostrzenia astmy, natomiast nie stwierdzono wpływu na ryzyko związanych z astmą hospitalizacji, intubacji i zgonu.
Operacja guzków krwawniczych metodą Longo w porównaniu z operacją konwencjonalną wiąże się z krótszym czasem operacji, pobytu w szpitalu i powrotu do normalnej aktywności oraz mniejszym nasileniem pooperacyjnych dolegliwości bólowych, podobnym ryzykiem powikłań ogółem i większym ryzykiem nawrotu choroby.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć