Leczenie przewlekłe flutikazonem w połączeniu z salmeterolem przyjmowanymi wziewnie, w porównaniu ze stosowaniem samego flutikazonu, pozwoliło osiągnąć dobrą lub pełną kontrolę astmy u większego odsetka chorych. Poprawa kontroli astmy wiązała się z istotną poprawą jakości życia chorych. U prawie połowy chorych, u których mierzono jakość życia, uzyskano wynik zbliżony do maksymalnego.
U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) regularne stosowanie salmeterolu i flutikazonu łącznie (z jednego inhalatora), w porównaniu z samym salmeterolem, zapobiegało zaostrzeniom POChP i wiązało się z poprawą czynności płuc. Zaobserwowane zmniejszenie ryzyka zgonu było na granicy istotności statystycznej.
U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z często nawracającymi zaostrzeniami (>=2 umiarkowane lub ciężkie zaostrzenia w ciągu roku) stosowanie jednocześnie salmeterolu i flutikazonu z jednego inhalatora, w porównaniu z samym salmeterolem, zmniejszyło częstość zaostrzeń choroby. Leczenie skojarzone wiązało się również z poprawą jakości życia i zmniejszeniem nasilenia duszności.
U chorych na astmę przewlekłą z objawami występującymi pomimo stosowania glikokortykosteroidu wziewnego, dołączenie długo działającego beta2-mimetyku wziewnego, w porównaniu z antagonistą receptora leukotrienowego, zmniejsza ryzyko zaostrzeń wymagających zastosowania glikokortykosteroidu doustnego oraz nasilenie objawów.
Wprowadzenie standardów WHO do oceny radiogramów klatki piersiowej u dzieci pozwoliło na bardziej precyzyjne ustalanie rozpoznania zapalenia płuc. Przy takiej ocenie punktu końcowego skuteczność 7-walentnej skoniugowanej szczepionki przeciwko S. pneumoniae w zapobieganiu zachorowaniom na zapalenie płuc była nieco większa.
Przewlekłe stosowanie flutikazonu wziewnie u małych dzieci z epizodami świszczącego oddechu nie zmieniło, w porównaniu z placebo, ryzyka wystąpienia kolejnych epizodów i rozwoju astmy oraz nie wpłynęło na czynność płuc ani nadreaktywność oskrzeli w 5. roku życia dziecka.
Budezonid stosowany wziewnie w dawce 200 mg łącznie z montelukastem u dzieci chorych na astmę przewlekłą o umiarkowanym nasileniu był mniej skuteczny w zapobieganiu zaostrzeniom choroby niż budezonid stosowany w dawce 400 mg.
Doustne podanie pojedynczej dawki prednizolonu dzieciom z objawami krupu wirusowego o łagodnym lub umiarkowanym przebiegu było mniej skuteczne niż podanie deksametazonu w zapobieganiu ponownym wizytom w ambulatorium podczas tej samej choroby.
Wziewne podanie pojedynczej dawki formoterolu za pomocą inhalatora proszkowego u dzieci z napadem astmy powysiłkowej jest co najmniej tak samo skuteczne jak wziewne podanie pojedynczej dawki terbutaliny.
Regularne stosowanie doustnego leku mukolitycznego u chorych na przewlekłe zapalenie oskrzeli lub przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) nieco zmniejsza częstość i czas trwania zaostrzeń choroby. Autorzy przeglądu zwrócili uwagę, że korzyść ze stosowania mukolityków może być większa u chorych z częstymi i ciężkimi zaostrzeniami oraz u osób hospitalizowanych z powodu zaostrzenia POChP.
U chorych z ostrym kardiogennym obrzękiem płuc stosowanie nieinwazyjnej wentylacji ze stale dodatnim ciśnieniem w drogach oddechowych (CPAP; ale nie wentylacji dwufazowym ciśnieniem dodatnim [BIPAP]), w porównaniu z samym leczeniem typowym, zmniejsza ryzyko zgonu. Obie metody wspomagania wentylacji zmniejszają ryzyko potrzeby zastosowania inwazyjnej wentylacji mechanicznej. Stosowanie BIPAP, w porównaniu z CPAP, prawdopodobnie umiarkowanie zwiększa ryzyko zawału serca, ale precyzyjne oszacowanie tego ryzyka wymaga dalszych badań.
Sildenafil stosowany doustnie przez 12 tygodni, w porównaniu z placebo, poprawił wydolność wysiłkową i niektóre parametry hemodynamiczne u chorych z tętniczym nadciśnieniem płucnym głównie w II i III klasie czynnościowej WHO. Nie stwierdzono różnic w skuteczności pomiędzy dawkami 20 mg, 40 mg i 80 mg 3 razy dziennie.
Okresowe stosowanie wziewnych glikokortykosteroidów u niemowląt z epizodami świszczącego oddechu nie zmniejszyło nasilenia objawów ze strony układu oddechowego w ciągu pierwszych 3 lat życia dziecka i nie zapobiegło rozwojowi astmy przewlekłej.
U chorych na astmę przewlekłą cyklezonid stosowany wziewnie przez 12 tygodni raz dziennie rano w dawce 400 µg był nie mniej skuteczny niż budezonid w dawce 400 µg, i powodował większą poprawę niektórych dodatkowo ocenianych parametrów. Bezpieczeństwo stosowania obu leków były podobne.
Podawanie wziewnych glikokortykosteroidów dzieciom w 2. i 3. roku życia należącym do grupy ryzyka rozwoju astmy nie zmieniło w porównaniu z placebo ryzyka rozwoju choroby u dzieci w wieku przedszkolnym (po zaprzestaniu leczenia).
U dorosłych i dzieci chorych na astmę przewlekłą lekką lub umiarkowaną stosowanie budezonidu i formoterolu z jednego inhalatora regularnie i doraźnie – w porównaniu ze stosowaniem budezonidu z formoterolem regularnie i terbutaliny doraźnie oraz ze stosowaniem samego budezonidu w większej dawce regularnie i terbutaliny doraźnie – zmniejszyło ryzyko zaostrzeń astmy wymagających stosowania GKS doustnie i poprawiło kontrolę astmy.
Dotchawicze podanie egzogennego surfaktantu (kalfaktantu) u chorych w wieku od 7 dni do 21 lat zmniejsza w porównaniu z placebo śmiertelność, a w grupie niemowląt skraca również czas stosowania wentylacji mechanicznej.
Montelukast, podawany doustnie raz dziennie dzieciom w wieku 6-14 lat chorym na astmę przewlekłą lekką, nie mniej skutecznie niż flutikazon, podawany wziewnie 2 razy dziennie, zwiększał odsetek dni bez objawów astmy podczas 12 miesięcy leczenia. W odniesieniu do pozostałych ocenianych w badaniu punktów końcowych skuteczność montelukastu była mniejsza niż skuteczność flutikazonu.
Wybiórcza dekontaminacja przewodu pokarmowego w porównaniu z zastosowaniem placebo u chorych, którzy doznali oparzenia >=20% powierzchni ciała wiązało się ze zmniejszeniem liczby zapaleń płuc i zmniejszeniem ryzyka zgonu podczas pobytu na oddziale intensywnej opieki medycznej specjalizującym się w leczeniu oparzeń.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć