U chorych z ostrym bólem pooperacyjnym podanie naproksenu/soli sodowej naproksenu, w porównaniu z placebo, skuteczniej zmniejsza natężenie bólu i potrzebę zastosowania innego leku przeciwbólowego oraz nie zwiększa ryzyka zdarzeń niepożądanych.
Zastosowanie pojedynczej doustnej dawki albendazolu, mebendazolu lub pyrantelu wiąże się z dużym odsetkiem wyleczeń zarażeń glistą ludzką. W zarażeniach tęgoryjcami skuteczny jest albendazol, a w zarażeniach włosogłówką wszystkie 3 ww. leki są mało skuteczne. Dane na temat skuteczności lewamizolu są niewystarczające do wyciągnięcia wniosków. Autorzy podkreślają potrzebę opracowania nowych leków przeciwpasożytniczych.
U chorych z przewlekłą niewydolnością serca leczenie oparte na kontroli stężenia BNP nie poprawiło przeżywalności ani jakości życia, w porównaniu z leczeniem opartym na objawach klinicznych.
U osób chorych na chorobę zwyrodnieniową stawów stosowanie glukozaminy jest bezpieczne w porównaniu z placebo i wiąże się z mniejszą częstością zdarzeń niepożądanych w porównaniu z NSLPZ.
Żywienie niemowląt zagęszczonym ryżem mlekiem modyfikowanym lub modyfikowaną mieszanką zagęszczoną mączką z chlebowca świętojańskiego nie przyśpiesza ustępowania regurgitacji w porównaniu z karmieniem standardowym mlekiem modyfikowanym dla niemowląt. Według autorów badania odpowiednie postępowanie rodziców jest najlepszą metodą wspomagającą proces samoistnego ustępowania regurgitacji u niemowląt.
U osób w wieku >=50 lat bez objawów klinicznych badanie przesiewowe za pomocą kolonografii metodą tomografii komputerowej umożliwiło zidentyfikowanie 90% chorych z gruczolakiem lub rakiem jelita grubego o średnicy >=10 mm i 65% chorych z gruczolakiem lub rakiem jelita grubego o średnicy >=5 mm.
U chorych na nadciśnienie tętnicze obciążonych dużym ryzykiem wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych leczenie skojarzone benazeprylem i amlodypiną, w porównaniu z leczeniem benazeprylem i hydrochlorotiazydem, zmniejszyło ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych poddawanych dużym operacjom w obrębie jamy brzusznej lub miednicy stosowanie heparyny drobnocząsteczkowej przedłużone do miesiąca po operacji zmniejsza ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej w ciągu 30 dni po operacji i nie zwiększa ryzyka wystąpienia krwawienia.
U kobiet w wieku >=40 lat obciążonych zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych stosowanie kwasu foliowego, witaminy B6 i B12 nie zmniejszyło ryzyka wystąpienia inwazyjnych nowotworów złośliwych i zgonu z tego powodu.
Podanie pojedynczej dawki ondansetronu wymiotującym dzieciom chorym na ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy jest bezpieczne i skuteczniej, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko utrzymywania się wymiotów, a także ogranicza konieczność nawadniania dożylnego i ryzyko hospitalizacji.
Leczenie uciskowe zwiększa prawdopodobieństwo całkowitego wygojenia owrzodzenia podudzi.
U osób z prawdopodobną chorobą Alzheimera suplementacja kwasu foliowego i witamin z grupy B w dużych dawkach nie opóźnia utraty czynności poznawczych.
U chorych z zaostrzeniem POChP stosowanie GKS ogólnoustrojowo zmniejsza ryzyko niepowodzenia leczenia, skraca czas hospitalizacji, wiąże się z poprawą czynności płuc i zmniejszeniem duszności, natomiast zwiększa ryzyko skutków niepożądanych.
U osób ze świeżo rozpoznaną cukrzycą typu 2 samodzielne oznaczanie glikemii nie poprawiło kontroli glikemii, natomiast wiązało się z większym nasileniem depresji.
U osób po zawale serca przyjmujących klopidogrel zaobserwowano, że jednoczesne przyjmowanie IPP wiązało się z większym zagrożeniem ponownym zawałem serca, w porównaniu z osobami nieprzyjmującymi IPP.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyków wziewnych z MDI ze spejserem, w porównaniu ze stosowaniem tych leków za pomocą nebulizatora, wiąże się z podobnym ryzykiem konieczności hospitalizacji.
U dzieci chorych na astmę przewlekłą lekką stosowanie budezonidu codziennie przez 18 miesięcy umożliwiło lepszą kontrolę astmy niż leczenie budezonidem codziennie przez 6 miesięcy, a następnie stosowanie leku tylko podczas zaostrzeń. Zaobserwowano jednak, że takie postępowanie wiąże się z nieznacznie mniejszym przyrostem wysokości ciała.
Płukanie nosa izotonicznym roztworem soli, stosowane jako uzupełnienie leczenia standardowego, przyśpiesza ustępowanie niektórych objawów przeziębienia i grypy u dzieci oraz zmniejsza ryzyko powtórnego zachorowania w okresie zimowym.
U chorych na cukrzycę typu 2 wyjściowo niewyrównaną i trwającą średnio 11,5 roku (śr. wiek 60 lat) intensywna kontrola glikemii (rozpoczynana glimepirydem lub metforminą i rozyglitazonem w maksymalnych dawkach) w porównaniu z kontrolą standardową (leki jak wyżej w dawkach wynoszących połowę dawki maksymalnej; różnica w osiągniętym odsetku HbA1c 1,5 punktu procentowego) nie wpływa na ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych, powikłań mikroangiopatycznych (z wyjątkiem zmniejszenia odsetka chorych, u których wystąpiło pogorszenie albuminurii), natomiast zwiększa ryzyko poważnych skutków niepożądanych.
U chorych na świeżo rozpoznaną, trwającą krócej niż 2 lata astmę przewlekłą lekką, niewymagających według lekarza prowadzącego stosowania GKS wziewnych, wcześnie rozpoczęte i kontynuowane przez 5 lat stosowanie budezonidu wziewnie w małej dawce w porównaniu z regularnym stosowaniem budezonidu tylko w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji wiązało się z nieco lepszą kontrolą astmy (w pierwszych 3 latach, w porównaniu z placebo) i rzadszym stosowaniem dodatkowych leków przeciwastmatycznych w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji, podczas których wszyscy pacjenci przyjmowali budezonid.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć