medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
U chorych ze świeżo rozpoznanym układowym zapaleniem naczyń z ANCA i zajęciem nerek, bez bezpośredniego zagrożenia życia, stosowanie cyklofosfamidu w "pulsach" i.v. co 2–3 tygodnie wiązało się z podobnym czasem do osiągnięcia remisji choroby jak codzienne stosowanie cyklofosfamidu p.o., przy mniejszej łącznej dawce leku i mniejszym ryzyku leukopenii.
U około 95% chorych na chorobę tętnic obwodowych angio-TK umożliwiła rozpoznanie istotnego zwężenia lub zamknięcia tętnic kończyn dolnych.
Suplementacja oleju rybiego zawierającego DHA i EPA w badanych populacjach chorych wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z przyczyn sercowych.
Wśród chorych na objawową chorobę wieńcową 64-rzędowa angio-TK umożliwiła rozpoznanie istotnych zwężeń tętnic wieńcowych u 85%, a choroby trójnaczyniowej u 75%.
U chorych na cukrzycę stosowanie analogów insuliny (szybko działających i długo działających), w porównaniu ze stosowaniem insuliny ludzkiej (krótko działającej lub o średnio długim okresie działania), wiąże się z niewielką (uznawaną za klinicznie nieistotną) redukcją odsetka HbA1c i z rzadszym występowaniem hipoglikemii w niektórych populacjach chorych w okresie do 30 miesięcy. Według autorów przeglądu analogi insuliny nie mają istotnej przewagi pod względem kontroli glikemii nad preparatami insuliny ludzkiej, natomiast mogą być przydatne u chorych, u których podczas stosowania insulin ludzkich występują epizody hipoglikemii pomimo optymalizacji dotychczasowego leczenia, aczkolwiek dane przemawiające za tym są niskiej jakości. Autorzy podkreślają potrzebę przeprowadzenia wysokiej jakości badań z długim okresem obserwacji, aby ocenić wpływ leczenia analogami insuliny na występowanie odległych powikłań cukrzycy.
Poszczególne leki przeciwdepresyjne nowej generacji stosowane przez 8 tygodni u chorych na depresję w przebiegu choroby jednobiegunowej różnią się pod względem skuteczności i tolerancji. Autorzy metaanalizy stwierdzają, że najlepszym profilem skuteczności i tolerancji cechują się escitalopram i sertralina oraz sugerują, że rozpoczynanie leczenia depresji sertraliną może być najlepszym wyborem ze względu na korzystny profil skuteczności, tolerancji i kosztów.
Przewlekłe przyjmowanie statyny zmniejsza ryzyko udaru mózgu w prewencji pierwotnej i wtórnej. U osób po przebytym udarze mózgu lub po napadzie przemijającego niedokrwienia mózgu stosowanie statyny zmniejsza ryzyko udaru mózgu zakończonego zgonem, ale zwiększa ryzyko udaru krwotocznego. Intensywne leczenie hipolipemizujące, w porównaniu z leczeniem standardowym, wiąże się z mniejszym ryzykiem udaru mózgu i poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Autorzy badania zalecają ostrożność przy rozpoczynaniu leczenia statynami u chorych po przebytym udarze krwotocznym.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyku za pomocą MDI przez komorę inhalacyjną jest co najmniej tak samo skuteczne i bezpieczne, jak stosowanie leku w nebulizacji, a u dzieci może być nawet korzystniejsze.
U chorych z napadowym lub przetrwałym migotaniem przedsionków (AF), obciążonych dodatkowymi czynnikami ryzyka, stosowanie dronedaronu, w porównaniu z placebo, wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka niektórych zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym zgonu z przyczyn naczyniowych (głównie zgonu spowodowanego arytmią) i pierwszej hospitalizacji z powodu zdarzeń sercowo-naczyniowych (głównie pierwszej hospitalizacji z powodu AF) oraz z częstszym występowaniem skutków niepożądanych ogółem (ryzyko poważnych skutków niepożądanych nie było zwiększone); stwierdzono też nieznamiennie mniejszą śmiertelność ogólną.
Makrogole (PEG 3350) są skuteczne w krótkotrwałym leczeniu zaparcia czynnościowego u dzieci. Według autorów badania najkorzystniejszą dawką początkową (skuteczną i bezpieczną) jest dawka 0,4 g/kg mc.
Żywienie niemowląt zagęszczonym mlekiem modyfikowanym jest bezpieczne, jednak tylko nieznacznie wpływa na zmniejszenie objawów refluksu żołądkowo-przełykowego.
Stosowanie oddziaływań psychospołecznych wraz z farmakoterapią u osób uzależnionych od opiatów w trakcie leczenia detoksykacyjnego zwiększa prawdopodobieństwo utrzymania abstynencji oraz poprawia jakość współpracy między pacjentem i lekarzem.
U dzieci chorych na anginę paciorkowcową leczenie doustne antybiotykiem przez 2–6 dni jest bezpieczne i podobnie skuteczne jak standardowe leczenie doustne penicyliną przez 10 dni. Według autorów metaanalizy, w krajach o małej częstości występowania gorączki reumatycznej można stosować antybiotykoterapię skróconą.
W całej badanej grupie pacjentów (bez względu na obecność lub brak objawów stresu pourazowego) leczenie w postaci wielosesyjnych interwencji terapeutycznych – również traktowanych całościowo, jako zbiór różnych aktywnych interwencji terapeutycznych – w porównaniu ze zwykłą opieką nie zmniejszyło ani ryzyka rozwinięcia się PTSD ani ryzyka nasilenia objawów tego zespołu skuteczniej niż zwykła opieka.
Dostępne dane nie pozwalają na jednoznaczną ocenę skuteczności choreoterapii u chorych na schizofrenię. Wydaje się, że ten rodzaj leczenia zmniejsza nasilenie objawów negatywnych choroby, ale konieczna jest weryfikacja tych wyników w toku dalszych badań.
U chorych z umiarkowanym lub ciężkim epizodem depresji preparaty dziurawca łagodzą objawy skuteczniej niż placebo i podobnie skutecznie jak leki przeciwdepresyjne oraz rzadziej niż leki przeciwdepresyjne powodują objawy niepożądane będące przyczyną przerwania leczenia.
U dorosłych chorych na reumatoidalne zapalenie stawów trwające >2 lata kontynuowanie leczenia lekami modyfikującymi przebieg choroby (LMPCh) w stałych dawkach, w porównaniu z placebo lub LMPCh w zmniejszanej dawce, wiąże się z mniejszym ryzykiem nawrotu/zaostrzenia choroby. U części chorych uzyskano zmniejszenie dawki lub odstawiono lek. Autorzy sugerują raczej utrzymywanie stałych dawek kontrolujących, a w przypadku decyzji o zmniejszaniu dawki lub odstawianiu leku zalecają, by czynić to stopniowo i powiązać z ciągłym monitorowaniem aktywności choroby oraz gotowością do ponownej intensyfikacji leczenia w przypadku nawrotu/zaostrzenia choroby.
U osób zgłaszających się do lekarza rodzinnego ze świeżymi objawami dyspepsji strategia polegająca na stopniowym zwiększaniu intensywności leczenia zmniejszającego kwaśność soku żołądkowego (strategia leczenia intensyfikowanego) była równie skuteczna i bardziej opłacalna z punktu widzenia społeczeństwa holenderskiego niż strategia leczenia redukowanego.
U chorych na dotychczas nieleczoną inwazyjnie ciężką chorobę wieńcową przezskórna interwencja wieńcowa, w porównaniu z pomostowaniem aortalno-wieńcowym (CABG), wiąże się z większym ryzykiem poważnego zdarzenia sercowego lub naczyniowomózgowego (głównie potrzeby ponownej rewaskularyzacji), ale z mniejszym ryzykiem udaru mózgu w ciągu 12 miesięcy od zabiegu.
U chorych z migotaniem przedsionków, obciążonych zwiększonym ryzykiem udaru mózgu, u których nie można zastosować antagonistów witaminy K, leczenie skojarzone klopidogrelem z kwasem acetylosalicylowym (ASA), w porównaniu z placebo i ASA, zmniejszyło ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych i udaru mózgu, ale zwiększyło ryzyko ciężkiego i dużego krwawienia.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
