Karbamazepina i kwas walproinowy zwiększają ryzyko wystąpienia EM, SJS i TEN. Stosowanie karbamazepiny łącznie z paracetamolem drastycznie zwiększa to ryzyko, dlatego należy unikać tej kombinacji leków.
Wyniki leczenia chorych na wysięk opłucnowy w przebiegu nowotworu złośliwego za pomocą pleurodezy talkowej wykonywanej techniką wideotorakoskopową lub za pomocą podaży zawiesiny talku przez dren są podobne.
U osób obciążonych dużym ryzykiem ChW, a także u osób o różnym wyjściowym ryzyku ChW, skojarzone leczeniem statyną i innym lekiem hipolipemizującym, w porównaniu z podawaniem samej statyny (zarówno w dużej dawce, jak i jakiejkolwiek dawce), przynosi podobne korzyści kliniczne.
Stosowanie samoprzylepnych folii antyseptycznych nie wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zakażenia miejsca operowanego u chorych poddawanych operacjom ogólnochirurgicznym (w tym brzusznym), kardiochirurgicznym, stawu biodrowego i u kobiet poddawanych cięciu cesarskiemu, a może nawet wiązać się ze zwiększeniem owego ryzyka.
Agresywna fototerapia prowadzona u noworodków ze skrajnie małą urodzeniową masą ciała nie zmniejszyła ryzyka zgonu i upośledzenia rozwoju psychoneurologicznego w porównaniu z fototerapią zachowawczą.
Okołooperacyjna dożylna podaż glutaminy nie wpływa na ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych u dobrze odżywionych chorych poddawanych operacjom brzusznym z powodu nowotworu złośliwego.
U dzieci zgłaszających się do ambulatorium z powodu epizodu świszczącego oddechu rzadko występuje zapalenie płuc (rozpoznane radiologicznie). Wysoka gorączka i zmniejszone wysycenie hemoglobiny tlenem są objawami, których występowanie zwiększa prawdopodobieństwo takiego rozpoznania. Według autorów badania nie ma podstaw do wykonywania RTG klatki piersiowej u wszystkich dzieci ze świszczącym oddechem, jeżeli nie towarzyszą mu inne objawy mogące sugerować zapalenie płuc.
Amoksycylina z kwasem klawulanowym była skuteczna w leczeniu ostrego bakteryjnego zapalenia zatok przynosowych u dzieci w wieku 1–10 lat, ale w porównaniu z placebo zwiększała ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.
Dimenhydrynat podawany doodbytniczo wymiotującym dzieciom chorym na ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy o niewielkim nasileniu jest bezpieczny i zmniejsza liczbę epizodów wymiotów, jednak nie wpływa na przebieg choroby ani na objętość przyjmowanych doustnie płynów nawadniających.
Cztery lata po zakończeniu przewlekłego stosowania budezonidu lub nedokromilu sodu wziewnie u dzieci chorych na astmę przewleką lekką lub umiarkowaną nie zaobserwowano utrzymywania się różnic w przebiegu choroby stwierdzonych podczas stosowania leczenia.
Leczenie skojarzone epinefryną w nebulizacji oraz deksametazonem doustnie może zmniejszyć konieczność hospitalizacji z powodu zapalenia oskrzelików o umiarkowanym nasileniu u niemowląt skuteczniej (w porównaniu z placebo) niż stosowanie tych leków oddzielnie.
Wyniki tego przeglądu potwierdzają, że stosowanie rywastygminy u osób, u których stwierdzono łagodne lub umiarkowane otępienie typu Alzheimera, zmniejsza nasilenie jego objawów, ale jednocześnie zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.
U chorych na POChP w stadium II–IV z częstymi zaostrzeniami dodanie budezonidu z formoterolem do tiotropium, w porównaniu z dodaniem placebo, powodowało szereg korzyści, m.in. poprawę czynności płuc (parametry spirometryczne) i jakości życia chorych, zmniejszenie nasilenia objawów choroby, poprawę funkcjonowania w zakresie porannych czynności codziennych, zmniejszenie częstości zaostrzeń i ryzyka hospitalizacji z ich powodu oraz zapotrzebowania na doraźnie stosowane krótko działające leki rozkurczające oskrzela.
Leczenie amoksycyliną ostrego zapalenia ucha środkowego u dzieci w wieku 6–24 miesięcy zwiększyło, w porównaniu z podaniem placebo, ryzyko nawrotu choroby w ciągu 3,5 roku po leczeniu. Według autorów badania uzyskany wynik stanowi dodatkowy argument potwierdzający zasadność ograniczenia antybiotykoterapii w OZUŚ.
U osób obciążonych czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, ale bez rozpoznanej choroby sercowo-naczyniowej, przewlekłe stosowanie statyn zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, poważnych zdarzeń wieńcowych i naczyniowomózgowych, zawału serca niezakończonego zgonem i rewaskularyzacji wieńcowej oraz nie zwiększa ryzyka choroby nowotworowej.
Stosowanie probiotyków przez 6 miesięcy w okresie zimowo-wiosennym zmniejszyło częstość i czas utrzymywania się objawów przeziębienia oraz chorób grypopodobnych u dzieci w wieku 3–5 lat.
Lactobacillus rhamnosus GG podawany dzieciom chorym na ostrą wodnistą biegunkę równolegle ze standardowym postępowaniem (nawadnianiem doustnym) zmniejszył, w porównaniu z samym nawadnianiem, nasilenie i czas trwania biegunki. Uzyskany efekt nie zależał od dawki probiotyku.
W sezonie epidemicznym grypy stosowanie maseczek chirurgicznych przez pielęgniarki podczas kontaktu z chorym w szpitalu lub ambulatorium zapobiegało zachorowaniu na grypę równie skutecznie jak stosowanie maseczek z filtrem N95.
Oznaczenie dimeru D we krwi za pomocą testów przyłóżkowych umożliwia bezpieczne wykluczenie ŻChZZ w populacji o małym ryzyku zachorowania, a w przypadku testów o największej czułości – również u pacjentów ze średnim ryzykiem wyjściowym.
Inhibitory neuraminidazy nieznacznie skracają czas utrzymywania się objawów grypy u dzieci i zapobiegają zachorowaniom wśród dzieci z kontaktu domowego z chorym na grypę.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć