Stosowanie wentylacji z użyciem mieszanki zawierającej 80% tlenu w czasie operacji i 2–6 godzin po jej zakończeniu w porównaniu ze stosowaniem mieszanki zawierającej 30% lub 35% tlenu wiąże się z mniejszym ryzykiem zakażenia miejsca operowanego, również w grupie chorych operowanych planowo z powodu chorób jelita grubego i odbytnicy.
U chorych na POChP stosowanie wziewnie budezonidu (samego lub z formoterolem), w porównaniu ze stosowaniem placebo lub samego formoterolu, nie zwiększa ryzyka wystąpienia zapalenia płuc w okresie 12 miesięcy.
U chorych przyjmujących ASA w dawce 75–325 mg/d w ramach profilaktyki sercowo-naczyniowej stosowanie famotydyny w dawce 20 mg 2 × dz., w porównaniu z placebo, skutecznie zapobiegało wystąpieniu wrzodu żołądka, dwunastnicy lub nadżerkowego zapalenia przełyku.
Famotydyna w porównaniu z pantoprazolem mniej skutecznie zapobiega nawrotom choroby u chorych z wyleczonym wrzodem trawiennym lub z wyleczoną nadżerką błony śluzowej żołądka lub dwunastnicy związanymi z przyjmowaniem ASA w małej dawce.
U chorych na umiarkowaną POChP, spośród których większość przyjmowała przewlekle glikokortykosteroidy wziewne i długo działające β2-mimetyki, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejszyło tempo pogarszania się wartości FEV1 (po inhalacji leku rozkurczającego oskrzela) i częstość zaostrzeń choroby, a nie wpłynęło na ryzyko zgonu.
U chorych na POChP w stadium umiarkowanym lub ciężkim, leczonych salmeterolem albo tiotropium, dodanie roflumilastu, w porównaniu z placebo, poprawiło czynność płuc wyrażoną wartością FEV1, nie zmniejszyło częstości jakichkolwiek zaostrzeń, zmniejszyło odsetek chorych, u których wystąpiło jakiekolwiek zaostrzenie, i wiązało się z częstszym występowaniem zdarzeń niepożądanych prowadzących do zaprzestania przyjmowania leku.
Według autorów badań roflumilast może być jedną z opcji leczenia u chorych, którzy dobrze ten lek tolerują.
U chorych z kardiomiopatią niedokrwienną lub o innej etiologii i z wydłużonym czasem trwania zespołu QRS (szczególnie >=150 ms), w I lub II klasie NYHA, wszczepienie ICD-CRT zmniejszyło ryzyko zgonu lub zdarzeń związanych z niewydolnością serca.
Wyniki niedawno przeprowadzonych badań przemawiają za istnieniem związku między stosowaniem leków psychotropowych a ryzykiem występowania złamań osteoporotycznych.
Optymalne leczenie operacyjne raka pęcherzyka żółciowego (RPŻ) zależy od zaawansowania nowotworu. Ogólne zasady dotyczące rozległości zabiegu resekcyjnego opierają się na zaawansowaniu cechy T w klasyfikacji TNM, ale przydatne jest również uwzględnienie umiejscowienia guza i typu wzrostu.
W tym przeglądzie systematycznym z metaanalizą 4 badań z randomizacją autorzy zadali pytanie, czy intensywna kontrola glikemii, w porównaniu ze zwykłą kontrolą, u chorych na cukrzycę typu 2 zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziałach pomocy doraźnej lub hospitalizowanych, zaleca się stosowanie GKS ogólnoustrojowo.
W tym badaniu z randomizacją autorzy zadali pytanie, czy dołączenie programu terapeutycznego do leczenia typowego wykazuje większą niż leczenie typowe skuteczność w terapii chorych na nowotwory złośliwe cierpiących na dużą depresję (major depression).
Ryzyko zgonu i zawału serca jest zwiększone u chorych na cukrzycę typu 2 i chorobę wieńcową (ChW), w porównaniu z osobami bez cukrzycy.
Antagoniści witaminy K (np. acenokumarol, warfaryna) zmniejszają ryzyko zgonu i udaru mózgu u chorych z migotaniem przedsionków, ale jednocześnie zwiększają ryzyko powikłań krwotocznych.
Rozpoczęcie leczenia chP lewopodą lub pramipeksolem podobnie wpływa na stopień niesprawności chorych i nasilenie choroby w obserwacji długoterminowej.
U dotychczas nieleczonych chorych na chP rasagilina w dawce 1 mg/d lub 2 mg/d, w porównaniu z placebo, nieznacznie zmniejszyła nasilenie objawów chP i zwolniła jej postęp.
Według autorów badania 4-krotne zwiększenie dawki GKS wziewnego w przypadku subiektywnego lub obiektywnego pogorszenia kontroli astmy jest obiecującą interwencją, której skuteczność powinno się potwierdzić w dalszych badaniach.
U chorych z miażdżycowym ZTN otrzymujących leczenie farmakologiczne wykonanie przezskórnego zabiegu rewaskularyzacyjnego, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zahamowało progresji upośledzenia czynności nerek oraz nie zmniejszało ryzyka zdarzeń nerkowych i sercowo-naczyniowych, natomiast wiązało się z występowaniem powikłań zabiegowych.
U chorych z objawową niewydolnością serca w II–IV klasie NYHA i LVEF =<40% stosowanie losartanu w dawce 150 mg/d, w porównaniu z dawką 50 mg/d, wiązało się z podobnym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny oraz ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca analizowanych łącznie, przy częstszym występowaniu skutków niepożądanych, ale niezwiększonym ryzyku odstawienia leku z ich powodu.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć