U chorych ze stabilną dławicą piersiową po zawale serca, z przetrwałym zamknięciem tętnicy odpowiedzialnej za zawał stwierdzonym w okresie między 3. a 28. dniem po zawale, otrzymujących optymalne leczenie farmakologiczne, wykonanie przezskórnej interwencji wieńcowej, w porównaniu z samym optymalnym leczeniem farmakologicznym, nie zmniejsza częstości zgonu, ponownego zawału i niewydolności serca IV klasy NYHA wymagającej hospitalizacji, zarówno rozpatrywanych łącznie, jak i osobno, oraz wiąże się z tendencją do częstszego występowania ponownego zawału serca.
Zaprzestanie przyjmowania kwasu acetylosalicylowego (ASA), w porównaniu ze stałym i regularnym przyjmowaniem tego leku przez chorych na chorobę wieńcową (ChW) albo obciążonych umiarkowanym lub dużym ryzykiem rozwoju tej choroby, około 2-krotnie zwiększa ryzyko poważnego zdarzenia niepożądanego. Autorzy przeglądu podkreślili, że pomimo ograniczonej wiarygodności wniosków płynących z badań obserwacyjnych, ich wyniki wskazują na konieczność starannego rozważenia korzyści i ryzyka związanego z przejściowym albo stałym zaprzestaniem stosowania ASA u chorych obciążonych ryzykiem ChW.
U chorych ze stabilną dławicą piersiową lub po ostrym zespole wieńcowym stosowanie statyny w dużej dawce, w porównaniu z dawką standardową, zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, ryzyko udaru mózgu, a także ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych ocenianych łącznie.
U chorych na chorobę wieńcową z zachowaną czynnością skurczową lewej komory serca stosowanie inhibitora konwertazy angiotensyny, w porównaniu z placebo, umiarkowanie zmniejsza ryzyko zgonu, zawału serca i potrzeby rewaskularyzacji wieńcowej.
U chorych z ostrym kardiogennym obrzękiem płuc stosowanie nieinwazyjnej wentylacji ze stale dodatnim ciśnieniem w drogach oddechowych (CPAP; ale nie wentylacji dwufazowym ciśnieniem dodatnim [BIPAP]), w porównaniu z samym leczeniem typowym, zmniejsza ryzyko zgonu. Obie metody wspomagania wentylacji zmniejszają ryzyko potrzeby zastosowania inwazyjnej wentylacji mechanicznej. Stosowanie BIPAP, w porównaniu z CPAP, prawdopodobnie umiarkowanie zwiększa ryzyko zawału serca, ale precyzyjne oszacowanie tego ryzyka wymaga dalszych badań.
U chorych ze świeżym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST otrzymujących leczenie fibrynolityczne i ASA dodanie enoksaparyny przez okres hospitalizacji (do 8 dni), w porównaniu z dodaniem HNF przez okres nie krótszy niż 2 dni, zmniejszyło ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub ponownego zawału serca niezakończonego zgonem, ale wiązało się ze zwiększeniem ryzyka poważnego krwawienia w ciągu 30 dni obserwacji.
U chorych ze świeżym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST otrzymujących kwas acetylosalicylowy (ASA) i leczenie fibrynolityczne zastosowanie heparyny niefrakcjonowanej (HNF) nie zmniejsza ryzyka zgonu i ponownego zawału serca. Zastosowanie heparyny drobnocząsteczkowej, w porównaniu z placebo, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka tych zdarzeń, a w bezpośrednim porównaniu z HNF zmniejsza ryzyko zawału serca prawie o połowę. Mniejsze krwawienia były częste, a krwawienia poważne, w tym wewnątrzczaszkowe - rzadsze.
U osób obciążonych dużym ryzykiem sercowo-naczyniowym korzyści związane ze stosowaniem przez 4,5 roku ramiprylu, w porównaniu z placebo, utrzymywały się przez dalsze 2,6 roku, kiedy to inhibitor konwertazy angiotensyny (głównie ramipryl) przyjmowało około 70% osób (zarówno tych, którzy wcześniej przyjmowali ramipryl, jak i tych z grupy placebo). Ponadto wśród osób wcześniej przyjmujących ramipryl zmniejszyło się w dalszych obserwacji ryzyko rewaskularyzacji wieńcowej i rozwoju cukrzycy.
U chorych na cukrzycę typu 2 fenofibrat (postać mikronizowana, 200 mg 1 x dz.) przyjmowany przez 5 lat, w porównaniu z placebo, nie zmniejszył ryzyka głównego, złożonego punktu końcowego (zgonu z powodu choroby wieńcowej lub zawału serca niezakończonego zgonem), zmniejszył natomiast ryzyko zawału serca niezakończonego zgonem, jakichkolwiek incydentów sercowo-naczyniowych oraz rewaskularyzacji wieńcowej i jakiejkolwiek rewaskularyzacji, przy zwiększonym ryzyku zapalenia trzustki i zatorowości płucnej.
U chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków leczenie zmierzające do przywrócenia i utrzymania rytmu zatokowego (kolejne kardiowersje elektryczne oraz przewlekłe stosowanie leków antyarytmicznych) - w porównaniu z leczeniem, którego celem jest wyłącznie kontrola częstotliwości rytmu komór - nie zmniejsza ryzyka zgonu ani udaru niedokrwiennego mózgu.
U chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi rutynowa strategia inwazyjna, w porównaniu z selektywną strategią inwazyjną, zmniejsza ryzyko zawału serca niezakończonego zgonem, nasilenia dławicy piersiowej oraz ponownych hospitalizacji w długotrwałej obserwacji, wiąże się natomiast z większym ryzykiem zgonu w okresie pierwszej hospitalizacji.
Względna korzyść związana ze stosowaniem statyn (czyli względne zmniejszenie ryzyka [RRR]) jest proporcjonalna do bezwzględnego zmniejszenia stężenia cholesterolu LDL w osoczu, natomiast korzyść (NNT) jest proporcjonalna do ryzyka sercowo-naczyniowego w danej populacji.
U chorych na nadciśnienie tętnicze ze współistniejącymi czynnikami ryzyka choroby wieńcowej leczenie oparte na amlodypinie z peryndoprylem dodawanym w razie potrzeby, w porównaniu z leczeniem opartym na atenololu z diuretykiem tiazydowym dodawanym w razie potrzeby, skuteczniej obniżało ciśnienie tętnicze i zapobiegało incydentom sercowo-naczyniowym.
U chorych ze świeżym zawałem serca metoprolol stosowany początkowo dożylnie w łącznej dawce 15 mg, a następnie 200 mg/d doustnie średnio przez 15 dni zmniejszył ryzyko ponownego zawału serca i migotania komór oraz zwiększył ryzyko wstrząsu kardiogennego, w porównaniu z placebo. Lek nie wpłynął znamiennie na częstość zgonów z jakiejkolwiek przyczyny.
Stosowanie kandesartanu w dawce docelowej 32 mg 1 x dz. (śr. 24 mg) przez około 3 lata (mediana) u chorych z przewlekłą niewydolnością serca zmniejszyło ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz ryzyko zawału serca niezakończonego zgonem.
Zdaniem autorów badania jego wyniki wskazują na jednakowe bezpieczeństwo i skuteczność rozpoczynania leczenia chorych w podeszłym wieku ze stabilną PNS od beta-blokera (bisoprololu) i następnie dodanie inhibitora ACE (enalaprylu), w porównaniu z rozpoczynaniem leczenia od inhibitora ACE i dodaniem beta-blokera.
U chorych po niedawno przebytym OZW intensywne leczenie atorwastatyną stosowaną w dużej dawce (80 mg/d), w porównaniu z leczeniem prawastatyną w dawce standardowej (40 mg/d), zmniejszyło ryzyko zgonu i poważnych incydentów sercowo-naczyniowych już w pierwszych miesiącach leczenia, i niezależnie od początkowego efektu korzyść zwiększała się w długotrwałej obserwacji.
U chorych ze STEMI stosowanie abciksimabu jednocześnie z pierwotną PCI zmniejsza ryzyko zgonu i ponownego zawału serca oraz nie zwiększa ryzyka poważnego krwawienia, w tym krwawienia wewnątrzczaszkowego.
Stosowanie statyn i WKT n-3 w prewencji ChW zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, natomiast nie wywiera takiego wpływu stosowanie fibratów, żywic jonowymiennych, niacyny i samej diety.
U chorych z NS – zarówno w stadium bezobjawowym, jak i z objawami o różnym nasileniu – stężenie BNP lub NT-proBNP jest silnym predyktorem zgonu lub incydentu sercowo-naczyniowego.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć