medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Według autorów przeglądu u chorych na astmę lekką nieprzyjmujących regularnie glikokortykosteroidu wziewnego stosowanie w leczeniu doraźnym budezonidu z formoterolem (B+F) nie ma wyraźnej przewagi nad stosowaniem samego formoterolu lub samej terbutaliny. U dorosłych i dzieci chorych na astmę umiarkowaną lub ciężką, którzy przyjmują B+F regularnie, stosowanie B+F również doraźnie wiąże się z poprawą niektórych parametrów klinicznych i fizjologicznych.
U chorych z zaostrzeniem POChP stosowanie GKS ogólnoustrojowo zmniejsza ryzyko niepowodzenia leczenia, skraca czas hospitalizacji, wiąże się z poprawą czynności płuc i zmniejszeniem duszności, natomiast zwiększa ryzyko skutków niepożądanych.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyków wziewnych z MDI ze spejserem, w porównaniu ze stosowaniem tych leków za pomocą nebulizatora, wiąże się z podobnym ryzykiem konieczności hospitalizacji.
U dzieci chorych na astmę przewlekłą lekką stosowanie budezonidu codziennie przez 18 miesięcy umożliwiło lepszą kontrolę astmy niż leczenie budezonidem codziennie przez 6 miesięcy, a następnie stosowanie leku tylko podczas zaostrzeń. Zaobserwowano jednak, że takie postępowanie wiąże się z nieznacznie mniejszym przyrostem wysokości ciała.
U chorych na przewlekłe zapalenie oskrzeli lub przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) regularne stosowanie doustnych leków mukolitycznych, w porównaniu z placebo, zmniejsza częstość zaostrzeń choroby, skraca czas niesprawności z powodu nasilenia się objawów choroby, oraz nie zwiększa ryzyka działań niepożądanych i zgonu z jakiejkolwiek przyczyny.
U chorych na astmę lekką lub umiarkowaną dodanie do glikokortykosteroidu wziewnego (GKSw) montelukastu, w porównaniu z dodaniem placebo lub niestosowaniem dodatkowego leku/placebo, poprawia kontrolę objawów choroby i nie zwiększa ryzyka objawów niepożądanych. Dodanie do GKSw montelukastu, w porównaniu z dodaniem salmeterolu w krótszym okresie obserwacji (12 tygodni), wiąże się z częstszym występowaniem zaostrzeń i nie zwiększa ryzyka objawów niepożądanych, a w dłuższym okresie obserwacji (48 tygodni) podobnie wpływa na ryzyko zaostrzeń i wiąże się z mniejszym ryzykiem objawów niepożądanych.
U chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) w stadium II–IV (wg GOLD), spośród których blisko 2/3 otrzymywało przewlekle glikokortykosteroidy i długo działające beta2-mimetyki wziewne, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, nie miało istotnego wpływu na tempo rocznego spadku średniej wartości FEV1, wiązało się natomiast z poprawą czynności płuc, poprawą jakości życia oraz wydłużeniem czasu do pierwszego zaostrzenia i zmniejszeniem częstości zaostrzeń POChP. Ryzyko poważnych zdarzeń niepożądanych zakończonych zgonem było mniejsze u chorych otrzymujących tiotropium.
U chorych na umiarkowaną lub ciężką POChP regularne przyjmowanie salmeterolu z flutikazonem lub samego flutikazonu, lub samego salmeterolu zmniejszyło tempo pogarszania się czynności płuc.
Według autorów przeglądu cyklezonid stosowany w dawkach równoważnych jest bezpieczny i równie skuteczny jak beklometazon, budezonid i flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1). Do oceny skuteczności klinicznej leku, zwłaszcza w populacji dziecięcej, konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.
Stosowanie bupropionu w dawce 300 mg/24 h wraz ze wsparciem behawioralnym u zmotywowanej młodzieży zwiększyło szansę na krótkotrwałe zaprzestanie palenia. Efekt ten był słabszy niż u dorosłych i szybko zanikał po zakończeniu leczenia.
U chorych na umiarkowaną lub ciężką stabilną POChP stosowanie przewlekłe długo działających beta2-mimetyków (LABA), w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko poważnych zaostrzeń choroby i nie wpływa na ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn oddechowych. W porównaniu z LABA, bromek tiotropium zmniejsza ryzyko zaostrzeń POChP, a leczenie skojarzone LABA z wziewnym glikokortykosteroidem zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn oddechowych w porównaniu ze stosowaniem samego LABA.
U chorych na chorobę wieńcową potwierdzoną w koronarografii szczepienie przeciwko grypie w porównaniu z podaniem placebo zmniejszyło w ciągu 12 miesięcy ryzyko analizowanych łącznie epizodów niedokrwienia mięśnia sercowego wymagających hospitalizacji. Badanie nie wykazało wpływu szczepienia na ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i znamiennego wpływu na ryzyko poważnych zdarzeń sercowych.
Nakłucie jamy opłucnej w porównaniu z drenażem jamy opłucnej jest równie skutecznym sposobem leczenia samoistnej odmy opłucnej, a ponadto rzadziej wiąże się z koniecznością pobytu w szpitalu.
Zastosowanie wspomagania oddychania za pomocą ciągłego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych (CPAP) po operacjach brzusznych wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka pooperacyjnych powikłań płucnych, w tym niedodmy i zapalenia płuc.
Miód podany 30 minut przed snem dzieciom chorym na infekcyjne zapalenie górnych dróg oddechowych zmniejszał, w porównaniu z niestosowaniem żadnej interwencji, nasilenie nocnego kaszlu i związane z nim niedogodności.
U kobiet palenie tytoniu zwiększa ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z poszczególnych analizowanych przyczyn (łącznie z rakiem jelita grubego), ryzyko to jest większe przy wcześniejszym rozpoczęciu palenia, a zaprzestanie palenia zmniejsza to ryzyko najszybciej dla chorób naczyniowych, a najwolniej dla chorób układu oddechowego.
U chorych na świeżo rozpoznaną, trwającą krócej niż 2 lata astmę przewlekłą lekką wcześnie rozpoczęte i kontynuowane przez 5 lat stosowanie budezonidu w małej dawce w porównaniu z regularnym stosowaniem budezonidu tylko w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji wiązało się z nieco lepszą kontrolą astmy (w pierwszych 3 latach, w porównaniu z placebo) i rzadszym stosowaniem dodatkowych leków przeciwastmatycznych w ciągu ostatnich 2 lat, kiedy wszyscy pacjenci przyjmowali budezonid.
Leczenie warenikliną w porównaniu ze stosowaniem nikotynowej terapii zastępczej (NTZ w formie plastrów) zwiększało szansę potwierdzonej trwałej abstynencji w ciągu ostatnich 4 tygodni leczenia, ale nie w okresie od ostatnich 4 tygodni leczenia do 24. i 52. tygodnia obserwacji. Wareniklina częściej niż NTZ powodowała objawy niepożądane i wycofanie się z badania z tego powodu, ale też zmniejszenie niektórych objawów abstynencji.
Według autorów przeglądu w dawkach 1:1 cyklezonid jest równie skuteczny jak beklometazon i budezonid w zakresie poprawy PEF i jak flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1).
Cyklezonid w dawce 50–1600 µg/d w porównaniu z placebo skutecznie poprawia czynność płuc, zmniejsza nasilenie objawów astmy i zużycie leków doraźnych w okresie 12 tygodni. Nie ma danych pozwalających określić długoterminowe efekty stosowania cyklezonidu (częstość zaostrzeń i skutki uboczne).
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
